Οι Gourds δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στο κοινό της folk και του indie rock. Μπάντα από το 1994, κατόρθωσαν να καθιερωθούν στους americana κόλπους με το ιδιόμορφο folk/bluegrass χαρμάνι τους, αλλά και τις καταπληκτικές – καθώς λέγεται – live εμφανίσεις τους. Αν είσαι από το Austin και πίνεις καλό bourbon, έχεις μπροστάρη ένα καλό τραγουδοποιό όπως τον «Shinyribs» Russel (παρατσούκλι κι αυτό...) και δεν διστάζεις να διασκευάσεις ακόμη και Snoop Dogg (το “Gin & Juice” σε country εκτέλεση!), ε, τότε αν μη τι άλλο είσαι ενδιαφέρουσα περίπτωση. Όταν όμως στον ένατο στουντιακό σου δίσκο κατορθώνεις να ακούγεσαι ακόμη ορεξάτος, φρέσκος και απαλλαγμένος από «συνταγές πεπατημένης» τότε είσαι σαφώς και κάτι παραπάνω.
Το Haymaker! δεν είναι ένας redneck δίσκος εμπνευσμένος από κάποια ανείπωτη ιστορία της Route 66 που έχουν να μοιραστούν με το κοινό οι Gourds. Αποτελεί, αντιθέτως, ένα ώριμο αποτέλεσμα εξαιρετικής μουσικής γραφής, μια μελωδική πρόταση από ένα group που έχει μεν συνηθίσει σε μια μουσική κατεύθυνση, αλλά δεν διστάζει και να πειραματιστεί. Με βαθύ ήχο και σοβαρή παραγωγή, με καλή μουσική και ενορχήστρωση και με σημεία αναφοράς στη soul, στην country και στη γενικότερη αισθητική του μουσικού αμερικανικού Νότου. Τα φωνητικά πάλι αποκτούν μια τρίτη διάσταση όταν το σύνολο της πενταμελούς μπάντας δανείζει τις φωνές του εν τη ενώσει, ενώ ο στίχος των Gourds εδράζεται κι εδώ στα γνωστά από προηγούμενους δίσκους τους υψηλά στάνταρ προσωπικής θεματολογίας. Αναλογίζομαι επίσης ότι η φούντα στο Τέξας πρέπει να είναι «υψηλών οκτανίων», καθώς προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω την τοποθέτηση της λυρικότητας και των μεταφορών σε κομμάτια όπως το “Tex-Mex Style” ή το “All The Way To Jericho”. Το χιούμορ τέλος και η ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία του αμερικανικού Νότου δεν λείπουν, προσθέτοντας στη θεματική των κομματιών, εκτός του συναισθήματος, και προσωπικότητα.
Από την άλλη, σίγουρα ακούγοντας το Haymaker! κανείς δεν θα μιλήσει για τη καλύτερη δουλειά των Gourds. Παρόλα αυτά, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο κυμαινόμενο σε καλά επίπεδα μουσικής γραφής, που διαθέτει συνεκτικότητα και ολοκληρωμένη αισθητική από την αρχή έως το τέλος του. Για το κλείσιμο κρατώ ένα δίστιχο από το κομμάτι “Tex-Mex Style”: «I lost 10 years down there smoking that Pachuca weed, I was Rip Van Winkle but I thought I was Apollo Creed». H εικόνα αυτή όχι μόνο κατορθώνει να κάνει μια δήλωση για τα χαμένα χρόνια (με χιούμορ διάχυτο με κυνισμό), αλλά παράλληλα δείχνει ότι οι εικόνες της αμερικανικής παράδοσης – η νουβέλα εν προκειμένω του Irving για τον Rip Van Winkle – αποτελούν βαθιά κινητήριο δύναμη για τους Gourds, όπως και αλάνθαστο καλλιτεχνικό μπούσουλα. Ο τελευταίος δείχνει τον δρόμο και σε αυτή τη δισκογραφική τους δουλειά, βοηθώντας τους να τα καταφέρουν κατά αξιόλογο τρόπο για μία ακόμα φορά.
