Οι Modular – όνομα που παραπέμπει απευθείας στον Robert Μοοg και τη θρυλική σειρά αρμονίων του – ανήκουν σ’ εκείνα τα σχήματα που όσο δύσκολο είναι να κατατάξεις τη μουσική τους σε νόρμες, άλλο τόσο εύκολο είναι να κατανοήσεις τη μοναδικότητα και το ενδιαφέρον τους. Το ντουέτο από την Αργεντινή δημιουργεί φέτος έναν συχνά εκπληκτικό δίσκο, ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με το κλισέ «διαμάντι» και να βαφτιστεί «pop», παρόλο που κάτι τέτοιο δείχνει μάλλον περιοριστικό για το ηχητικό του χαρμάνι.
Ήδη από τον παιγνιώδη τίτλο Fantasias De Un Robot Psicodelico, οι Modular σε μεταφέρουν σε έναν φαντασιακό φουτουριστικό κόσμο, με την αρωγή βέβαια και του εξωφύλλου, το οποίο έχει φτιαχτεί ως αφίσα ταινίας. Το περιεχόμενο περιλαμβάνει μουσική με κινηματογραφική δυναμική, η οποία αποδίδεται είτε μέσω lounge πινελιών, είτε μέσω ποιοτικών pop χαρακτηριστικών, καθώς και με πλούσιες ενορχηστρώσεις με πνευστά και κιθάρα. Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν δίσκο που δανείζεται κάτι από την αισθητική του Klaus Wunderlich (οι Modular γράφουν μουσική εξ’ ολοκλήρου βασισμένη στο organ και στο moog modular – γενικά στην αντίληψη του μονοφωνικού/αναλογικού) και κάτι το ψυχεδελικό, βγαλμένο απευθείας θαρρείς από το Knights Of Fantasy του Deodato. Ως αποτέλεσμα, ακούμε μελωδίες που σε ταξιδεύουν με την ευκολία ενός καλού soundtrack – η ταινία μπορεί κάλλιστα να είναι από cult 1970s επιστημονική φαντασία μέχρι ρομαντική κομεντί των 1990s, διαλέγετε και παίρνετε) αλλά παράλληλα «γκρουβάρουν» με την άνεση ενός έμπειρου latin funk σχήματος.
Αν και το Fantasias De Un Robot Psicodelico είναι ισπανόφωνο, η χαρακτηριστική φωνή της Marianna Badaracco σε παρασύρει με τη θέρμη της, δίχως να σε νοιάζει πολύ τι ακριβώς διαμείβεται στιχουργικά σε στιγμές όπως η (σε ελεύθερη μετάφραση) “Επανάσταση Των Λαχανικών” ή το “Φίλτρο Του Δρ. Χόφμαν” (τίτλοι και αυτοί…). Οι Modular, σε δεκαέξι συνθέσεις, κατορθώνουν να κρατάνε μια εργομετρία η οποία μοιράζεται ισόποσα τόσο στο βάθος των μουσικών συνθέσεων – όπου το pop στοιχείο αναδεικνύεται και δεν είναι προϊόν υπαναχώρησης μουσικά – όσο και σε αυτό της αισθητικής αποτίμησης των κατευθύνσεων που θέτουν. Ο δίσκος προκύπτει έτσι αυθεντικά μοντέρνος και φουτουριστικός, παρά επιτηδευμένος ή σκοπίμως electro. Έχει δε ιδιαίτερη σημασία το ότι αποτελεί τη ντεμπούτο εμφάνιση των Αργεντινών, οι οποίοι, όπως διάβασα, το δουλεύουν από το 2000.
Συμπερασματικά, μια πολύχρωμη και ουσιαστικώς δομημένη δουλειά. Συνθέτoντας το sci fi, το cult των 1970s, τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής και φυσικά τη μοναδική αίσθηση του αναλογικού ήχου, οι Modular δημιουργούν στο Fantasias De Un Robot Psicodelico ένα δικό τους, αυτόφωτο, σύμπαν-τοπίο. Είναι νομίζω κάτι παραπάνω από επίτευγμα…
