Πέντε δευτερόλεπτα. Τόσο διαρκεί η μετάβαση από την απόλυτη σιωπή και το πάτημα του play έως την εκκωφαντική ηχητική έκρηξη του “Moved As Mountains, Dreamt Of By The Sea”, του πρώτου βίαιου δυναμίτη από τους συνολικά έντεκα που περιέχονται στο New Hopes New Demonstrations. Το δεύτερο άλμπουμ των punkore Εγγλέζων Ghost Of A Thousand πραγματικά σε αρπάζει από το λαιμό και δεν σε αφήνει έως ότου να ξεθυμάνουν και οι τελευταίες παραμορφωμένες νότες τις οποίες περιέχει. Μετά το “This Is Where The Fight Begins” του 2007 λοιπόν, το Φάντασμα των Χιλίων επιστρέφει δριμύτερο με ένα εξίσου εντυπωσιακό άλμπουμ, μόνο που αυτή τη φορά ο Tom Lacey και η τετραμελής παρέα του αποδεικνύουν ότι μόνο τυχαία δεν ήταν η επιτυχία τους προ δύο ετών (άλλωστε είχαν σκοράρει ΚΚΚΚΚ στο Kerrang!).
«Fucking new romantics – it’s only rock n’ roll – this is our religion – as heaven we’ll never know»: τάδε έφη “Knees, Toes, Teeth”, όπου τα λόγια ρέουν σαν καυτή λάβα, που καίει τα σωθικά και ξερνιέται εν μέσω κιθαριστικών κρεσέντο, επιβάλλοντας στον ακροατή να παραδοθεί σε έναν επιθετικό παροξυσμό ο οποίος και λόγο έχει αλλά και αιτία ύπαρξης. Τεστοστερόνη και ασίγαστο πάθος... Κομβικό σημείο σε όλη την υπόθεση η κατακλυσμιαία ορμή των λυσσασμένων βρυχηθμών του Lacey. Είναι το στοιχείο που πραγματικά προσδίδει στις δεμένες συνθέσεις του γκρουπ την ανώτερη αίσθηση μοναδικότητας η οποία διακρίνει το New Hopes New Demonstrations. Γιατί ζωντανεύει ένα είδος κουρασμένο από μυριάδες μπάντες που γρατζουνούν τρεις χορδές και παίζουν πέντε ακόρντα το πολύ – οι οποίες μόνο υφολογικά πια θυμίζουν τον αρχέγονο χαρακτήρα του punk. Η γενικότερη αναβίωση του είδους προς Βρετανία μεριά περιλαμβάνει πολλά τέτοια βαλτωμένα παραδείγματα αλλά και μερικές λαμπρές εξαιρέσεις, όπως η παρούσα. Μπορούμε πλέον να μιλάμε ίσως για ένα post-punk κίνημα στο Νησί και οι The Ghost Of A Thousand αποτελούν εκ των πρωτεργατών, προσθέτοντας κάτι παραπάνω από μία ιδέα σκληροπυρηνικής ιδιοφυούς ευφορίας και λίθινων grooves πάνω στις δομές του.
Τα τραγούδια του New Hopes New Demonstrations γεννιούνται εν μέσω τρικυμίας και δολοφονούνται μέσα σε δυόμιση, άντε τρία λεπτά στην πλειοψηφία τους (αν εξαιρέσουμε το σχεδόν sludge metal εξάλεπτο κλείσιμο του “Good Old Fashion Loss”), έχοντας όμως καταφέρει σε αυτό το περιορισμένο χρονικό διάστημα να τα δώσουν όλα και με το παραπάνω. Μέχρι και σαξόφωνο περιλαμβάνουν οι αθεόφοβοι οι Ghost Of A Thousand στο πιο «καθαρό» τους τραγούδι “Split The Atom”! Ξεχωριστές στιγμές; Το drum roll με το οποίο κλείνει το “Neptune”, το 100% hardcore ξέσπασμα εν μέσω δυσαρμονιών στο “Canyons Of Static” και ολόκληρο το “Nobody Likes A Hero” που ξεκινάει απαλά, xτίζει αργά-αργά ένταση, εκρήγνυται κατόπιν μανιωδώς και τελειώνει με τις μοναχικές νότες του πιάνου, σε ένα reprise των εναρκτήριων στιγμών του. Εξαιρετικό.
Τώρα, για όσους άπιστους αναρωτιούνται. Όχι. Δεν ανακαλύπτουν τον τροχό εδώ οι Ghost Of A Thousand. Δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Πολύ απλά και αληθινά αγαπούν ό,τι κάνουν, το μπολιάζουν με μεράκι και αραδιάζουν την οργή τους σε ένα καλο-σμιλεμένο αυλάκι ανελέητων εξάχορδων γρονθοκοπημάτων. Πολύ απλά δεν παίζει να ακούσετε κάτι καλύτερο (τουλάχιστον) φέτος στο είδος.
Υ.Γ.: Όσον αφορά στις συγκρίσεις κάποιων ξένων εντύπων με τους έτερους Άγγλους πανκροκάδες Gallows… Δεν τίθεται θέμα για την ανωτερότητα των Ghost Of A Thousand κατά την προσωπική μου εκτίμηση, καθώς οι τελευταίοι έχουν αποβάλει για τα καλά την κιτς βρετανίλα των πρώτων. Αυτό και αν αποτελεί κατόρθωμα! Εύγε Brighton!
