Είναι γνωστό σε όλους το πόσο επηρεάζει η άποψη του Pitchfork όσους ασχολούνται με τους ήχους της ανεξάρτητης μουσικής στη χώρα μας – και όχι μόνο εδώ, υποψιάζομαι, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το ίδιο συμβαίνει γενικώς στον πλανήτη. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι οι συντάκτες του έχουν το αλάνθαστο, ή, για να είμαι περισσότερο σαφής, ξέρουν πάντα τι τους γίνεται και μπορούν να εκτιμήσουν σε αξιόπιστη και εμπεριστατωμένη βάση αυτά που ακούν. Μην ξεγελιέστε από τις μεγάλες σε έκταση κριτικές, ουκ ολίγες φορές μπουρδολογούν κι ανεβάζουν ή κατεβάζουν σε αξία δίσκους που μπορούν να αποτιμηθούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Πάρτε αυτό το άλμπουμ των Girls για παράδειγμα. Συγκαταλέγεται στα προτεινόμενά του των τελευταίων μηνών, και σίγουρα θα το περιλάβουν και στα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε. Κατ’ αρχήν βαθμολογείται με 9,1, τον βαθμό δηλαδή που πήρε, για παράδειγμα, η πρόσφατη επανακυκλοφορία του κλασικού δίσκου των Feelies, Crazy Rhythms. Το οποίο σημαίνει ότι προφητεύουν πως ο δίσκος αυτός θα μπορεί στο μέλλον να σταθεί επάξια στο πλάι της προαναφερθείσας δουλειάς, σαν μνημείο μουσικό της χρονιάς του 2009. Το οποίο με τη σειρά του μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι φέτος δεν βγήκε και τίποτα ιδιαίτερα της προκοπής – που δεν απέχει θεαματικά από την αλήθεια, αλλά δεν είναι επί του παρόντος αυτό… – είτε ότι όσοι γράφουν εκεί συχνά δεν ξέρουν τι ακούνε και πώς να αξιολογήσουν ό,τι ακούνε. Που βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα νομίζω…
Το Album είναι τόσο μέτριο ώστε τρομάζεις με την έλλειψη έμπνευσης του ντουέτο των Girls. Ο ένας εξ αυτών έχει, υποτίθεται, μία ενδιαφέρουσα ιστορία ζωής πίσω του, αλλά βαριέμαι να την αναπαράγω εδώ. Εκείνο που δεν βαριέμαι να πω πάντως είναι ότι πατούν τόσο γερά επάνω σε κλισέ και ακούγονται τόσο επιτηδευμένοι σ’ αυτό που κάνουν, ώστε απορείς πώς είναι δυνατόν να «ψήσουν» με τις μουσικές τους ικανότητες όποιον έχει σαν παρελθόν την ακρόαση κάποιων χιλιάδων δίσκων – το άτυπο προαπαιτούμενο για να κάνεις μουσικοκριτική. Ακούγονται σαν τους MGMT κάποτε, που έρχονται όμως από το Σαν Φρανσίσκο (μοιράζονται επίσης το ίδιο νεο-χίπικο λουκ), άλλοτε φέρνουν στο στυλ με τον Richard Hawley, αλλά χωρίς να διαθέτουν την ηχητική του φινέτσα, ενώ αντιμετωπίζουν με μια μπούλικη (από το μπούλης) άποψη τη χαρακτηριστική blue ατμόσφαιρα. Όταν δε αποφασίζουν να το ρίξουν στην ποπ, όπως στο χιτάκι τους “Laura”, ηχούν σαν τραγικοί Pulp, οι οποίοι έχουν ξεμείνει από έμπνευση και αναμασούν μηχανικά το ένδοξο britpop παρελθόν τους…
Ο δίσκος θα μπορούσε πολύ εύκολα να περάσει απαρατήρητος, κερδίζοντας μια ταπεινή συμπάθεια από μία μικρή ομάδα ακροατών, αλλά το Pitchfork αποφάσισε διαφορετικά. Δεν πειράζει, θα τους αφήσουμε να κατευθύνουν το φανατικό κοινό τους προς το Ζάλογγο του καλού γούστου και θα κοιτάξουμε να βρούμε ένα καλύτερο και πιο εφευρετικό στην πλοκή του άκουσμα. Και κάτι μου λέει ότι δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου να το εντοπίσουμε, προς όποια κατεύθυνση κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας…
