Φαίνεται ότι στις μέρες μας ένα σχήμα που περιλαμβάνει μέλη από μπάντες όπως οι Kills, οι Raconteurs, οι Queens Of The Stone Age και οι White Stripes λογίζεται ως super group. Πράγμα όχι κατ’ ανάγκην κακό αλλά σίγουρα παράξενο.
Τα νιαουρίσματα και τα φάλτσα του Jack White στους White Stripes με εκνεύριζαν. Κυρίως γιατί με παρόμοιο τρόπο νιαούριζαν και φάλτσαραν για πολλά χρόνια οι (αγαπημένοι μου) Dead Moon χωρίς ποτέ να γίνουν γνωστοί. Στο πέρασμα του χρόνου τους συμπάθησα όμως ιδιαίτερα, τόσο τη Meg όσο και τον Jack, ειδικά μάλιστα όταν κυκλοφόρησαν με τα ονόματά τους – σε περιορισμένη έκδοση – δύο toy cameras (μια Holga και μια Diana), που αποτελούν και την πιο μεγάλη τρέλα μου μετά τη μουσική. Έτσι, ομολογώ ότι αγάπησα όψιμα το Elephant και το Icky Thump, βυθιζόμενος με αγαλλίαση στα φάλτσα, στα νιαουρίσματα, στα κόκκινα και στα λευκά τους ρούχα.
Κοιτώντας το ασπρόμαυρο εξώφυλλο του πρώτου πονήματός τους με τους Dead Weather, Horehound, συνειδητοποιώ ότι μια ολόκληρη (κόκκινη) εποχή – την οποία, ως προς την τρέχουσα μουσική παραγωγή, δεν παρακολούθησα με ιδιαίτερο φανατισμό – έχει κλείσει. Κι ότι η φωνή της Meg σ’ εκείνο το “In A Cold Cold Night” (που θύμιζε με τον πιο μαγικό τρόπο Lydia Lunch του “Queen Of Siam”) θα παραμείνει απλώς μια ανάμνηση η οποία θα υποδέχεται κάθε χρόνο τις πρώτες χειμερινές νύχτες. Από την άλλη πλευρά, το Horehound ανοίγει μια καινούργια εποχή για τον Jack και την παρέα του, όπου το punk παρελθόν που κουβαλάει η φωνή της Alison Mosshart έρχεται να συναντήσει ήχους οι οποίοι παραπέμπουν στη σκληρή μεταψυχεδελική αισθητική περισσότερο της Αγγλίας παρά της Αμερικής. Τα πλήκτρα φέρνουν συχνά στο μυαλό τον Jon Lord, ενώ οι κιθάρες ακούγονται βαριές και bluesy, με το συνολικό αποτέλεσμα να παραπέμπει όχι τόσο στον ήχο αλλά στη συνθετική φιλοσοφία σχημάτων όπως οι Cream.
Το Horehound των Dead Weather είναι ένας εξαιρετικός δίσκος με καλοστημένη lo-fi παραγωγή που αποδεικνύει ότι ο Keith Richards είχε κάθε λόγο να θελήσει να συνεργαστεί με τον Jack White. Το “Will There Be Enough Water?”, που κλείνει το άλμπουμ, θα μας στείλει να αναζητήσουμε στη δισκοθήκη μας μία από τις σπουδαίες στιγμές των Stones – εκείνο τo σκοτεινό και αργόσυρτο “You Gotta Move”. Και μέσα από την ακρόασή του να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη αλλά και την αξία της μουσικής των... Dead Weather!
