«Πρέπει να γιορτάζεις πρώτα ό,τι είναι θετικό. Ο ρυθμός ενός πολιτικού τραγουδιού δεν χρειάζεται να είναι οργισμένος και βίαιος. Η άρνηση σε εγκλωβίζει», αναφέρει ο επικεφαλής της πολυεθνικής κολεκτίβας Peyoti For President, Pietro Dimascio. Και το ντεμπούτο δισκογραφικό τους πόνημα αποτελεί όντως μία ρηξικέλευθη εορτή. Ένα πολύχρωμο, αισιόδοξο και συνάμα εμπνευσμένο μήνυμα, το οποίο δηλώνει ευθαρσώς ότι οι άνθρωποι με όπλα τους την ελευθερία, την ενότητα και την ανεξαρτησία μπορούν και οφείλουν να δημιουργούν. Και ότι το αδηφάγο μουσικό – και όχι μόνο – σύστημα μπορεί και πρέπει να ηττηθεί, όσο τουλάχιστον κινούμεθα και σκεφτόμαστε μαζί.
Η κλασική έννοια της μπάντας δεν ταιριάζει όταν κάποιος προσπαθήσει να μιλήσει για τους Peyoti For President, μιας και η πολυφυλετική φλέβα και ισχύς εν τη ενώσει πηγάζει από Ιταλία, Βραζιλία, Συρία, Ινδία, Αυστραλία, Ιρλανδία, Τζαμάικα, Πολωνία, Κολομβία, Αγγλία – και η γεωγραφική ιστορία συνεχίζεται... Οι Pietro Dimascio και Ulisses Bezerra Da Silva (υιός του samba-rapper Bezerra Da Silva) συναντήθηκαν κάπου στους δρόμους του Λονδίνου παίζοντας μουσική και ένωσαν τις επιθυμίες τους να επικοινωνήσουν την τέχνη τους σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Η σχεδόν τετράχρονη πορεία μέχρι την ολοκλήρωση του πλάνου είχε πολλά σταυροδρόμια – εκείνα της γνωριμίας με καλλιτέχνες από κάθε μεριά του πλανήτη, καθώς και τις γνωστές σκληροπυρηνικές και τρομοκρατολαγνικές συνέπειες της 11ης Σεπτεμβρίου, σε συνδυασμό με την ανάγκη έκφρασης ενός ηχηρού μηνύματος διαμαρτυρίας μέσα από τη μουσική.
Τα αντιθετικά ζευγάρια τραγουδιών όπως τα “We The People”/“A Rapsody Of 1000 Lies” και “Take A Leap”/“Wake Up Rise Up”, σε βάζουν απευθείας στην ουσία του Rising Tide Of Conformity, με τους Peyoti For President να μιλούν για τις δύο πλευρές του ανθρώπινου/εξουσιαστικού νομίσματος – δύο πτυχές δύναμης και αδυναμίας, ελέγχου και αφασίας. Είναι σα να παίρνεις ψήγματα των Rage Against The Machine και των Clash και να τα βάζεις σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από flamenco, samba, funk, rock και gypsy. Ο απολογισμός προκύπτει απολαυστικός και ελεγχόμενα θορυβώδης, γιατί υπάρχουν και εσωτερικές φλόγες που κάνουν με τον χρόνο αισθητή την παρουσία τους. Οι ίδια η μπάντα αυτοχαρακτηρίζεται ως «fusion», όμως η αδρεναλίνη τους ξεσηκώνει τα πράγματα, πηγαίνοντάς τα πιο μακριά απ’ ό,τι συνήθως εννοούμε με αυτό τον χαρακτηρισμό.
Οι Peyoti For President αναμοχλεύουν επίσης τα χνάρια του Manu Chao – μην ξεχνάμε, αυτός τους ανακάλυψε και συμμετείχαν στην περιοδεία του στη Βρετανία το 2007 – με τον αέρα των τραγουδιών “No Me Siento Malo”, “Yo No Qiero Trabajar” και “Credit To Nation” (κάποιες σίγουρες ραδιοφωνικές επιτυχίες), όμως στο σύνολο τού άλμπουμ κυριαρχεί ένα λίαν ενδιαφέρον μείγμα από 1960s pop, reggae, hip hop και σπανιόλικο rock ’n’ roll. Το θέμα, μάλλον, είναι πιο απλό. Οι Peyoti For President είναι τόσο ψυχεδελικοί όσο και τα αντίστοιχα μανιτάρια του Μεξικού, ενώ συνάμα «ψηφίζουν» τη μουσική ως το μοναδικό όπλο του μέλλοντος.
Μπορεί να πέρασαν οι τραγελαφικές πρόσφατες εκλογές της χώρας μας, όμως εδώ σάς ζητείτε μία ουσιαστική ψήφος: η ψήφος της καλής μουσικής.
