Ένας άνδρας και μια γυναίκα, o Fabrice και η Jeanne, είναι δύο ακόμα μουσικοί της Δύσης οι οποίοι γοητεύονται από τους Θιβετιανούς μοναχούς, από τους νομάδες των Ιμαλαΐων, από τους πλανόδιους μουσικούς που παίζουν ζουρνάδες στα στενά του παζαριού στην Κωνσταντινούπολη. Οι Rajna, με αρκετούς δίσκους και συνεργασίες στο ενεργητικό τους από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 – και την αποχώρηση του τρίτου μέλους, Gerard Chambellant, μετά από τρεις δίσκους – μένουν πιστοί στο μονοπάτι που χαράζουν οι μουσικές του Κόσμου. Με πολλά ταξίδια στην Ανατολή και μια εξαίσια συλλογή παραδοσιακών ανατολίτικων και αφρικανικών οργάνων, το ντουέτο από τη Γαλλία συνεχίζει να πειραματίζεται αναμιγνύοντας παραδοσιακά όργανα σε darkwave, ambient, pop και folk μελωδίες.
Στο όγδοο άλμπουμ τους Duality θα ακούσεις αιθέρια γυναικεία και ανδρικά φωνητικά, ακουστικά όργανα και σύνθια σε tribal μουσικά μοτίβα, που παραπέμπουν στην Ινδία, στο Νεπάλ και στο Θιβέτ. Ντουντούκ, ζουρνάδες και μυστηριακές εικόνες της Ανατολής μπερδεύονται με new age και gothic ατμόσφαιρες καθώς και με dark ambient ήχους, ένα κράμα που θυμίζει συχνά Dead Can Dance, Craig Armstrong, αλλά και τους πιο βαρυμεταλικά αναθρεμμένους Elend. Πιο συγκεκριμένα, στο Duality οι Rajna επιλέγουν συνειδητά να κινηθούν σε πιο ηλεκτρονικά και pop μονοπάτια απ’ ότι στις προηγούμενες δουλειές τους, ενώ τα φωνητικά δεν ακούγονται πλέον τόσο αυτοσχεδιαστικά όσο παλαιότερα και, επιπλέον, ακούμε περισσότερο αγγλικό στίχο απ’ ότι στο παρελθόν. Στον δίσκο συμμετέχουν μεταξύ άλλων και μουσικοί όπως ο Tim Bowness (No-man) και ο Brice Oma (Omasphere), οι οποίοι δίνουν το δικό τους χρώμα στο τοπίο του.
Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός δίσκος με easy listening προεκτάσεις, που θα μπορούσε να λειτουργήσει τόσο σαν μια μουσική επένδυση για κάποιο ντοκιμαντέρ–οδοιπορικό στις χώρες της Ανατολής, όσο και σαν μια εναλλακτική μουσική απεικόνιση των αστικών τοπίων της Δύσης. Οι Rajna σίγουρα δεν κάνουν κάτι πρωτότυπο, απλώς παίζουν με τις αντιθέσεις και τις μουσικές του Κόσμου. Έτσι, όσοι συμπαθούν το oriental στοιχείο θα υποδεχτούν το Duality με ενδιαφέρον, οι υπόλοιποι όμως, οι λιγότερο εκπαιδευμένοι σε αυτούς τους ήχους, μάλλον θα κουραστούν γρήγορα από τις αλλεπάλληλες – και συχνά βαρετές – μίξεις Ανατολής-Δύσης. Και θα προσπεράσουν έτσι εύκολα.
