Το άλμπουμ Pram Town αποτελεί μια χαρτογραφία της πόλης Harlow, στην περιοχή Essex, βορειοανατολικά του Λονδίνου. Ο Darren Hayman βρίσκεται με αυτό στον δέκατο συνολικά δίσκο του – έκτο μετά τη διάλυση των Hefner – όπου, με τη βοήθεια μελών των Ellis Island Sound, Wave Pictures και Smile Down Upon Us, φτιάχνει μια folk (σαπουν)όπερα για «καλές ιδέες οι οποίες απέτυχαν».
Ο Hayman χωράει αυτήν τη διαδικασία, στην εναρκτήρια του μελωδία. Αν και εισαγωγικό, το “Civic Pride” ακούγεται καταληκτικό, ένα εμβατήριο για το προχωρημένο σούρουπο αυτής της πόλης. Είναι η καθημερινή φθορά της αστεακής περηφάνιας των πρώτων κατοίκων του Harlow για το πολεοδομικό σχέδιο του Frank Gibberd. Η γεωγραφία βέβαια των νέων μοντέρνων πόλεων, που σχεδιάζονταν από το μηδέν γύρω στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, δεν έχει αντίστοιχο ελληνικό βίωμα. Δεν υπήρξε τέτοια καθαρτική προαστιοποίηση για την αθηναϊκή φαβέλα, για παράδειγμα. Έχουμε βέβαια, περιφερειακά, κάποιες βιομηχανικές, μολυσμένες πόλεις-δορυφόρους, όπως και τη γνωστή διάχυτη και εκτός σχεδίου δόμηση. Αλλά το εσωτερικό χάος μας δεν εφαρμόζει στις ταξινομημένες λουρίδες του Pram Town, τις οποίες διέσχιζε το λειτουργικό πνεύμα του Λε Κορμπιζιέ. Όλες οι υποδομές και οι λειτουργίες που χρειάζεται ένας κάτοικος φαινόντουσαν προσεκτικά τοποθετημένες στη θέση τους. Έλειπε όμως τελικά η υλική έκφραση των ίδιων των κατοίκων στον χώρο της πόλης τους.
«Όταν ονομάζεις όμως κάτι καινούργιο, τότε αποφασίζεις και πως θα παλιώσει» – μη λειτουργικό πια μέχρι μια γενικευμένη αναθεώρηση. Τι σημαίνει όμως αυτό για την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που μεγαλώνει σε μια τέτοια πόλη; Η ιστορία του ήρωα του Pram Town ξεκινάει στη δεκαετία του 1980, όταν το Harlow θεωρείται ήδη παλιό. Μέσα από τη μινιμαλιστικά ακουστική προσέγγιση του Hayman περιγράφονται οι εμπειρίες του ήρωα, κινούμενες κυρίως γύρω από τον έρωτά του για μια κοπέλα. Η μικροπολιτική του πρωταγωνιστή μας προσθέτει ζεστασιά στη μουσική ανάγνωση του δομημένου χώρου. Η σχεδιοποιημένη δε υπερδομή του τελευταίου πρόσφερε περιορισμένα πεδία για τη δημιουργική παραγωγή των κατοίκων. Από τα δωμάτια ως τους διάφορους τύπους δρόμων που ήταν προορισμένοι για περίπατο, τους αυτοκινητόδρομους και τα ψηλά κτίρια, οι επιθυμίες των κατοίκων φαινόντουσαν αδιάφορες σε αυτήν τη μικρή πόλη που έβλεπε το μεγάλο μεταπολεμικό της όραμα, τον ουτοπικό της χώρο, να διαρρηγνύεται από τις ετεροτοπίες τις οποίες αγνοούσε. Οι γραμμές διαφυγής των κατοίκων εξυπηρετούνταν τελικά από τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, που οδηγούσαν έξω από την πόλη: «Don’t won’t to be a big fish n a little pond anymore...», λέει χαρακτηριστικά ο ήρωας του Hayman στο τέλος του δίσκου.
Το Pram Town είναι ερωτικά άγχη και βλέμματα σε μια πόλη που δεν σχεδιάστηκε να αγχώνεται και να παρατηρεί με πολλούς τρόπους. Είναι επίσης νέα συγκροτήματα που προσπαθούν να διαφύγουν από την ανία, όπως και μια μελαγχολία την οποία βιώνουν ίσως, μα δεν καταλαβαίνουν απόλυτα. Ανταλλαγές και ροές από συναισθήματα, μικροείδη, χρήματα, αφηρημένες ιδέες που προκαλούν τελικά δυσκινησία στους κατοίκους. Το σύρσιμο από τις βούρτσες στα drums δίνει το καθημερινό ρυθμικό σύρσιμο του κεντρικού προσώπου, ο οποίος προσπαθεί να διατυπώσει τις επιθυμίες του σε έναν δομημένο χώρο που δύσκολα μεταμορφώνεται (από τον ίδιο). Η λιτή παραγωγή αυτού του folktronica αγγλοσαξονικού τοπίου είναι κάτι που ο Darren Hayman φαίνεται ότι μπορεί να διαχειριστεί. Έτσι ώστε, τελικά, το αισθητικό του παράδειγμα – αν και αφορά ιδέες που απέτυχαν – να μην έχει τη δική τους κατάληξη.
