Ο καιρός περνάει. Και οι νεότεροι δεν γνωρίζουν ίσως πράγματα που κάποιοι θεωρούν δεδομένα. Το όνομα Janis Joplin π.χ. Μπορεί κάτι να τους λέει – αν και περισσότερο ως rock icon – αλλά το ότι αναδείχθηκε μέσα από το συγκρότημα Big Brother & The Holding Company μάλλον το θυμούνται μόνο όσοι έζησαν εκείνα τα χρόνια ή όσοι έκαναν αργότερα τον κόπο να ψάξουν προς τα πίσω. Και ήταν μια καλή μπάντα οι Big Brother & The Holding Company. Δεν οφειλόταν μόνο στη φωνή της Joplin που κατέστησαν θρύλοι του ψυχεδελικού Σαν Φρανσίσκο, αλλά και στην κιθάρα του ηγέτη τους Peter Albin με τις country καταβολές, όπως και στο έξυπνο φλερτ τους με τα μπλουζ – χαρακτηριστικό άλλωστε όλης εκείνης της σκηνής. Αν δεν έχετε το Cheap Thrills του 1968, θα σας πρότεινα να το αναζητήσετε.
Όπως βέβαια είπα και στην αρχή, ο καιρός περνάει. Πάνε πια σχεδόν 40 χρόνια αφότου η Joplin πήρε εκείνη τη μοιραία δόση ηρωίνης, και 13 αφότου η πρώην μπάντα της αποφάσισε να επαναδημιουργηθεί, τόσο για περιοδείες (σαν κι αυτή που θα τους φέρει από Ελλάδα σε λίγες μέρες), όσο και για δίσκους – άκρως απογοητευτικούς και εγκλωβισμένους σε μια γραφική χρονοκάψουλα. Το Lost Tapes αποτελεί όμως μια διαφορετική υπόθεση. Γιατί σε βάζει μεν κι αυτό σε λογική χρονοκάψουλας, όχι όμως για να ξαναζήσεις στο παρόν μια θαμπή ανάμνηση των ύστερων 1960s, μα για να μεταφερθείς σε εκείνα τα χρόνια. Όχι για να ακούσεις μία από τις διάφορες τραγουδίστριες που μαζεύει ο Albin τα τελευταία χρόνια να μιμείται τη Joplin, αλλά για να ακούσεις την ίδια τη Janis, στην ακμή της καριέρας της.
Δύο cd απαρτίζουν το Lost Tapes, γεμάτα με ζωντανές ηχογραφήσεις από το χρυσό παρελθόν. Το πρώτο παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς εστιάζει σε ακυκλοφόρητο υλικό από το 1967· το δεύτερο είναι πιο γνώριμο: πρόκειται για το live άλμπουμ Cheaper Thrills – ηχογραφημένο το 1966, προτού εκδοθεί ο πρώτος δίσκος του γκρουπ – αλλά με καλύτερο ήχο συγκριτικά με τις ως σήμερα εκδόσεις του. Το “Bye, Bye Baby” σε μπάζει άμεσα στο κλίμα, θυμίζοντάς σου παράλληλα γιατί η Joplin υπήρξε μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές στη rock ιστορία. Από τα ακυκλοφόρητα ιδιαίτερο επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει η εκτέλεση στο “Amazing Grace”, η οποία εξελίσσεται σε ένα εντεκάλεπτο jam με αφορμή το γνωστό spiritual, το “Hi Heel Sneakers”, το έντονα bluesy “Turtle Blues”, αλλά και τα “Light Is Faster Than Sound” και “It’s A Deal”. Για το Cheaper Thrills τώρα έχουν ξαναγραφτεί πράγματα κι έτσι δεν θα ήθελα να επεκταθώ ιδιαίτερα, πέραν του να θυμίσω ότι πρόκειται για μια κατά τόπους μόνο ενδιαφέρουσα ηχογράφηση μιας μπάντας η οποία ναι μεν είχε κάτι να πει και ναι μεν είχε μια ξεχωριστή γυναικεία φωνή να επιδείξει, εμφανώς όμως έψαχνε ακόμα πατήματα και ταυτότητα. Το “Ball & Chain” αποτελεί την καλύτερή του στιγμή, ενώ μνείας αξίζουν και το ανατολίτικο ψυχεδελικό “Gutra’s Garden”, καθώς και το “Down On Me”. Κάτι διασκευές όμως (“(Come On Baby) Let The Good Times Roll”, “Hall Of The Mountain King”) ή υλικό σαν τα “Moanin’ At Midnight”, “Whisperman” ή “Coo-Coo” δείχνουν το γιατί οι Big Brother & The Holding Company είχαν ακόμα δρόμο μπροστά τους.
Επιγραμματικά λοιπόν, έχουμε εδώ μια ενδιαφέρουσα μα μάλλον άνιση κυκλοφορία. Όσοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Joplin ή για την άνδρωση της σκηνής του Σαν Φρανσίσκο συστήνεται να την τσεκάρουν, κατά τα άλλα όμως δεν έχει κάτι αληθινά ουσιώδες να προσθέσει στα όσα ήδη γνωρίζαμε για τους Big Brother & The Holding Company της Janis Joplin φάσης. Ούτε βέβαια και να αφαιρέσει...
