Τη δεκαετία του εβδομήντα ήταν ο Zappa και ο Captain Beefheart, σε αυτή του ογδόντα οι Merzbow, ενώ στα 1990s και τα ’00s τη σκυτάλη, ως εκπρόσωποι της noise και avant-garde πλευράς της μουσικής, πήραν κάτι Liars και Erase Errata. Συγγνώμη… Αλλά, αν έχουμε αποθεώσει τις «επιληπτικές» στιγμές των παραπάνω (βγάλτε έξω τον Captain από σεβασμό), τότε για τους Flaming Lips πρέπει να στήσουμε ανδριάντα. Γιατί; Γιατί αν το κοινό που βρίσκω στους δίσκους του Zappa ανά δεκαετία είναι το να με πιάνει πονοκέφαλος και παρόλα αυτά να τον χαρακτηρίζω πρωτοπόρο, τότε απλά η πορεία της παρέας του κ. Wayne Coyne – από το 1986 και το Hear It Is έως σήμερα – πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα άλλο, μη γήινο, επίπεδο, καθώς οι εν τη Γη συγκρίσεις απλά δεν ευνοούν το συγκεκριμένο στερεότυπο της μουσικής.
Αν βαφτίζεται καινοτομία η υιοθέτηση ενός μουσικού αχταρμά ως ύφους και ακολουθείται κατόπιν επί 20 χρόνια, με μόνη διαφορά τα εξώφυλλα, ενώ την αποδεχόμαστε χωρίς συζήτηση σαν θέσφατο, τότε η διαδραστική εξέλιξη της μουσικής των Flaming Lips ανά τις δεκαετίες – ως απόρροια της στάσης τους να βρίσκονται πάντα απέναντι, αλλά ταυτόχρονα και μη αποκομμένοι από το μουσικό τους περιβάλλον – πρέπει να είναι κάτι παραπάνω. Πόσο μάλλον όταν εκεί που θεωρείς βέβαιο πως τα καλύτερα έχουν περάσει, αυτή κορυφώνεται το 2009, με ένα άλμπουμ σαν το Embryonic. Στο άκουσμα λοιπόν των 70 συνολικά λεπτών του Embryonic θαρρείς πως εμπεριέχεται μια μεθοδευμένη «καινοτομία», η οποία έχει αποκτηθεί, δοκιμασθεί και κατακτηθεί στο παρελθόν και τώρα, άφοβα και με περίσσια σιγουριά, εκτίθεται στην πιο εξελιγμένη μορφή της. Γιατί θέλει είτε τεράστια γνώση, είτε τεράστια άγνοια μετά μεγαλειώδους τύχης στα 18 κομμάτια του άλμπουμ (χωρισμένα από 9 στα δυο CD), να μπορείς να περιλαμβάνεις μονολόγους μαθηματικών όπως αυτόν του Dr. Thorsten Wormann στα “Gemini Syringes” και “Virgo Self-Esteem Broadcast”, να ξεροβήχεις και γενικά να τραγουδάς σαν ερασιτέχνης όπως ο Coyne στο “If” ή να ηχογραφείς την Karen O μέσω τηλεφώνου στα “I Can Be A Frog” και “Watching The Planets” και, παρόλα αυτά, να έχεις δημιουργήσει ένα εκπληκτικά στιβαρό και ολοκληρωμένο σύνολο με αρχή, μέση, τέλος, που λαμβάνει διαστάσεις concept όπως τις σκηνοθετούσαν κάποτε οι Pink Floyd στα 1970s, αφαιρώντας όμως την ποζεριά και τη σοβαροφάνεια.
Και αν όμως αφήσουμε εντελώς εκτός λογαριασμού την ύπαρξη των κομματιών-συνδετήρων του άλμπουμ, που εξυπηρετούν όσο τίποτα την concept ιδέα, μένουν τραγούδια για να ικανοποιούν άνετα τις «απαιτήσεις» αυτοδύναμων single. Στο εισαγωγικό “Convinced Of The Hex”, οι διαστρεβλωμένες κιθάρες και τα υπερφορτωμένα electro bits δένουν απόλυτα με την ισορροπημένη drum ‘n’ bass και τα φωνητικά, οδηγώντας το κομμάτι στην έξοδο, όπου περιμένει το “The Sparrow Looks Up At The Machine”: στο οποίο δίνεται το μάθημα πώς μια τόσο απλή μελωδία μπορεί να αναδεικνύεται μέσα από την επιτηδευμένη αλλά και απόλυτα κοντρολαρισμένη «βρώμικη» ηχογράφηση των πάντων. Το “Worm Mountain” πάλι, δείχνει στους συμμετέχοντες MGMT πώς πρέπει να είναι η pop που ευαγγελίζονται, ενώ στο απόλυτο κομμάτι του Embryonic, “Watching the Planets”, αποδεικνύεται ό,τι λέγαμε παραπάνω: ότι το σύμπαν των Flaming Lips βρίσκεται κάπου πολύ μακριά από το (γήινο) δικό μας.
Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα μουσικά σήματα (“Across Τhe Universe”, Beatles) τα οποία στέλνουμε στους μακρινούς αστερισμούς για να μας «ακούσουν» οι φίλοι μας οι εξωγήινοι; Νομίζω ότι το Embryonic θα το καταλάβαιναν καλύτερα…
