Στην τελευταία ολοκληρωμένη του δουλειά ο Volker Bertelmann πειραματίστηκε για πρώτη φορά με την ενορχήστρωση. Με τη συμμετοχή δύο υπέροχων τσέλων και το πάντα εμπνευσμένο δικό του προετοιμασμένο πιάνο (prepared piano) το Ferndorf’ αποτέλεσε σταθμό για τη σύγχρονη κλασική (ή καλύτερα κλασικότροπη) μουσική, γιατί κατάφερε να αναπτύσσεται και να διεισδύει σε ένα αμιγώς πειραματικό περιβάλλον, αποφεύγοντας ελιτισμούς, εσωτερικότητες και ιδιοτροπίες. Αλλά αυτή είναι μεγάλη κουβέντα για να γίνει συγκεκριμένη, οπότε τώρα με την κυκλοφορία αυτού του περίπου EP – μιας και η διάρκεια των 6 θεμάτων που υπάρχουν εδώ φτάνει τα 40 λεπτά – έχουμε την ευκαιρία να πούμε δύο πράγματα παραπάνω.
Το Snowflakes And Car Wrecks περιέχει θέματα από τα sessions του Hauschka κατά την ηχογράφηση του Ferndorf’, όσα δηλαδή δεν χώρεσαν τελικά στον δίσκο. Τώρα τα μαζεύει λοιπόν και τα κυκλοφορεί σαν συμπληρωματικό του Ferndorf’, αν και το σωστό θα ήταν να αντιμετωπιστεί και ως η ανάποδη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Στην κριτική του Ferndorf’ υπερασπίζομαι την εύκολη πρόσβαση που μπορεί να έχει οποιοσδήποτε στη – γεμάτη pop αρετές – μουσική του Bertelmann. Αν τα τελευταία 100 χρόνια όλοι οι μπροστάρηδες αυτού του χώρου έφαγαν τα λυσσακά τους να καταργήσουν τονικότητες, τις συνηθισμένες χρήσεις των οργάνων ή ακόμα και να πάψουν να τα χρησιμοποιούν – αντικαθιστώντας τα με ψυγεία, παντόφλες ή ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά τους – ο Hauschka κυνηγάει τα ίδια πράγματα, τα κάνει όμως και προσιτά. Ακούστε π.χ. τον ήχο του πιάνου του στο “Eisblume” και θα καταλάβετε ξεκάθαρα τι σημαίνει προετοιμασμένο πιάνο.
Το υλικό του Snowflakes And Car Wrecks θυμίζει, κυρίως λόγω ενορχήστρωσης, τον ήχο της προηγούμενης κυκλοφορίας του Hauschka, με τη διαφορά ότι εδώ ο Bertelmann κινείται πιο ελεύθερα. Δεν αφήνει τα θέματα του να αναπτύσσονται γραμμικά, τα διακόπτει, τα ξεκινάει, τα διαλύει και τα ξαναστήνει από την αρχή με εντυπωσιακή άνεση, αν και αυτή την φορά τα ηλεκτρονικά μέρη έχουν εξαφανιστεί. Το κατόρθωμά του είναι ότι πλέον έχει φτιάξει τον ήχο του. Διαθέτει έναν συγκεκριμένο τρόπο να στραπατσάρει τις τονικότητες και να κάνει μεγάλες μελωδικές παραξενιές χωρίς να ξεχνιέται. Ανακαλύπτοντας τις ατελείωτες δυνατότητες του πειραματισμού, χωρίς ο όποιος ακροατής του να πρέπει να ασχοληθεί με αυτά.
Αποτελεί μια φοβερή περίπτωση αυτός ο μουσικός και αυτή η δεύτερη κατά σειρά κυκλοφορία του τον κατατάσσει αυτόματα στους πιο σημαντικούς Ευρωπαίους συνθέτες. Η κλασική μουσική μπορεί να είναι pop. Αλήθεια...
