Στο μεγάλο χωνευτήρι του μουσικού εμπορίου έχουν παραχθεί μύθοι που ενίοτε προσδίδουν σπουδαιότητα σε μπάντες οι οποίες κάθε άλλο παρά το αξίζουν. Αρκετές φορές, όμως, έχουν δημιουργηθεί μόδες και φήμες για μουσικούς και ιδιώματα που αδικούν την παραγωγή της μουσικής, αλλά και τους μουσικούς αυτούς καθαυτούς. Για να μην γίνομαι όμως κουραστικός και υπέρμετρα θεωρητικός, στο σκληρό φάσμα της μουσικής υπάρχουν συγκροτήματα που έχουν γίνει προϊόν εμπορικής και επιχειρηματικής εκμετάλλευσης χωρίς να το αξίζουν. Και, εν τέλει, έχει φτιαχτεί ένας μύθος παραπλανητικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι HIM, μια μετριότατη μπάντα με αστείο στυλιστικό προφίλ, που λόγω «σπρωξίματος» έγινε η αγαπημένη χιλιάδων κορασίδων στην Ελλάδα, σε βαθμό ώστε οι αναφορές για εκτόξευση κοριτσίστικων εσωρούχων στο πρόσωπο του Valo τελικά να ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Αυτή η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο με την ανακάλυψη του θησαυρού που ονομάζεται eye liner και που πλέον εφαρμόζεται επί δικαίων και αδίκων. Οι Green Day λόγου χάρη, απέκτησαν εσχάτως λίγη παραπάνω αναγνωρισιμότητα στην πιτσιρικαρία λόγω του ανεπαίσθητου make-up. Δυστυχώς ακόμα και το metal δεν μένει ανέγγιχτο από τη νέα στρατηγική, αν και η προσπάθεια για καθαρότητα και αυθεντικότητα έχουν κάνει το αισθητικό κριτήριο των οπαδών της εν λόγω μουσικής περισσότερο υποψιασμένο.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τους Katatonia; Οι παλιές (σουηδικές) καραβάνες έχουν γίνει εσχάτως αντικείμενο της παραπάνω συζήτησης. Σε όλη αυτή τη φιλολογία θα είμαι προσωπικά απόλυτος: οι Katatonia είναι μια από τις πιο ειλικρινείς μπάντες στο μουσικό της πεδίο. Θα μπορούσαν να ξεπουληθούν ή να κάνουν μουσική για σούπερ μάρκετ, αλλά επέλεξαν να παραμείνουν στον δρόμο που υπηρέτησαν από το ξεκίνημά τους, χωρίς να φοβούνται τον αέρα της ανανέωσης. Και αν υπάρχει κανείς που αμφισβητεί την άποψη αυτή, τότε ας εξηγήσει τον σχηματισμό των εξαιρετικών Bloodbath από τις δυο «κολώνες» των Katatonia, Renkse και Nystrom. Τέτοιο πηγαίο μανιασμένο death metal δεν θα έβγαινε από αφιλότιμους μουσικούς…
Το Night Is The New Day είναι το όγδοο δημιούργημα των Katatonia. Σε υφολογικό επίπεδο κινείται πάνω στον προκάτοχό του, το πολύ όμορφο The Great Cold Distance. Ωστόσο οι κιθάρες βαραίνουν παραπάνω, οι ρυθμοί θυμίζουν ενίοτε το doom ένδοξο παρελθόν, αλλά σε σφήνες μπαίνουν και τα μελωδικά μέρη – με ορχήστρες και λίγα ταπεινά ηλεκτρονικά μέρη. Το “Day And Then The Shade” θα μπορούσε με περισσότερο τεχνική εμβάθυνση να είναι τραγούδι γραμμένο από τον άλλοτε συνοδοιπόρο της μπάντας, Mikael Akerfeldt των Opeth. Το “Onward Into Battle” πάλι είναι ένα από τα ωραιότερα mid tempo κομμάτια των τελευταίων χρόνων, ενώ το “Liberation” κερδίζει με την υπέροχη εναλλαγή μελωδικών και δυνατών παιξιμάτων. Ένα από τα σημαντικά σημεία πάντως του Night Is The New Day είναι η επιβεβαίωση ότι οι Katatonia αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σκληρού ήχου από τον Βορρά. Όλα τα τραγούδια του δίσκου χτίζονται ως ένα επιτυχημένο μίγμα σκανδιναβικής σοβαρότητας και μετριοπάθειας. Για αυτό οι Katatonia, αν και λόγω συνθηκών και πραγματικότητας (θυμηθείτε ότι ο Renkse έκοψε τα brutal φωνητικά όταν κόντεψε να καταστρέψει τον λαιμό του), θα μπορούσαν να περάσουν στην όχθη του κέρδους, δεν το έκαναν.
Το Night Is The New Day προκύπτει λοιπόν στο σύνολό του ως ένας δίσκος που συνεχίζει και διατηρεί την αξία των Katatonia, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τη φαυλότητα μερικών από τους συνεχιστές τους. Τώρα που οι Anathema το έχουν ρίξει στο rock και στην Αναγέννηση και οι Amorphis αδυνατούν να βρουν μια διέξοδο στις αναζητήσεις τους, το κουιντέτο από τη Στοκχόλμη έχει βρει για τα καλά τον νέο εαυτό του. Πράγμα εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δύσκολο…
