Απογευματάκι. Το δισκάκι στριφογυρίζει στο κάθετης φόρτωσης cd-player μου και για τα τρία πρώτα tracks γεμίζει τον χώρο εύθυμους ρυθμούς και μελωδίες, με τρόπο αβίαστο και φυσικό. Γνώριμο ηχητικά alternative pop περιβάλλον, με μια νότα δροσιάς, γεμάτο μεν αναφορές αλλά χωρίς ξεπατικώματα. Cool ατμόσφαιρα (ημι)χορευτικής διάθεσης και… όλα καλά κι όμορφα. Έως τη στιγμή που το τέταρτο τραγούδι στη σειρά ξυπνάει τους ακουστικούς μου πόρους με μελαγχολικά, παχουλά synths, διάφανους κιθαρισμούς και τη ζωγραφισμένη στη χροιά της φωνής του Benjamin Grubin απογοήτευση για την καθημερινή ρουτίνα να με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο… «Work Work Work, too much Work for me». Στοίχημα πως εννέα στους δέκα θα ταυτιστούν απόλυτα! Έτσι τα τυπάκια από το Portland καταφέρνουν μέσα σε πέντε μόλις λεπτά να δημιουργήσουν ένα νέο πρίσμα κάτω από το οποίο βλέπω το ντεμπούτο τους. Γιατί καλές οι feel-good συνταγές, αλλά με τη σωστή δόση μελαγχολίας το γευστικό αποτέλεσμα αλλάζει άρδην προς το καλύτερο. Σαν να προσθέτεις τριμμένο μπισκότο σε ένα πιάτο μπανάνας με σοκολάτα.
Πέρα των παραπάνω γαστριμαργικών παρομοιώσεων βέβαια, οι Hockey δείχνουν να πατούν πολύ γερά στο Mind Chaos και από το “Work” και για τα επόμενα τρία τραγούδια απογειώνονται συνθετικά. Είτε με την pop απλότητα του single “Song Away”, είτε με το “Curse This City” και την αρχικά bluesy προσέγγισή του, τα α-λα-Julian Casablancas φωνητικά ξεσπάσματα, τη ροκ διάθεση στα μέσα του και τη funky αισιόδοξη κατάληξή του για μια Νέα Υόρκη, για την οποία η άποψή τους παραμένει δισυπόστατη: ως μιας πόλης δηλαδή που όσο εύκολα σε ανεβάζει καλλιτεχνικά, τόσο – και περισσότερο – ραγδαία σε ρίχνει στα τάρταρα της μουσικής αφάνειας. Τέλος, το “Wanna Be Black” είναι το ροκάκι του δίσκου και παρότι μυρίζει Strokes αποτελεί κι αυτό ένα από τα highlights.
Εκεί όμως που το Mind Chaos μοιάζει να αποτελεί το ντεμπούτο της χρονιάς, έρχεται η απογοήτευση μιας παράταιρης folk μπαλάντας (“Four Holly Photos”), η οποία απλά δεν έχει θέση εδώ. Ή το εκνευριστικά άνισο “Preacher”, που προσπαθεί να είναι τα πάντα και πετυχαίνει το τίποτα, με μια άνευρη εισαγωγή να οδηγεί σε ένα στυλ-καμπαρέ αχταρμά. Ευτυχώς τα δύο αυτά τραγούδια είναι και τα μόνα σοβαρά παραστρατήματα του ντεμπούτο των Hockey. Η θετική ενέργεια της μπάντας ξεχειλίζει και ο ενθουσιασμός περισσεύει ακόμα και όταν οι επιλογές δείχνουν να ξεφεύγουν κάπως από το concept. Δεν υπάρχει καλύτερος μάρτυρας για την επιτυχία του νέου αυτού συγκροτήματος πάνω μου από το αλλεπάλληλο repeat στο οποίο έχω υποβάλει τα επτά πρώτα κομμάτια. Learn to lose; Δεν χρειάζεται ακόμη παίδες – η πρώτη πράξη κρίνεται νικηφόρα.
