Πες ότι ακολουθώ τη συλλογιστική των Children Of Bodom. Και δέχομαι, πρώτον, ότι τους αρέσει να διασκευάζουν αγαπημένα τραγούδια. Και, δεύτερον, ότι θεωρούν πως το κάνουν τόσο καλά, ώστε να μη θέλουν να μείνουν οι διασκευές τους απλώς στα bonus των ειδικών εκδόσεων και επανεκδόσεων των στούντιο άλμπουμ τους, αλλά να απαρτίσουν ένα ξεχωριστό σύνολο – όπως γίνεται δηλαδή με το φετινό Skeletons In The Closet, όπου συγκεντρώνονται όλες οι διασκευές μαζί και προσθέτονται επιπλέον τέσσερις καινούργιες. Με τι διεστραμμένη λογική όμως δεν ξεκινάς τη συλλογή με κάποια από τις διασκευές σε π.χ. W.A.S.P. ή σε Poison – που συγγενεύουν μαζί σου ηχητικά – μα αρχίζεις με το “Looking Out My Back Door” των Creedence Clearwater Revival; Τόσο περήφανοι αισθάνονται πια για την ισοπεδωτική και καφρομεταλλάδικη οπτική τους πάνω στο συγκεκριμένο; Τόσο σίγουροι είναι ότι το κοινό τους θα ξεκινήσει την ακρόαση με ένα «hell, yeah!»;
Καλώς ή κακώς, παρά την επιτυχία τους, οι Children Of Bodom δεν έχουν δώσει μέχρι σήμερα λόγους ώστε να τους πάρεις στα σοβαρά ως metal δημιουργούς. Ίσα-ίσα, έχουν επενδύσει σε όλα όσα καταντήσανε, κάποτε, το heavy metal περίγελο: κακόγουστα artwork, σαχλές φωτογραφίες, φαντεζί σολαρίσματα δίχως λόγο και αιτία, επιθετικά φωνητικά-γρυλλίσματα όλο πόζα, ανύπαρκτοι στίχοι. Γενικώς το φινλανδικό γκρουπ περιφέρει μια βλακώδη αισθητική ως άποψη περί εκτόνωσης και απόδρασης από την καθημερινότητα, καθώς με αυτές τις ιδιότητες και μόνο δείχνει να συλλαμβάνει το metal. Αν πάρεις τώρα κάποια από τα μουσικά και ερμηνευτικά χαρακτηριστικά του συνηθισμένου Children Of Bodom πακέτου και αρχίσεις να τα εφαρμόζεις αδιακρίτως και με προκρούστειες μεθόδους σε ό,τι σου καπνίσει – από Scorpions, Ramones και Slayer, μέχρι Britney Spears, Kenny Rogers και Creedence Clearwater Revival – ίσως να νομίζεις ότι κάνεις διασκευές, μπορεί και να σου φαίνονται και καλές, αλλά και στις δύο περιπτώσεις είσαι γελασμένος.
Είσαι γελασμένος, διότι η διασκευή προϋποθέτει τον σεβασμό στο πνεύμα, αν όχι τη φόρμα, του υπάρχοντος υλικού – ειδικά εφόσον το πουλάς με τη σειρά σου κι εσύ. Και τη φόρμα να την πειράξεις μεν αν είσαι ευφυής μουσικός, το πνεύμα όμως μόνο αν έχεις κάποια άλλη διάσταση να αναδείξεις. Πάντως οι Children Of Bodom ούτε έχουν κάτι να αναδείξουν, ούτε και πειράζουν ευφυώς τη φόρμα: έτσι τους βολεύει, να τα ισοπεδώσουν όλα κάτω από έναν καταιγισμό μεταλλικών κιθάρων και να τα μεταχειριστούν ως δικό τους υλικό. Το σόλο μπάντζο τους έλειπε μετά, στο “Looking Out My Back Door”… Το ότι τους φαίνονται μετά τόσο καλές οι διασκευές, ώστε να μας τις ξανασερβίρουν στο Skeletons In The Closet περιτύλιγμα, αναδεικνύεται μεν συνεπές ως προς την (κακή) τους αισθητική, προσβάλλει όμως κατάφωρα όποιον τυχαίνει να έχει μνήμες και εκτίμηση για τραγούδια όπως το “Silent Scream”, το “Somebody Put Something In My Drink”, το “Aces High”, το “Ghost Riders In The Sky” ή το “War Inside My Head”. Ακόμα και το “Bed Of Nails” του Alice Cooper, ένα τραγούδι που προσωπικά ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση, ειλικρινά το λυπήθηκα για ό,τι του έτυχε στα χέρια τούτων των Φινλανδών.
