Ο Jamie Foxx ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία καλλιτεχνών. Ή, για να το θέσω καλύτερα, ανήκει σε μια ελίτ τετράδα της οποίας υπόλοιπα μέλη είναι ο Frank Sinatra, η Barbra Streisand και ο Bing Crosby. Και οι τέσσερις έχουν καταφέρει όχι μόνο να κάνουν καριέρα στο τραγούδι και στο σινεμά, αλλά να έχουν στη συλλογή τους και το αγαλματάκι του θείου Oscar, όπως και το credit ενός τουλάχιστον άλμπουμ στην κορυφή των αμερικανικών charts. Ο Foxx έχει έτσι την ευκαιρία – και το προνόμιο – να περνά τον χρόνο του μεταξύ Χόλιγουντ και στούντιο ηχογραφήσεων.
Έχοντας ο ίδιος δηλώσει ότι το να ακούει κανείς την ίδια φωνή σε όλα τα τραγούδια ενός δίσκου είναι αρκετά παλιομοδίτικο και ίσως λίγο βαρετό, ο Jamie Foxx φέρνει στο στούντιο πλήθος guests για την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ του Intuition – πρακτική άλλωστε συνηθισμένη για όλα τα μεγάλα ονόματα του R’n’B και hip hop κύκλου. Προσωπικά βέβαια θεωρώ πως, αν ένα άλμπουμ ηχεί παλιομοδίτικο ή βαρετό, η αιτία μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί στο υλικό του. Προσπαθώντας λοιπόν να τραβήξει το ενδιαφέρον στο Intuition, ο Foxx επιστρατεύει τα πιο μεγάλα ονόματα της urban σκηνής του σήμερα: μεταξύ άλλων, δίνουν το παρών εδώ ο Kanye West, ο T-Pain, ο Timbaland, ο Terius «The Dream» Nash και ο Christopher «Tricky» Stewart. Η συνταγή μοιάζει να έχει τα σωστά υλικά και τις ιδανικές αναλογίες, όμως το όλο εγχείρημα καταλήγει προβληματικό. Το άλμπουμ ηχεί μπερδεμένο, στερείται κατεύθυνσης και ουσιαστικής πρότασης. Κλασικός mainstream R&B ήχος, με όλα τα κλισέ που εμπεριέχει αυτός ο όρος, μέσα στην υπερβολή και την ψεύτικη λάμψη του, το Intuition απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε ένα απροβλημάτιστο νεανικό κοινό (το αμερικάνικο προφανώς) και γρήγορα θα περάσει στη λήθη του χρόνου.
Από την άλλη, όλος αυτός ο επιτηδευμένος αισθησιασμός και το ύφος «Κορίτσια ο Jamie Foxx» μόνο βαρεμάρα μπορούσε να προκαλέσει ούτως ή άλως. Το έργο το έχουμε δει άλλωστε πολλές φορές, μια ομάδα δεν είναι δεδομένο πως θα κερδίζει επειδή παίζουν σ’ αυτήν πολλοί καλοί παίχτες. Δύο είναι οι ακροάσεις που κατάφερα να κάνω στο Intuition και δύο τραγούδια (από τα δεκαπέντε) κατάφερα να ξεχωρίσω: το “I Don’t Need It” και το “Digital Girl” (με την ουσιαστική παρουσία του Kanye West), τα μόνα που πραγματικά επιδεικνύουν μια φρεσκάδα στη σύνθεση και κάποια ιδιαιτερότητα. Αρκεί αυτό άραγε; Στην Αμερική των singles ίσως ένα τραγούδι να μπορεί να παρασύρει ολόκληρο το άλμπουμ, για άλλου τύπου αγορές και ακροατήρια όμως τα πράγματα προβλέπονται πολύ δύσκολα για τον Jamie Foxx. Το Intuition πιθανώς να ήταν μια έως και συμπαθητική δουλειά για έναν πρωτόβγαλτο στον R’n’B χώρο εικοσάρη και να είχε μια λίγο διαφορετική αντιμετώπιση. Όμως για έναν τύπο ο οποίος έχει περάσει τα σαράντα και έχει τέτοιο καλλιτεχνικό-εμπορικό εκτόπισμα αποτελεί δουλειά κάτω του μετρίου.
