Νέο φρούτο κι ο Neo από τη Σουηδία, που παλεύει να ακουστεί διεθνώς μαζί με το label του, τη Hitworks. Συμπαθητική φωνή, που στις ψιλές του θυμίζει μάλλον υπερβολικά τον Mika και γενικότερα φέρνει σε Σάκη Ρουβά εποχών 1992, ο Neo στέκεται αξιοπρεπώς πάνω σε ραδιοφωνικές συνθέσεις με έντονο το pop στοιχείο, οι οποίες και απαρτίζουν τη ραχοκοκαλιά του One. Δίσκο όπου παρελαύνει όλο λίγο-πολύ το φάσμα της υπόθεσης pop: κάτι από το κιτς και το γκλάμουρ της δεκαετίας του 1980, λίγο από τις αναθεωρημένες μουσικές ιδέες και τον τρόπο επαναφοράς τους στη τωρινή dance σκηνή (δες Scissor Sisters), καθώς και μια στρωτή παραγωγή, η οποία θυμίζει μάλλον 1970s παρά 2009.
Το τραγούδι “You Make Me Feel Like Dancing” (με πολλές σημειολογικές αναφορές) μπορεί να έγινε μεγάλη επιτυχία στην …Πολωνία (!) – και δεν είναι άσχημο – αλλά το ερώτημα για το One είναι αν μπορεί να σταθεί και κάπου παραπέρα. Πιστεύω λοιπόν πως όχι. Ο Neo δεν διαθέτει το ερμηνευτικό βάθος και την απλότητα του Mika, στον οποίον όπως είπα παραπέμπει ευθέως, αρκούμενος να αποτελεί ένα παράγωγο της διεθνούς επιτυχίας του τελευταίου – δεν δημιουργείς όμως έτσι ένα pop άστρο. Για την ακρίβεια, αν τον παρομοίαζα με πίτσα ψημένη σε ξυλόφουρνο, μπορεί να είχε πολλά καλά υλικά, τα οποία και θα σε τραβούσαν, αλλά η στόφα μάλλον θα απουσίαζε… Το ίδιο επισυμβαίνει και με τη συνολική αισθητική του One, ενός άνισου μουσικά άλμπουμ, με εμφανή μάλιστα έλλειψη εκείνης της pop λάμψης που θα τον εκτόξευε σε ό,τι επιθυμεί ο Neo.
Αν δε προσθέσεις σε όλα αυτά και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των συνθέσεων και την αδυναμία της φωνής του Neo να ξεκολλήσει από τις χαμηλές νότες και τις τρεμπλαρισμένες χορδές, τότε το σίγουρο είναι πως απομένεις με έναν δίσκο ο οποίος δεν έχει κάτι να δώσει ούτε στο ύφος όπου επιλέγει να κινηθεί, ούτε και γενικότερα.
