Τον Cat Stevens τον άκουσα όταν είχα μονοψήφιο νούμερο ηλικίας. Ούτε καταλάβαινα τι έλεγε, ούτε καταλάβαινα τι έπαιζε αλλά ούτε και μ’ ενδιέφερε. Ήξερα ότι μου άρεσε, τόσο ώστε ζητούσα να μου ξαναβάλουν τον δίσκο από την αρχή. Μερικά χρόνια αργότερα διάβαζα στο οπισθόφυλλο του εν λόγω δίσκου τον τίτλο ενός τραγουδιού που μου άρεσε: “Morning Has Broken”. Τα χρόνια πέρασαν, ο Cat Stevens έγινε Yusuf Islam ασπαζόμενος τον Μουσουλμανισμό – μετά από μια ανάγνωση του Κορανίου, το οποίο έπεσε στα χέρια του το 1977 – και η δωδεκάχορδη κιθάρα μπήκε στη θήκη της για πολύ καιρό, όσο καιρό χρειαζόταν ο Stevens για να ασχοληθεί με τις πνευματικές του αναζητήσεις. Ο χώρος της showbiz ήταν ένας μάταιος κόσμος γεμάτος πειρασμούς, έλεγε ο Yusuf, που στο μεταξύ έριξε όλο του το βάρος στις φιλανθρωπίες και στις δημόσιες ομιλίες για την μουσουλμανική θρησκεία-φιλοσοφία. Κι o Cat ολοένα εξαφανιζόταν, μαζί με την παλιά εικόνα του folk-pop αστέρα.
Αλλά τα τελευταία τρία χρόνια η κιθάρα βρίσκεται ξανά στη φυσική της θέση, στα χέρια δηλαδή του διάσημου τραγουδοποιού, ο οποίος αποφάσισε να επιστρέψει το 2006 και χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, φέτος κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο της νέας του Yusuf Islam εποχής, με τίτλο Roadsinger. Η απαλή και μελωδική φωνή του Cat Stevens ηχεί τώρα πιο ώριμη και σκοτεινή αλλά το ίδιο οικεία, ενώ οι ζεστές, μελιστάλαχτες και γήινες συνθέσεις που αποτελούν το σήμα κατατεθέν του εξακολουθούν να υπάρχουν, φέρνοντας στον νου το παρελθόν. Ακουστικές μελωδίες γεμάτες συναίσθημα, ποιητικότητα και μια ιδέα νουθεσίας, άρτιες ενορχηστρώσεις με επιβλητικό τσέλο, ανάλαφρα βιολιά, πνευστά και πιάνο να γεμίζουν τον ήχο, ακόμη και μια παιδική χορωδία να συνοδεύει τον μοναχικό και πάντα χαμηλών τόνων Yusuf. Όμως, ενώ τα πιο πολλά από τα στοιχεία των όμορφων εποχών είναι παρόντα εδώ, το Roadsinger δεν καταφέρνει να πει όχι και σε κάποιες mainstream ιδέες. Με αποτέλεσμα να κυρτώνει επικίνδυνα στο συνθετικό κομμάτι, μέχρι να κάνει κοιλιά και να γίνει βαρετό.
Όμως ο Stevens τελικά το σώζει. Αν και το Roadsinger δεν είναι από τους σημαντικούς του δίσκους, καταφέρνει να πλάσει εικόνες και συναισθήματα. Αυτή είναι άλλωστε η επιτυχία του: μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα ενός σπιτιού όπου το φως του ήλιου περνάει μέσα από τα γρίλιες σε διακεκομμένες δεσμίδες φωτός. Ο χώρος φωτίζεται αχνά, όσο χρειάζεται για να διακρίνει κανείς τις σιλουέτες των αντικειμένων, αλλά όχι τα ίδια τα αντικείμενα. Κι αυτό για κάποιους μπορεί να είναι γοητευτικό. Ο δίσκος γυρίζει λοιπόν και τελικά καταφέρνει να με πάρει μαζί του. Ακόμα κι αν δεν ζητήσω να μου τον ξαναβάλουν από την αρχή...
