Παίρνοντας το Metamoflores τής Celine Rudoph και κοιτάζοντας αρχικά το εξώφυλλο και εν συνεχεία τα κομμάτια, νομίζεις ότι πρόκειται για άλλο ένα βραζιλιάνικο πέρασμα στα μεγαλεία της εποχής των Gilbero Gil, Vinicius De Moraes και Baden Powell. Όμως γρήγορα αντιλαμβάνεσαι το λάθος σου. Γιατί η γερμανοτραφής (στο Βερολίνο παρακαλώ) καλλιτέχνης με τον Αφροαμερικανό πατέρα και τη γαλλίδα μητέρα, ανακάλυψε και επέλεξε την πορτογαλική γλώσσα ως εκφραστικό της μέσο. Ήδη από παλιότερες δουλειές της (μετράει 15 χρόνια στη δισκογραφία), η Rudolph πατούσε με τόλμη σε ποικίλα πολιτιστικά και γεωγραφικά μονοπάτια, με τη μουσική να ενισχύει τις σπουδές της σε Ρητορική και Φιλοσοφία, δείχνοντάς της οδούς ανεξαρτησίας και έμπνευσης. Το ίδιο κάνει και τώρα, στα 40 της πλέον, με πηγές της την παράδοση της Βραζιλίας, αλλά και την jazz ή ακούσματα προερχόμενα από την αφρικανική ήπειρο. Ας γνωρίσουμε όμως καλύτερα τις Metamorflores της και ας μιλήσουμε αργότερα για λουλουδάτες και μη μεταμορφώσεις.
Στην τελευταία της λοιπόν δουλειά η Rudolph επιλέγει να διασκευάσει, με ποιητικό σχεδόν λόγο, συνθέσεις μεγάλων Βραζιλιάνων καλλιτεχνών αλλά και των Beatles. Τα θρυλικά τραγούδια των τελευταίων “Here Comes The Sun” και “Norwegian Wood” αποκτούν κάτι από την ανεπαίσθητη τζαζο-βραζιλιάνικη κουλτούρα της Rudolph, χωρίς όμως η βασική τους μελωδία να αλλοιώνεται ή να πηγαίνει κάπου αλλού – καλώς και κακώς. H ίδια υπογράφει επίσης 4 τραγούδια, από τα οποία ξεχωρίζει το “Ragga Heliotropical”, χάρη στα αφροβραζιλιάνικα περάσματα και τα γήινα ξεσπάσματά του. Τα γεμάτα ευαισθησία, συναίσθημα και ευελιξία φωνητικά αποτελούν επίσης ένα από τα ισχυρότερα χαρτιά του Metamoflores, ένα αισθαντικό άγγιγμα που αιχμαλωτίζει σε μεγάλο βαθμό τις αισθήσεις. Τραγουδώντας στα πορτογαλικά, αγγλικά και γαλλικά, η Rudolph γίνεται συχνά ένα οργανικό σώμα με τους μουσικούς της και αυτό ηχεί στ’ αλήθεια θαυμάσιο. Σε όλη δε τη διάρκεια του άλμπουμ κυριαρχεί η έκπληξη τού τι θα επακολουθήσει, για να φτάσουμε τελικά σε έναν αφρικανικό ύμνο, το περίφημο “Matakoto-Iemanja Chant”, τραγουδισμένο σε αφρικανική λαλιά.
Τόσο έτσι από τις επιλογές των διασκευών όσο και από τις προσωπικές γραφές της Celine Rudolph στο Metamoflores, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μπροστά μας μία εκλεπτυσμένη τραγουδοποιό, η οποία τολμάει και καταφέρνει να δώσει ευθαρσώς το στίγμα της. Οχυρό της οι χρωματισμοί, οι τονισμοί και η εσωτερικότητα της φωνής της. Οι καταλυτικές και ελπιδοφόρες ξένες κριτικές με βρίσκουν έτσι σχεδόν απολύτως σύμφωνη – και αναμένω με περιέργεια τα μελλοντικά της βήματα. Εύχομαι δε να ξεπηδήσει κι άλλο από τον φράχτη των μουσικών της πεδίων. Δεν θα χάσει…
