Οι Andrew Hung και Benjamin John Power παράγουν μαζί μουσική από το 2004. Και πριν καλά-καλά καταλαγιάσει ο θόρυβος από τα hardware/software παιχνίδια του περσινού Street Horrrsing, οι Fuck Buttons παραδίδουν στο κλείσιμο της δεκαετίας το Tarot Sport. Το ότι ο νέος τους δίσκος όμως πλασάρεται ως Αθλητισμός Στα Ταρό δεν σημαίνει ότι λειτουργεί με βάση κάποια μυστικιστική, αναπαραστατική αναφορά. Στο άλμπουμ είναι η λειτουργία – ή, καλύτερα, η μηχανογενής διαδικασία – αυτού του παιχνιδιού που χρησιμοποιείται. Πρόκειται για μια πρακτική/ακροβατική εξάσκηση (διαδρομή, αν προτιμάτε) στο χαοτικό πλέγμα της εποχής μας, με στόχο τη δημιουργία μιας χαρτογραφίας από πιθανότητες δράσης. Το ότι μάλιστα επιλέγεται εδώ η λέξη «sport» αντί του «play», δείχνει τη διάθεση αυτής της στενής μπριστολέζικης φιλίας να τονίσει ότι πρόκειται για ρεφρέν καθημερινής εκγύμνασης (δημιουργικό πράττειν). Και για αυτούς, αλλά και για εμάς.
Οι Sonic Youth είχαν γράψει πως «από τη στιγμή που η μουσική βγει από το κεφάλι σου είναι συμβιβασμένη». Είναι μάλλον κάπως έτσι. Μάλλον, επειδή η μουσική είναι ήδη συμβιβασμένη τοπολογικά – ένα σώμα δεν αποτελεί απλώς συμμετρικά μέρη ενωμένα μεταξύ τους αλλά εντάσεις, δυνάμεις και ταχύτητες οι οποίες καταργούν εσωτερικά και εξωτερικά όρια. Δεν χρειάζεται επομένως να βγει από το κεφάλι σου. Υπό αυτή την οπτική, οι Fuck Buttons εξασκούν στο Tarot Sport μια (εξ)άσκηση ρυθμικής τοπολογίας. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σήμερα, να τονίσω. Έτσι, το σώμα δεν είναι πια κάτι ενιαίο μα κάτι συλλογικό – και ο ρυθμός μια κρίσιμη συνθήκη για τη δημιουργία δυναμικών συνδυασμών, πέρα από είδη, όπου λέξεις όπως τεχνητό και φυσικό δεν έχουν (πια) σημασία. Οι Hung και Power σχηματίζουν, μαζί με τα διάφορα μουσικά τους εξαρτήματα, μία μηχανή (μηχανογενή συνδυασμό), που συνδέεται με τη σειρά της με αυτή της Γης καθώς και με τα μουσικά πλατώματα της κοινωνικής οικολογίας (acid techno, noise, trance, jazz, tribal, punk, post– κλπ). Χρησιμοποιούν τα πράγματα γύρω τους σαν ωμό υλικό, με λίγα λόγια. Και στη διαμόρφωσή τους έρχεται να παίξει σημαίνοντα ρόλο ο «πολύς» Andrew Weatherall, ο οποίος κι έχει αναλάβει την παραγωγή στο Tarot Sport (συνεκδοχικά προέκυψε πιο ηλεκτρονικό από το Street Horrrsing). Σύμφωνα με τον Power, ο Weatherall έμαθε στους Fuck Buttons το πόσο σημαντικός είναι ο χώρος...
Πριν λοιπόν ο ήχος οργανωθεί σε μουσική, αποσπάται από τις δονήσεις σε μοριακό επίπεδο – κι εκεί συναντάμε τους χωροχρονικούς ρυθμούς των σωμάτων. Το «πριν» στο πλέγμα σχέσεων όπου κινούμαστε είναι βέβαια σχετικό και η οργάνωση ένα ζήτημα κρίσιμο. “Surf Solar”, “Rough Steez”, “The Lisbon Maru”, “Olympians”, “Phantom Limb”, “Space Mountain”, “Flight Of The Feathered Serpent”: πρόκειται για συνεχείς σχεσιακές μεταβολές στη χαρτογραφία του Tarot Sport, η ρυθμική τοπολογία της οποίας δεν αφορά σε έναν συγκεκριμένο, κωδικοποιημένο χώρο αλλά έναν χώρο συναισθηματικό (affective, στην αγγλοσαξονική ορολογία). Έναν χώρο δυνατοτήτων, τάσεων, πιθανοτήτων για σχέσεις, που γλιστρά στο μηχανογενές φύλλωμα του κόσμου – από τις τεκτονικές κινήσεις στη διαδρομή της ροής πληροφοριών, από τους δορυφόρους στη σάρκα μας.
Τρεις χειρονομίες. Το 1984 στην ταινία του, Wo Die Grunen Ameisen Traumen, ο Werner Herzog παρουσιάζει μία ομάδα Αβοριγίνων να πηγαίνει καθημερινά στον διάδρομο ενός σουπερμάρκετ που κτίστηκε στην γη τους και να προσεύχονται. Είναι το μόνο μέρος όπου νιώθουν να επικοινωνούν με τους προγόνους τους. Στις 8 Νοεμβρίου του 1947, ο Antonin Artaud ετοιμαζόταν να κάνει μία ραδιοφωνική εκπομπή η οποία λογοκρίθηκε. Το To Have Done With The Judgment Of God υπήρξε μια ποιητική πολεμική στον γεωπολιτικό χάρτη της εποχής που υπερ-κωδικοποιούσε τα άτομα. Για να χαράξει γραμμές διαφυγής ο Artaud πρότεινε ένα σώμα «λείο, χωρίς όργανα, ώστε να μην μπορεί να αρπαχτεί». Το ζήτημα βέβαια ήταν ο τρόπος οργάνωσης (λειτουργία οργανισμού). Τυχαία νομίζετε λοιπόν πως, μέσα στη χρονιά, ο Power ανέφερε σε μια συνέντευξη σχετικά με τον πιο ηλεκτρονικό, φετινό ήχο των Fuck Buttons τη φράση «νομίζω ότι ανοίγει (διαδρομές για) πιθανό κοινό»;
