Συνήθως στην πρώτη παράγραφο της κριτικής ενός δίσκου αναφέρουμε κάποια εισαγωγικά περί του καλλιτέχνη και της πορείας του, καθώς και το πού κυμαίνεται μουσικά. Όταν όμως ο δίσκος προς κρίση ανήκει σ’ ένα συγκρότημα το οποίο έχουν ακούσει και οι πέτρες και περιέχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, που τις ξέρουμε λίγο πολύ όλοι μας, αρκείσαι σε μια αναφορά των κομματιών που έχουν περιληφθεί στη συλλογή και ελπίζεις να υπάρχουν και κάποια ακυκλοφόρητα για τα οποία να έχεις κάτι να σχολιάσεις και να προσφέρεις στον «διαβασμένο» αναγνώστη. Κάπως έτσι θα γίνει και εδώ λοιπόν, αφού το Smashes And Trashes καταγράφει την πορεία των Skunk Anansie από το ξεκίνημά τους το 1995, ως τη φετινή τους επανασύνδεση.
Δέκα χρόνια είχαμε (περίπου) να τους ακούσουμε τους Skunk Anansie και η αλήθεια είναι πως λείπανε από πολλούς (συμπεριλαμβανόμενου και του γραφόντα). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι. από τότε, λίγες μπάντες καταφέρανε να συνδυάσουνε τις πιασάρικες μελωδίες με βίαια κιθαριστικά ξεσπάσματα αλλά και με στίχους που κλείνανε πονηρά το μάτι σε όποιον περίμενε κάτι έυπεπτο και ακίνδυνο από κάποια, κατά βάση, pop τραγούδια. Ως αντικαταστάτη της απουσίας τους είχαμε βέβαια την προσωπική πορεία της Skin, της χαρισματικής τους τραγουδίστριας, αλλά αυτή αποσχόλησε σαφώς λιγότερους από τον αριθμό των θαυμαστών της πρώην μπάντας της. Να λοιπόν που μια δεκαετία μετά οι τέσσερις τους καθίσανε κάτω, τα βρήκανε και αποφασίσανε να συνεχίσουν από εκεί ακριβώς όπου σταματήσανε.
Το Smashes And Trashes ξεκινάει ακριβώς έτσι όπως όφειλε να αρχίσει: το οργιώδες “Charlie Big Potato” ανοίγει δεσποτικά τον δίσκο, θυμίζοντάς μας το παράδοξο που το συνόδευε, πως δηλαδή ήταν το καλύτερό τους τραγούδι από τον πιο αδύναμό τους δίσκο. Εξίσου μεγάλες επιτυχίες, τα “Hedonism”, “Weak”, “Brazen (Weep)”, “Selling Jesus”, “All I Want” και “Twisted” μας θυμίζουν εμφατικά όχι μόνο την pop φλέβα που διέκρινε τις – πολλές φορές σκληρές – κιθάρες της μπάντας αλλά και τη διαχρονικότητα των τραγουδιών της: στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά ηχούν το ίδιο ευχάριστα σήμερα όσο και πριν 15 χρόνια. Και αυτό δεν γίνεται συχνά, καθώς τείνω να βαρεθώ εύκολα μελωδίες οι οποίες έχουν φάει ανελέητο airplay... Όμως εδώ ελάχιστες φορές χρειάστηκα το το κουμπί του skip και αυτό συνήθως γινότανε στα κομμάτια του Post Orgasmic Chill, για να βγάλω και την κακιούλα μου. Όσο για τα τρία ολοκαίνουργια τραγούδια; Αν μη τι άλλο μας διαβεβαιώνουν ότι οι Skunk Anansie δεν έχουν χάσει καθόλου από τη μουσική τους έμπνευση ή/και τον εφηβικό τους χαρακτήρα. Το νεο single “Because Of You” μπορεί να είναι μεν μπαλάντα αλλά είναι μπολιασμένη με αρκετό ηλεκτρισμό και ξεσπάσματα ώστε να μην αποτελεί μελωμένο γλυκό με περασμένη ημερομηνία λήξης. Το “Tear The Place Up” πάλι αποτελεί έναν power pop δυναμίτη με αναθυμιάσεις εφηβικού ιδρώτα από απόσταση, ενώ στο “Squander” η Skin και η παρέα της ρίχνουν τους τόνους, θυμίζοντας μας πως δεν χρειάζεται κάτι να είναι ασυμβίβαστο και αντιδραστικό προκειμένου να ηχεί και όμορφα σαν άκουσμα.
Είναι πολλοί όσοι θα ήθελαν να δουν τους Skunk Anansie να γυρίζουν στις μανιώδεις funk metal ρίζες τους. Άλλοι πάλι θα ήθελαν άλλο ένα Stoosh από αυτούς, έναν δίσκο γεμάτο δηλαδή από εν δυνάμει κιθαριστικά hit singles. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα από τα δυο δεν φαίνεται πως θα συμβεί. Πάντως, με τις καινούργιες του συνθέσεις, το βρετανικό συγκρότημα μας δείχνει πως δεν έχει γυρίσει για να κεράσει, στον επόμενο δίσκο του, ξαναζεσταμένα fish ‘n’ chips, αλλά μάλλον μια γλυκιά και ωραιότατη πουτίγκα. Ό,τι και να επιφυλλάσει όμως το μέλλον για αυτούς, τούτο εδώ το best of θα είναι παρόν να μας θυμίζει πως οι Skunk Anansie έχουν γράψει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα μαζικά κιθαριστικά τραγούδια των τελευταίων δυο δεκαετιών.
