Στο τρίτο δίσκο του ευγενούς αλητάμπουρα Ricky Warwick, κανείς δεν περιμένει την επανεφεύρεση του τροχού. Τα χρόνια έχουνε περάσει και η εποχή των Almighty και των New Model Army μοιάζει να έχει ξεχαστεί σε κάποιο μέρος βαθιά πίσω στη δημιουργική διάθεση του μουσικοσυνθέτη και στιχουργού Ricky. To ιρλανδέζικο αίμα που βράζει όμως δεν παύει να συντελεί στη δημιουργία ενός καλού, αν και κάπως άνισου, δίσκου.
Σαφής ακουστική διάθεση και μια δόση χαλαρότητας (όχι απαραίτητα μπαλαντοειδής) διακρίνει τα έντεκα τραγούδια του Belfast Confetti. Η folk τραγουδοποιΐα με το κέλτικο ηχόχρωμα (aka «μπυροτράγουδα») κυριαρχεί εδώ και οι όποιες punk/hard rock εξάρσεις (“The Arms Of Belfast Town”, “Punchin Thunder”) απλά σπάνε το κοινό συνθετικό μοτίβο, παρά θυμίζουν κάτι από το ένδοξο σκληρό μουσικό παρελθόν του Ricky Warwick. Ωστόσο, με τον πήχη στις ενορχηστρώσεις (βιολί, μαντολίνο) να βρίσκεται τοποθετημένος εύστοχα και το συναίσθημα που αναδύεται από τους (σαφώς βιωματικούς) στίχους να καθίσταται πασιφανές, το Belfast Confetti κατορθώνει να σταθεί αξιοπρεπώς, παρά να κουράσει ή να αυτοαναιρεθεί…
Η σύνθεση της κλασικής μουσικής παιδείας του Warwick (Johnny Cash, Steve Earl, Bruce Springsteen) σε συνδυασμό με την όμορφη διάθεση των συνθέσεων του δίσκου δημιουργούν μια αισθητική που – αν και απέχει αρκετά από αυτή του εξαιρετικού – σε κερδίζει, αποτελώντας ιδανική ακουστική συντροφιά για μια μοναχική βραδιά με ιρλανδέζικο ουίσκι και τσιγάρα.
