Ο Bruce Dickinson, έχοντας από μικρός εμμονή με τα αεροπλάνα, κατάφερε να πάρει δίπλωμα και άδεια πτήσης – ακόμα και για Τζάμπο 747. Τα οικονομικά πάλι της εταιρείας Iron Maiden είναι αρκετά ανθηρά ώστε να επιτρέψουν την αγορά ενός ιπτάμενου Eddie, ο οποίος τους έδωσε τη δυνατότητα να επισκεφθούν (με όλο το προσωπικό και με το αναγκαίο υλικό) χώρες που μάλλον θα ήταν ασύμφορες οικονομικώς και στα όρια του αδύνατου πρακτικώς με την κλασική λογική μεταφοράς με νταλίκες (π.χ. Ινδία, Κόστα Ρίκα). Είναι όμως αυτός λόγος, λέω εγώ με τη σειρά μου, να στηθεί μία ταινία γύρω από το όλο γεγονός; Ναι! – ανταπαντώ και πάλι εγώ.
Αν η ταινία είναι διασκεδαστική (αν και όχι αποκαλυπτική σε οποιοδήποτε επίπεδο για τις διεργασίες εντός της μπάντας) και αν η συλλογή από τραγούδια/εμφανίσεις από το σύνολο σχεδόν της 45ήμερης τουρνέ σπάει κόκαλα σε επίπεδο έντασης, ποσώς με ενοχλεί προσωπικά αν η Σιδηρά Παρθένος τρώει πια από τα έτοιμα χρόνων. Το δικαιούνται άλλωστε οι Iron Maiden. Όταν ένα συγκρότημα φτάνει να έχει πρόβλημα στο ποια τραγούδια να μην πετάξει έξω από το set list (και οι Maiden το έχουν αυτό το πρόβλημα, παραπάνω από 15 χρόνια τώρα) τότε έχει κάθε δικαίωμα να δρέπει δάφνες κάθε βράδυ, εφόσον παρουσιάζει το υλικό του αξιοπρεπώς. Και εδώ βρίσκεται το μυστήριο. Ετούτοι εδώ οι άνθρωποι ή είναι τόσο επαγγελματίες ώστε αφήνουν άφωνο τον οποιοδήποτε γιάπη στη Γουόλ Στριτ, είτε, εκτός από επαγγελματίες, είναι και μανιασμένοι με το υλικό τους – αλλιώς δεν εξηγείται πώς αποδίδουν τα μέγιστα σε κάθε πόλη και τραγούδι. Ακόμα και αν κάποιος φιλύποπτος υποστηρίξει ότι απλά βλέπουμε τα highlights της τουρνέ ενώ στο υπόλοιπο κομμάτι του σετ η μπάντα αρκούνταν σε απλή διεκπεραίωση, μπορούμε να κάνουμε αναγωγές στην προσωπική μας εμπειρία από τις εμφανίσεις των Iron Maiden στην Ελλάδα.
Να σημειώσω εδώ ότι το Flight 666 είναι ουσιαστικά μία ρετροσπεκτίβα στη World Slavery Tour που έκαναν οι Iron Maiden το 1984, όπου το βάρος έπεφτε στο αιγυπτιακής θεματολογίας άλμπουμ Powerslave. Διόλου τυχαία το ομώνυμο track, μαζί με το “Rime Of The Ancient Mariner”, ξεχωρίζουν και στις εκτελέσεις του Flight 666. Στα περί της ταινίας να υπογραμμίσω ότι, όπως προαναφέρθηκε, δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες να προσέξετε οι οποίες θα σας διαφωτίσουν για τις ισορροπίες (πέρα των πασιφανών) σε αυτή τη μπάντα. Στα σίγουρα όμως θα περάσετε πολύ ευχάριστα με τις αφηγήσεις των μελών των Iron Maiden (μέρος των οποίων είναι πραγματικά αστείες) αλλά και του προσωπικού τους. Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει η ματιά και τα σχόλια του γκρουπ πάνω στην κάθε χώρα που επισκέπτονται, όπως βέβαια και οι αντιδράσεις των οπαδών από χώρα σε χώρα – οι οποίες, εκτός του κλασικού φανατισμού, παρουσιάζουν σημαντικές διαφοροποιήσεις πολιτισμικής βάσης.
Χορταστικό λοιπόν, πρέπει να παραδεχτώ, το Flight 666… Και για να γίνω πιο ακριβής, παρακαλούσα να κρατήσει κι άλλο. Το ντοκιμαντέρ εννοώ γύρω από τη μπάντα – διότι τον ψηφιακό δίσκο με τις συναυλίες τον έχω δει πάνω από 7 φορές…
