Το γνωστό και μη εξαιρετέο ερώτημα περί ηλεκτρονικής μουσικής και των υποτιθέμενων συναισθηματικών αναπηριών αυτής, έχει απαντηθεί υπέρ της – προ πολλού και πολλάκις. Το ρημάδι, όμως, διαθέτει την εκνευριστική τάση να επανέρχεται, θέτοντας ανούσια ζητήματα περί φυσικών και μηχανικών μέσων δημιουργίας, λες και αυτά από μόνα τους μπορούν να παράξουν αισθητική αξία, η οποία με κάποιο μαγικό τρόπο θα κάνει το άλμα προς τον ακροατή. Ομολογουμένως, βαρετή για κάποιους μια τέτοια, σχεδόν αυταπόδεικτη, συζήτηση.
Ίσως, βέβαια, όχι για τους πολλούς, όταν έρχονται να μιλήσουν ολοκληρωτικά τα βιώματα και τα παγιωμένα γούστα του καθενός. Εκεί είναι που έχουμε ανάγκη μια κάποια χείρα βοηθείας, ώστε να συγκρουστούμε με τις, από τη φύση τους, ακούνητες αντιλήψεις μας. Μια τέτοια electro χερούκλα, για παράδειγμα, μας πρόσφεραν οι μεγάλες ηλεκτρονικές μπάντες των 1990s – να μην αρχίσω τώρα την καταμέτρηση. Ε, μια αντίστοιχη, τηρουμένων των αναλογιών, μας επεφύλασσε ο εκ Σουηδίας κύριος ονόματι Axel Willner (a.k.a The Field), όσο αφορά τη σχέση πολλών με τον πολύπαθο όρο techno, μέσω του προ διετίας ντεμπούτου του (From Here We Go Sublime).
Οι απανταχού techno πιστοί ίσως διαθέτουν τις ενστάσεις τους για τη σωστή χρήση του όρου στην περίπτωση του The Field και της μουσικής του, αλλά είναι τουλάχιστον κρίμα να μπλέξουμε σε καθαρολογικές συζητήσεις όταν έχουμε εμπρός μας τόσο ξεκάθαρα δείγματα «ηλεκτρονικής μεταφυσικής» – κατ’ εμέ για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Το Yesterday And Today αρπάζει το κόλπο απ’ το σημείο όπου το άφησε ο σημαίνων προκάτοχός του, πρώτον για να επιτείνει ως ξεκάθαρο μέρος ενός ευρύτερου ηχητικού οράματος και, δεύτερον, για να προσθέσει ως καινούργια κατάθεση, φέρουσα την προσωπική της εξελικτική δυναμική. Να επιτείνει, δηλαδή, εκείνη τη σπάνια αίσθηση απομαγικοποιημένης προσευχής* (ναι, τώρα με κύριο μέσο τις μηχανές), που εξαερώνει ευγενικά τα εσώτερα κενά σου και να την εμπλουτίσει σε τρόπους – κι εν τέλει σε αντίκτυπο.
Και μάλιστα, υπό το κόνσεπτ του πώς και πότε η pop κουλτούρα κατάφερε να πετύχει κάτι ανάλογο στο παρελθόν και με ποιούς τρόπους, το γεγονός μπορεί να επανατοποθετηθεί στο σήμερα. Αναφέρομαι, προφανώς, στο περίφημο ζητούμενο της επιστροφής στην ίδια γοητευτική ιστορία, μέσα από διαφορετικούς κάθε φορά κώδικες. Στην περίπτωση του Yesterday And Today του The Field, στα της μουσικής ως ενός τύπου προσευχής, άνευ της «ξεματιαστικής» χλαπάτσας. Το κατάφεραν παλιότερα οι Neu! υπό μία έννοια; Άρπα τα μοτορίκια τους ανάμεσα σε διαλεγμένα δείγματα και γεωμετρικές κλιμακώσεις. Το κατάφεραν οι απανταχού shoegazers πριν πήξουμε από στρατιές κλώνων; Άκου τα ευδαιμονικά νέφη τους, τούτη τη φορά άχορδα αλλά εξίσου ψυχωμένα. Οι Cocteau Twins; Χωρίς δεύτερη σκέψη… Νιώσε το αισθητικό ισοδύναμο των επικλήσεών τους να καταλήγει σε techno γκρούβα, καθοδηγούμενη απ’ τις κάσες του John Stanier των Battles. Κατέθεσαν, ίσως, την άποψή τους επί του θέματος οι Korgis με το “Everybody’s Got To Learn Sometime”; Δέξου το λοιπόν διασκευασμένο, με πηχτά σίνθια και σκουρόχρωμα beats εναρμονισμένα στην ουσία του. Χθες και σήμερα λοιπόν…
Τελικά, δεν ξέρω για techno, με minimal ή χωρίς στη φάτσα. Για ηλεκτρονικές αναπηρίες στα μέσα και στην έκφραση ή για τα προσωπικά ζητήματα του καθενός μας. Αυτό που ξέρω είναι πως υπάρχει τούτος ο τύπος που επιβεβαιώνει και πάλι ότι η απόσταση μεταξύ μάστορα και αρτίστα μπορεί να μοιάζει μικρή, μα, μέσα στις φτωχές πραγματιστικές διαστάσεις της, ενέχει το άπειρο.
* Δάνειο από τον Theodor W. Adorno, o οποίος πιθανολογώ πως μόλις γύρισε πλευρό στον τάφο του…
