Όταν είσαι τόσο τυχερός ώστε να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, τότε σίγουρα κάποια στιγμή θα χρειαστείς μια δεύτερη έξοδο κινδύνου από τη ρουτίνα σου. Εξηγούμαι: τύχη να είσαι ας πούμε ο Peter Buck και να παίζεις στους R.E.M., αλλά μετά από κάποιο διάστημα μοιραία θα θελήσεις να κάνεις και μερικά πράγματα που δεν συνάδουν με το ύφος της μπάντας σου – ειδικά όταν κανένα από τα υπόλοιπα μέλη δεν δίνει πεντάρα για τη δική σου ανάγκη έκφρασης. Τι κάνεις τότε; Ναι, υπάρχει πάντα και ο μοναχικός δρόμος των σόλο projects, αλλά αν στον δρόμο σου τύχει να συναντήσεις κι άλλους σαν κι εσένα (Scott McCaughey) που έχουν βαρεθεί να κρίνονται μόνο μέσα από τη μπάντα η οποία τους καθιέρωσε, γιατί να βαδίσεις μόνος;
Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε, στα μέσα των 1990s, η μουσική παρέα των Minus 5 και μέχρι σήμερα οι τύποι κάνουν το κέφι τους, παίζουν κατά καιρούς με όποιους θέλουν (Wilco, Sonic Youth, Patti Smith, Robyn Hitchcock, Desemberists) και φτιάχνουν μια φιλόξενη ατμόσφαιρα οικειότητας, η οποία συνήθως περνάει εύκολα και στο κοινό τους. Φέτος δε, με την κυκλοφορία του Killingsworth, η (στούντιο) παρέα των Minus 5 μεγαλώνει, με αρκετά μέλη των Decemberists – και με αιχμή του δόρατος τον John Moen – να αποκτούν τον ρόλο της συνοδευτικής μπάντας του βασικού πυρήνα του group, χωρίς να λείπουν και άλλοι φίλοι (Norfolk & Western, Shee Bee Gees) οι οποίοι φροντίζουν να βάλουν κι εκείνοι το δικό τους χρώμα στο project. Κάπως έτσι, ο Scott McCaughey ανεβαίνει στο podium και το πάρτι αρχίζει: folk-rock μελωδίες που φλερτάρουν ξεδιάντροπα με alt-country μουσικά τοπία, χορταστικά γυναικεία «ποπίζοντα» δεύτερα φωνητικά, μπάντζο και pedal steel κιθάρες, πλήκτρα και mid-tempo ρυθμοί, προσεγμένη ενορχήστρωση, αθωότητα βγαλμένη από τα πρώιμα 1970s και σαρκασμός, σε 14 τραγούδια που θα μπορούσαν να χορευτούν σαν γρήγορα βαλς ίσως σε κάποιον αχυρώνα κοντά στο Hazzard (ναι, μαζί με τα αδέλφια που ακούν στο όνoμα Dukes!).
Το κέφι της παρέας ξεχύνεται από τα ηχεία μαζί με μερικούς κόκκους άμμου από το Flagstaff της Αριζόνα και η ώρα μοιάζει να περνάει ευχάριστα με το Killingsworth, μέχρι τουλάχιστον να συνειδητοποιήσεις ότι ο δίσκος ακούγεται σαν ένα μεγάλο κομμάτι, σαν ένα soundtrack. Aυτό ίσως να είναι και το αδύναμο σημείο του, η ομοιομορφία δηλαδή στη σύνθεση και οι άσκοπες επαναλήψεις, καθώς το στοιχείο της έκπληξης να απουσιάζει εντελώς. Οι Minus 5 έχουν πάντως μερικές καλές ιδέες κι έκαναν ένα μεγαλύτερο άνοιγμα προς την country, ωστόσο στο Killingsworth φαίνεται ότι χρειάζονται και κάτι παραπάνω.
