Μεγάλη συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Όσο λοιπόν οι εταιρείες προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας, παίρνοντας ευχαρίστως τον ρόλο του θύματος, λίγοι μιλούν για τις μπάντες και τη δική τους καθημερινή πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα αληθινά σωστής διαχείρισης της όλης καινούργιας τάξης πραγμάτων αποτελούν οι Boxer Rebellion.
Μέλος της οικογένειας της Poptones του Alan McGee – όπου πρόλαβαν μάλιστα να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ – οι Boxer Rebellion έμειναν χωρίς δισκογραφική στέγη μετά τη λήξη εργασιών αυτής. Τα χρόνια πέρασαν και το συγκρότημα εξακολουθούσε να μην βρίσκει εταιρεία. Συνέχιζε όμως τα supporting acts του σε άλλους καλλιτέχνες, ηχογραφώντας παράλληλα, με πιο χαλαρούς ρυθμούς, τα καινούργια του τραγούδια – με δικά του έξοδα φυσικά. Ώσπου τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Exits ήρθε η ώρα να δώσουν στο κοινό τους το καινούργιο τους μουσικό τέκνο. Το κάνανε μέσω του iTunes, εφόσον χρήματα για «φυσική» κυκλοφορία δεν υπήρχανε, και περιμένανε να δούνε την υποδοχή του από τον κόσμο. Τα αποτελέσματα; #1 στο αμερικάνικο iTunes alternative album chart, #4 στο βρετανικό iTunes top-100 album chart και #2 στο αντίστοιχο alternative chart. Όχι και άσχημα για μια μπάντα η οποία όχι μόνο δεν είχε δισκογραφική αλλά ούτε και το επακόλουθο «σπρώξιμο» στην καινούργια της κυκλοφορία. Και που, εν τέλει, δημιούργησε το Union αποκλειστικά και μόνο από την τσέπη της, με βάση την αγάπη της για τα τραγούδια τα οποία παρήγαγε.
Όσο για το άλμπουμ αυτό καθ’ αυτό, το ύφος εδώ κυμαίνεται στα όρια του μελωδικού βρετανικού rock ήχου με αναφορές στους Travis, στους Verve και στους Radiohead της The Bends εποχής. Επικολυρικές μελωδίες με κάποιες στιγμές πιο «κιθαρόπληκτων» εκλάμψεων δεν αποτελούν βέβαια και κάτι το καινούργιο εν έτη 2009. Μπορούν όμως, όταν έχουν τα σωστά συστατικά και τις σωστές ισορροπίες, να δημιουργήσουν συναισθήματα και απολαύσεις. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι Boxer Rebellion στο Union, φτιάχνοντας ένα εντελώς παραδοσιακό σε μουσική φιλοσοφία άλμπουμ, το οποίο όμως προκύπτει ταυτόχρονα ακαταμάχητα ελκυστικό και τόσο καλοφτιαγμένο, ώστε δεν σου αφήνει περιθώρια να μην το αναγνωρίσεις ως καλό – ασχέτως από το εάν είσαι οπαδός του ήχου της μπάντας ή όχι. Προσωπικά π.χ. ποτέ δεν ήμουν και ο μεγαλύτερος fan του λεγόμενου «μελαγχολικού βρετανικού rock», εντούτοις μπορώ να αναγνωρίσω πως δίσκοι σαν το Union ξεχωρίζουν από αυτό τον σωρό. Και εκτός από το να το αναγνωρίσω μπορώ βέβαια και να το βάλω να παίξει ξανά και ξανά, όπως και έχει γίνει τον τελευταίο μήνα που το έχω στα χέρια μου…
