Η απονομή των φετινών κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ μπορεί να αργεί ακόμα, αλλά το γεγονός δεν θα μας αποτρέψει εδώ στο Avopolis από το να επιχειρήσουμε έναν παραλληλισμό μεταξύ του παραπάνω θεσμού του σινεμά και αυτού εδώ του άλμπουμ – του δεύτερου δηλαδή πονήματος των Oskar (με Κ!), με τον λακωνικότατο τίτλο...LP:2! Αλλά η αλήθεια να λέγεται: δεν είναι το διάσημο χρυσό αγαλματίδιο που θα ήθελα να απονείμω στους Oskar, μα το βραβείο ενός άλλου, παρεμφερούς θεσμού, μέσω του οποίου διακρίνονται κυρίως έργα των οποίων η καλλιτεχνική αξία καταφέρνει και διαφεύγει των απανταχού θεατών, ακροατών (αναλόγως του είδους της…. Τέχνης) κλπ. κλπ… Το περίφημο Χρυσό Βατόμουρο!
Και αυτό γιατί το LP:2 αποτελεί μια σπουδή των Oskar πάνω στην αμετροέπεια και στην έλλειψη συνοχής και συνέχειας. Μια ηχογράφηση η οποία δεν ξέρει αν θέλει να αποτελεί μία ambient αναζήτηση, μία «ραδιοκεφαλική» α-λα-Kid A εργασία ή το soundtrack μιας ταινίας με θέμα τη ζωή έγκλειστων ασθενών ψυχιατρικής κλινικής! Ιδού πώς έχει η κατάσταση: ο Nick Powel των Oskar, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ισπανία και πιο συγκεκριμένα στη Μαδρίτη, κι ενώ δούλευε πάνω στην παραγωγή του θεατρικού έργου Marat Sade – του οποίου το σενάριο θέλει τον μαρκήσιο Ντε Σαντ να προσπαθεί να οργανώσει μια θεατρική παράσταση μέσα σε ένα ψυχιατρείο – αποφάσισε να κάνει ο ίδιος μια επίσκεψη στο ίδρυμα υπό την ονομασία «Dr. Izguerdo Clinic», ώστε να παρατηρήσει και να ηχογραφήσει κάποιο υλικό μέσα στο άσυλο, μεταξύ των σχιζοφρενών. Η όλη ιδέα είχε απροσδόκητη κατάληξη, καθώς άτομα χρόνια τώρα δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους άρχισαν να τραγουδούν και να επευφημούν εν μέσω των παραπάνω ηχογραφήσεων. Το αποτέλεσμα μπορείτε να το ακούσετε στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου με τίτλο “Sanatorio”, μία συλλογή απαλών μελαγχολικών ηχοχρωμάτων από μοναχικά πλήκτρα και βιολοντσέλα, υπό τη συνοδεία των νοσηλευομένων.
Η αλήθεια είναι πως η όλη ιστορία παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ίδια τη μουσική που ενέπνευσε σε αυτόν τον δίσκο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το με διαφορά χειρότερο τραγούδι του LP:2 “Reichenbach Falls”, το οποίο χρησιμοποιεί ένα δίχως νόημα φωνητικό ποίημα του Ντανταϊστή Hugo Ball πάνω σε ένα στοιχειωμένο ρυθμικό μέρος σε τσέλο. Το αποτέλεσμα είναι απλά κωμικοτραγικό... Και πρόκειται για το σημείο που τονίζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο την ασυνέχεια του δίσκου, καθώς ακολουθείται από το σχεδόν indie “Some Song”, με τα πεζά φωνητικά της Sarah Wilson, και στα καπάκια από το ισπανόφωνο “Ha De Llegar”… Απόλυτη έλλειψη κατεύθυνσης από την τριπλέτα των Oskar, που καθιστά την ακρόαση του LP:2 αποσπασματική και αδιάφορη.
Τραγούδι το τραγούδι το άλμπουμ πραγματικά καταρρέει... Και φυσικά και δεν αρκούν τα μινιμαλιστικά “Eden” και “Two Sugars” ή το αξιόλογο “Hi-Beam Blue” (το μόνο κομμάτι που δίνει την εντύπωση ότι είναι ολοκληρωμένο, συνδυάζοντας ηλεκτρονικά στοιχεία με κιθάρες και έγχορδα) για να σώσουν έναν δίσκο χωρίς αρχή και τέλος. Δίνουν μόνο κάποιες ελπίδες για μια τρίτη, καλύτερη προσπάθεια εκ μέρους των Oskar. Προσωπικά πάντως τρέφω ελάχιστες τέτοιες ελπίδες...
