Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για τη χώρα καταγωγής των Polar Bear Club. Ο ήχος του ντεμπούτο τους Sometimes Things Just Disappear (είχε προηγηθεί κι ένα EP) μιλά από μόνος του και δεν αφήνει πολλές διεξόδους αμφισβήτησης. Αυτό το pop/punk με το ολίγον post-hardcore που διατρέχει το άλμπουμ καθ’ όλη τη διάρκειά του παραπέμπει στις Η.Π.Α., με τα περιθώρια λάθους να ελαχιστοποιούνται. Όπως ελαχιστοποιούνται και οι όποιες εκπλήξεις, όσον αφορά στην εξέλιξη του δίσκου.
Το Sometimes Things Just Disappear ηχογραφήθηκε το 2007, εκδόθηκε στις Η.Π.Α. το 2008 και έφτασε στα μέρη μας το 2009. Δεν ξέρω αν αυτή η χρονική διαφορά μειώνει καθόλου την αντιλαμβανόμενη αξία του, αλλά δεν νομίζω ότι αν είχε πέσει στην αντίληψή μου ένα ή δύο χρόνια πριν θα είχε κάποια διαφορά. Κι αυτό γιατί ακούγοντας κανείς το εναρκτήριο “Eat Dinner, Bury The Dog And Run” καταλαβαίνει με σχετική ακρίβεια τι πρόκειται να ακολουθήσει στα 35 περίπου υπολειπόμενα λεπτά. Φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό κάτι από τους Linkin Park στην πιο pop/punk εκδοχή τους, με τη μουσική να ακολουθεί αναλόγως. Συνθέσεις που χάνονται πολλές φορές στην ομοιομορφία τους και περιμένουν μια έξυπνη αλλαγή (βλ. “Bug Parade”) για να αφήσουν το στίγμα τους. Δέκα τραγούδια, γενικά, τα οποία δύσκολα προκαλούν το ενδιαφέρον κάποιου μη μυημένου στο συγκεκριμένο είδος, μιας και δεν διαθέτουν την απαιτούμενη τόλμη και ποιότητα για να προσελκύσουν νέους ακροατές. Οι καλές στιγμές, βέβαια, υπάρχουν, αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετές για να καταστήσουν τον δίσκο ενδιαφέρον. Σε αυτές μπορούμε να κατατάξουμε το “Heart Attack At Thirty”, μερικά σημεία του οποίου φέρνουν στο μυαλό τους μεγάλους Bad Religion (το κομμάτι διαθέτει και ένα ενδιαφέρον τελείωμα) ή το “Tried”, όπου επιλέγεται μια κάπως διαφοροποιημένη οδός διοχέτευσης ενέργειας. Ενέργεια η οποία – για να λέμε και του στραβού το δίκιο – δεν λείπει σε όλη τη διάρκεια του Sometimes Things Just Disappear, απλώς είναι ο τρόπος διοχέτευσής της εκ μέρους Polar Bear Club με τον οποίο έχω κάποια θέματα.
Κατά τα λοιπά, προσωπικά τουλάχιστον, δεν βρήκα πολλά στοιχεία που να κάνουν τους Αμερικανούς να ξεχωρίσουν. Αντιθέτως μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι χρησιμοποιούν όλα τα κλισέ του είδους με το οποίο καταπιάνονται, με κύριο (ίσως) σκοπό να μην δυσαρεστήσουν τη μάζα των ακολούθων του συγκεκριμένου υβριδίου – και αυτή τελικά είναι και η βασική μου ένσταση για τη δουλειά τους. Γιατί ο δίσκος δεν έχει κάτι ιδιαίτερα λάθος. Δεν έχει κάτι ιδιαίτερο (γενικά), αυτό είναι το πρόβλημα! Εάν, λοιπόν, είστε φίλα προσκείμενος προς την αμερικάνικη εκδοχή του ήπιου punk, αυτού που διαθέτει μια μυρωδιά από το hardcore και άλλη μια από τον alternative αμερικάνικο ήχο των αρχών της δεκαετίας μας, το Sometimes Things Just Disappear δεν θα σας απογοητεύσει. Αν όχι δεν βρίσκω ιδιαίτερους λόγους να ασχοληθείτε μαζί του, εκτός κι αν κάνετε κάποιου είδους διατριβή σε ακούσματα που συγκινούν τις μάζες της νεολαίας στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού…
