Αν παρακολουθείτε τις δισκοκριτικές του Avopolis και τα ονόματα που υπογράφουν την κάθε μια, θα έχετε κατασταλάξει περίπου σε ποιους μουσικούς χώρους ειδικεύονται οι περισσότεροι από εμάς. Ακόμα κι αν δεν έχετε ασχοληθεί τόσο, νομίζω ότι είναι προφανές πως δίσκοι που οι μουσικοί τους έχουν μούσια, μακριά μαλλιά, κυκλοφορούν τον δέκατο δίσκο της καριέρας και τους αρέσουν τα κιθαριστικά σόλα συνήθως καταλήγουν στα χέρια των Συμβουλίδη και Τζιρίτα. Απορίας άξιο λοιπόν πως το καλό στο είδος του Magnificent Fiend’ ο δεύτερος δηλαδή δίσκος (μόνο αυτό το κριτήριο δεν εμπίπτει στα παραπάνω χαρακτηριστικά) των Howlin Rain – του ηγέτη δηλαδή των Comets On Fire, Ethan Miller – κατέληξε στα χέρια μου. Πιθανολογώ τιμωρία για μια κακή παραγωγικά χρονιά που είχα για το περιοδικό. Ας αφήσω όμως τα – για εσωτερική κατανάλωση – σχόλια και ας συνεχίσω στις συστάσεις και λοιπές αξίες αυτής της μπάντας, μιας και αποτελεί μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που παίζουν σήμερα το απεχθές AOR με έναν δικό τους τρόπο.
Ο Ethan Miller ανήκει στις ανακαλύψεις του – και νεκρούς ανασταίνω – Rick Rubin. Και όχι εξ’ αιτίας κάποιου είδους προσωπικής του ιδιοτροπίας ή εντολής της Columbia, που του έχει αναθέσει να μαζεύει στο roster της όποιον εκείνος πιστεύει ότι κάνει για αυτό. Απόδειξη προσφέρει μια προσεκτική ακρόαση στο πολύ καλό Avata’ των Comets On Fire, οι οποίοι ναι μεν ροκάρουν και σολάρουν, αλλά δεν κοιτούν τόσο πολύ πίσω. Η βάση λοιπόν σε οτιδήποτε θα ακούσετε στο Magnificent Fiend των Howlin Rain είναι η κιθάρα του Miller, αλλά περιέργως στη μίξη διατηρήθηκε στο ίδιο ύψος το – πολύ καλό είναι αλήθεια – hammond του Joel Robinow, όπως και τα όποια πνευστά χρησιμοποιούνται. Σημειωτέον, το άλμπουμ κυκλοφόρησε πέρυσι, αλλά επίσημη διανομή στα μέρη μας απόκτησε φέτος.
Στα 7 μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια του δίσκου, εξαιρώντας το εναρκτήριο ιντερλούδιο, μπορείς μετά από αρκετές ακροάσεις (απαίδευτο το αυτί μου γαρ σε τέτοιους ήχους) να καταλήξεις ότι το blues rock της μπάντας έχει τελικά κάτι από τα ’00s. Κάτι η χρήση της τρομπέτας στο “El Rey” εκεί που δεν το περιμένεις (πώς σας έλεγε ο Τζιρίτας για την άρπα στο Less Is More των Marillion; Κάτι παρόμοιο), κάτι η ενορχήστρωση και η συνολική ανάπτυξη του “Riverboat” που κλείνει τον δίσκο, μπορείς να πεις ότι δεν απευθύνεται τελικά σε παρελθοντολάγνους. Οι Howlin Rain σίγουρα δεν θέλουν να κάνουν stadium rock, θέλουν να παίξουν τα όργανα τους – που ξέρουν καλά – κάνοντας και τους υπόλοιπους να διασκεδάσουν.
Αν πάντως κάτι με ανησυχεί, είναι πως, απ’ ότι φαίνεται, οι Comets On Fire, οι οποίοι σίγουρα διέθεταν μεγαλύτερη δυναμική, έχουν τελειώσει – μιας και τα υπόλοιπα μέλη δείχνουν να εστιάζουν στους Six Organs Of Admittance. Όσοι βέβαια αγαπούν τους Steve Miller Band, Grateful Dead, Deep Purple και τους AllMan Brothers βρήκαν το επόμενο μεγάλο τους συγκρότημα με τους Howlin Rain.
