Γραμμική παράθεση των ηχητικών βημάτων – όχι μετέωρων, όπως αποδεικνύεται εκ νέου – δυο διαβολεμένων κουκουλοφόρων υπό το Sunn O))) αναγνωριστικό: πτωχοί δοκιμαστές της doom/noise μπανανιάς των Earth εκεί γύρω στα τελέματα της χιλιετίας. Αμέσως μετά, ολίγον μονοδιάστατοι αλλά όλο και πιο ικανοί ασκητές επί των avant metal ηχοτοπίων. Άξιοι συμπορευτές με το doom χάος των Boris κατόπιν – στα πειραγμένα πλαίσια του προ τριετίας Altar – και εφέτος συνεχιστές παύλα πολλαπλασιαστές του ήδη αρκούντως απελευθερωμένου απ’ τις αυστηρές φόρμες τους Black One – 2006 το σωτήριο έτος του. Με ελαφρώς περισσότερα λόγια, το Monoliths & Dimensions βρίσκει και πάλι τους Sunn O))) στην κοψιά της πρωτοπορίας του ελεύθερα ακραίου ήχου (το «ακραία ελεύθερου» την πάει αλλού τη συζήτηση). Πάντα, βέβαια, μέσω του προσωπικού τους ορισμού για τους τρόπους αυτού.
Στα τέσσερα λοιπόν μέρη τούτης της άμπητης, μετα-κλασικής, metal/drone/ambient τελετουργίας (ο όρος-μακρινάρι, όπως και οποιαδήποτε ανάλογη προσπάθεια, κρίνεται φαιδρός και τρύπιος εξ’ ορισμού), τα ηχητικά συμβάντα λαμβάνουν χώρα και εναλλάσσονται όπως φαντάζεσαι ότι της πρέπει: ήτοι αργόσυρτα, σκοτεινά, απόκοσμα και σε στιγμές ανατριχιαστικά. Αλλά και όπως δεν δύνασαι να προοιωνίσεις, με τις όποιες προσλαμβάνουσες περί μυστικιστικών κλισέ διαθέτεις: φωτεινά, γήινα, κατευναστικά και ώρες-ώρες υπερβατικά. Μονολιθικά και πολυδιάστατα για να μην ταλαιπωρούμαστε…
Βουίζουν τα drone ακόρντα του “Aghartha”, σαν φουγάρα από λιμάνι του κάτω κόσμου. Λες και μαύρα πλοία γιορτάζουν τα δικά τους Θεοφάνια σφυρίζοντας τρελές συνέχειες χαμηλών συγχορδιών. Ψέλνει τα ακατάληπτά του ο Attila Csihar (οι Mayhem σας λένε τίποτα;) στο…“Big Church [megszentsegtelenithetetlensegeskedeseitekert]” και ορκίζεσαι πως λίγο πριν ήταν που έσκισες μισό κατοστάευρω στον ταξιτζή για να σε περιμένει έξω από μια α-λα-Μάτια Ερμητικά Κλειστά εξοχική έπαυλη. Ύστερα, βέβαια, καταριέσαι που δεν ήξερες το σύνθημα για να σε πετάξουν έξω πάνω στο καλύτερο. Τουλάχιστον πρόλαβες να βιώσεις εκείνη την τεκτονική λιτανεία – ηδονική τροφή για τ’ αυτιά σου – καταρρίπτοντας μέσα σου και πάλι κάθε στερεότυπο περί ομορφιάς. Τώρα ξέρεις και μπορείς να επιστρέφεις ακίνδυνα(;) όποτε το θελήσεις. Κι ύστερα (πάντα υπάρχει ύστερα, ακόμα κι αν δεν σε συμπεριλαμβάνει), δώστου και πάλι: εκπνέουν τρομπόνια και τρομπέτες, κλασικά έγχορδα ταλαντώνονται, πολυμελής χορωδία υμνεί, ο Korg, ο Moog κι Roland συμπράττουν, όλοι έρποντας στις πιο χαμηλές τους περιοχές (“Hunting & Gathering (Cydonia)”), για να αναλάβει τελικά το “Alice” αποδομώντας αργά τον ηχόπυργο, μέχρι αυτός να εξαϋλωθεί στη μοναχική χαρμολύπη μιας μπλού πνευστής μελωδίας.
Αναπόφευκτα, βέβαια, έρχεται να ανακινήσει έντονες ενστάσεις ο λησμονημένος Moonspell οπαδός εντός σου: για στάσου μάστορα, γιατί σαν πολύ εύκολα αποθεώνεις τα αμερικανάκια και μάλιστα σε γήπεδα που έχουν κάνει γύρους θριάμβους πιο παραδοσιακές μεταλλικές μπάντες προ πολλού. Το ξέχασες μήπως το Wolfheart ρε; Μπα, ίσα-ίσα που κατά καιρούς επιστρέφω για το συναισθηματικό του πράγματος. Δεν αντέχω, όμως, τις απλοποιήσεις. Άλλο να περιτριγυρίζεις εμμονικά τη σκοτεινιά και να φυτοζωείς αποκλειστικά απ’ τη γοητεία του τοπίου της και εντελώς άλλο η εξερεύνηση, η διαστολή της και εν τέλει η προσέγγιση του τόσο ιδιαίτερου φωτός της.
Υ.Γ.: Mερικές δεκάδες συντελεστές πέραν των κυρίων Stephen O'Malley και Greg Anderson δεν έπαιζε να τους κάνω καλά, οπότε οι ενδιαφερόμενοι παρακαλώ γκουγκλάρετε…
