Μπορεί το κουδούνι για τη μάζωξη της τετραμελούς παρέας των Pixies να (ξανά) χτύπησε το 2004 έπειτα από την εντεκάχρονη διάλυση τους κι εμείς να «δραπετεύσαμε» πρόσφατα ενθουσιασμένοι και ελαφρώς… μελανιασμένοι από τις εκπληκτικές, βρώμικές τους κιθαριές (στο φετινό Eject), ο μεγαλόσωμος, παρόλα αυτά, frontman τους Black Francis φαίνεται πως διατηρεί ακόμα έντονη τη διάθεσή του για σόλο εγχειρήματα. Αυτό άλλωστε φανερώνει και η σύμπραξη με τη σύζυγό του, Violet Clark, για τη δημιουργία των Grand Duchy και του πρώτου δίσκου τουs, Petits Fours.
Πιθανόν να φάνει παράδοξο το γεγονός ότι ο Francis, μέσα από το κουκούλι της καλλιτεχνικής καταξίωσης το οποίο αναμφίβολα τον περιβάλει, μπαίνει στη διαδικασία να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ όπου πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα synthesizer και οι ριζωμένοι στα 1980s ήχοι, γυρνώντας έτσι – κατά κάποιον τρόπο – την πλάτη στις alternative κιθάρες με τις οποίες έχει ταυτιστεί εδώ και δύο δεκαετίες. Ίσως η κίνηση να οφείλεται στο «άγγιγμα» της Clark, η οποία αγαπά ιδιαίτερα τον ήχο των 1980s synthesizers, όπως ο ίδιος ο σύζυγός της έχει επιβεβαιώσει. Πολύ μεγαλύτερη σημασία όμως από τις αιτίες πίσω από τις επιρροές του Petits Fours έχει το αποτέλεσμα: ένα, δυστυχώς, ιδιαιτέρως απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Αρχικά, η προσοχή του ακροατή αιχμαλωτίζεται από την παντελή ανικανότητα της Clark να τραγουδήσει. Αρκεί να ακούσει κάποιος τα κουραστικά και ανέκφραστα φωνητικά του “The Long Song” ώστε να αποκτήσει σάρκα και οστά το παραπάνω επιχείρημα. Σε αυτόν τον μη αναστρέψιμο παράγοντα έρχονται κατόπιν να προστεθούν οι επιλεγμένες ενορχηστρώσεις, που κάνουν τα περισσότερα τραγούδια του Petits Fours να ακούγονται άλλοτε παιδικά και άλλοτε απλώς κακόγουστα. Το “Break The Angels” π.χ. ηχεί σαν μουσικό χαλί σε παιδικό τηλεοπτικό πρόγραμμα, ενώ το “Fort Wayne” λες και έχει παιχτεί πάνω σε πλαστικό keyboard-παιχνίδι. Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε τα αρκετά αφελή “Black Suit” και “Seeing Stars”. Τα κιθαριστικά βέβαια riffs του Francis καταφέρνουν να ξεχωρίζουνε με νύχια και με δόντια, ακόμα και μέσα σε ένα τέτοιο σύνολο (“Come On Over To My House”, “Break The Angels”), δεν αποβαίνουν όμως αρκετά ώστε να το διασώσουν. Ενοχλητικά δε κερασάκια στην τούρτα, όπως τα σχόλια της Clark στην αρχή του “Volcano” («Αρχίζουμε τώρα, γιατί μπερδεύτηκα») ή το αντιγραμμένο riff του “Lovestick” (ξεπατίκωμα από το “Brown Sugar” των Rolling Stones), έρχονται να δυσχεράνουν ακόμα περισσότερο την ακρόαση, κάνοντας σε να ανυπομονείς για το φινάλε.
Ασφαλώς η φήμη που έχει χαρίσει στον Francis η πορεία του με τους Pixies του επιτρέπει, αν μη τι άλλο, να λέει και να κάνει πράγματα αμφιβόλου αισθητικού αποτελέσματος. Παρ’ όλα αυτά είναι λιγοστές, αν όχι απειροελάχιστες, όσες καριέρες στέκονται απολύτως άτρωτες και υπεράνω όλων, ώστε κανένας κακός δίσκος και καμιά εντελώς λάθος επιλογή να μην είναι σε θέση να τις αμαυρώσει.
