«Η αντίσταση βρίσκεται μέσα στην αποδοχή», λέει ένας νεαρός τύπος από τη Γλασκώβη και συμπληρώνει, για όσους δεν έχουν καταλάβει τι εννοεί ο ποιητής, ότι «μόνο αν αποδεχθείς κάτι μπορείς πραγματικά να του αντισταθείς». Συνεπώς, εκείνος ο νεαρός που κάποτε τραγουδούσε το “Someone, Somewhere In The Summertime” και κυκλοφορούσε δίσκους όπως το Real Τo Real Cacophony και το New Gold Dream (81-82 κ.τ.λ.) μάλλον δεν αποδέχτηκε τη σήψη και παρακμή – συνεπώς δεν κατάφερε και να τους αντισταθεί. Κι όμως οι Simple Minds είχαν αποδείξει την ικανότητά τους άλλοτε να βρίσκονται περισσότερο σε new wave και rock χωράφια και άλλοτε να περπατούν σε πιο dance-pop μονοπάτια. Ήταν πάντοτε αρκετά έξυπνοι για να λυγίζουν έτσι ώστε να μη χρειαστεί να σπάσουν. Όμως το έξυπνο πουλί ενδέχεται κάποτε να πιαστεί από τη μύτη.
Ο Jim Kerr του σήμερα είναι ένας συμπαθής μεσόκοπος κύριος που γράφει τραγούδια τα οποία θα μπορούσαν να έχουν ίσως μια θέση στη δισκοθήκη των σκληροπυρηνικών οπαδών της μπάντας. Όμως ο υπόλοιπος κόσμος μάλλον θα ξεχάσει γρήγορα το καινούργιο άλμπουμ των Simple Minds, με τίτλο Graffiti Soul. Έναν δίσκο που μοιάζει με ποτ-πουρί των μουσικών ρευμάτων των 1980s σε special αναβάθμιση για τις ανάγκες του 2009, με λίγο ambient, κάποια πλήκτρα κι ένα χορευτικό pop μπιτάκι από κάτω. Οι κιθάρες παίζουν στυλιζαρισμένες α-λα-U2 μελωδίες, το μπάσο κινείται σε γνώριμα και αξιοπρεπή μονοπάτια μαζί με τα ρυθμικά τύμπανα, ενώ ο Kerr, ώριμος και εντελώς προσγειωμένος, κάνει αυτό που ξέρει καλά. Η φωνή του φέρνει ακόμα μια δροσιά κι έναν υπόγειο σπασμό, αλλά η αίσθηση αυτή δεν διαρκεί πολύ, καθώς οι συνθέσεις παρουσιάζονται μέτριες και σε αρκετά σημεία ανέμπνευστες. Στα bonus ακούμε και το “Rockin’ In The Free World” του Neil Young σε μια πολύ pop εκτέλεση, ξέπνοη για αυτό το τραγούδι – με τον Kerr να ανεβάζει απότομα στροφές χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Από τους Simple Minds του 2009 δεν υπάρχει λοιπόν κάτι το οποίο να θέλω να κρατήσω, πέρα από την αίσθηση μιας φιλότιμης προσπάθειας κι έναν αέρα νοσταλγίας. Το Graffiti Soul προκύπτει ως ένας δίσκος «λίγο απ’ όλα και τίποτα», ο οποίος θα βρει ίσως τον δρόμο του σε πολλά airplay mainstream ραδιοφωνικών σταθμών, από αυτούς που επαναλαμβάνουν με αυτιστική ηδονή τη μια μπούρδα πίσω από την άλλη. Από ουσία πάντως, μην περιμένετε πολλά...
