Ο Bill Steer κοιτάζει τα δυο πνευματικά του τέκνα και σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο: Οι Carcass σε reunion και οι Firebird σε Grand Union! Ο Άγγλος κιθαρίστας από τη μια ετοιμάζει τις βαλίτσες του για περιοδεία με την παλιά του μπάντα (τους Carcass) – οι οποίοι (ξανα)ζουν τις grind και death στιγμές του ένδοξου παρελθόντος τους – κι από την άλλη μπαίνει στο στούντιο μαζί με τους υπόλοιπους Firebird για ένα μουσικό ταξίδι πίσω στον χρόνο.
«Δεν υπάρχουν μπάντες που θα γίνουν οι νέοι AC/DC, ούτε οι νέοι Zeppelin ή Deep Purple, οπότε ας ξεκολλήσουμε πια από αυτό», λέει ο Steer, και ίσως έχει δίκιο. Πόσο μάλλον όταν απλώς κάνεις το κέφι σου με μια κιθάρα και με μερικές δανεικές μελωδίες, όπως κάνει εδώ με την παρέα του. Ξεθυμασμένα ηλεκτρικά blues και άρωμα κλασικού rock – σε ελαφρώς ποζεράδικο 1980s αμπαλάζ – διεκπαιρεωτικά drums και σκληρό μπάσο, σ’ ένα βρώμικo κι εκτονωτικό – για τη μπάντα – jamming, το οποίο εξαντλείται σε διόλου πρωτότυπες μελωδίες, μ’ εξαίρεση ίσως τη διασκευή στο “Four Day Creep” των Humble Pie. Ο Billy, ως φυσικός leader, βρίσκεται στο προσκήνιο και χτυπάει τις χορδές της κιθάρας του χωρίς να βιάζεται, παίζει τα σόλο του με φλύαρη άνεση και, όταν το στόμα του πλησιάζει στο μικρόφωνο, η φωνή του θυμίζει έντονα τη slack χροιά του Chris Robinson (Black Crows).
Το Grand Union ίσως ικανοποιήσει μερικούς παλαιοροκάδες, οι υπόλοιποι ωστόσο δεν θα αργήσουν να καταλάβουν ότι η επανάληψη – εκτός από μητέρα πάσης μάθησης – μπορεί μερικές φορές να γίνει και φονικό όπλο εναντίον της φαιάς ουσίας του ακροατή…
