Το κομμάτι που ανοίγει το κλασικό νεοκυματικό ντεμπούτο των Feelies, Crazy Rhythms (1980), ονομάζεται “The Boy With The Perpetual Nervousness” (το αγόρι με τη διαρκή νευρικότητα), και κάπως έτσι τους φανταζόμουν να συμπεριφέρονται και στη ζωή τους, αν κρίνει κανείς από το είδος του ήχου που δημιουργούσαν τα τέσσερα μέλη τα οποία τους απάρτιζαν. Το εξώφυλλο με κάποιο τρόπο το επιβεβαίωνε: θα έλεγες από τα πρόσωπά τους ότι είχαν αναγκαστεί να τους δέσουν για να μπορέσουν να τους φωτογραφίσουν! Η μουσική λοιπόν των Feelies χαρακτηριζόταν από ένα είδος σπασμού που πολύ μου έκανε όταν το είχα πρωτοακούσει, και κανένα ίχνος από τη φρεσκάδα του δεν έχει χάσει μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Εξ ου και η Domino μετά χαράς δέχτηκε να επανεκδώσει τους δύο πρώτους δίσκους τους, επειδή παραμένουν εξαιρετικά δείγματα ενός υπερκινητικού ήχου, ο οποίος προδίδει νεανική φρεσκάδα και δίψα για ζωή.
Ήταν προφανές ότι οι Feelies είχαν απορροφήσει τη νεοϋορκέζικη σκηνή σαν σφουγγάρια – προέρχονταν άλλωστε από το γειτονικό του Μεγάλου Μήλου Haledon του New Jersey – και ότι χρωστούσαν πολλά σε γκρουπ όπως οι Talking Heads. Μεγάλη τους επιρροή υπήρξαν όμως και οι Velvet Underground, γι’ αυτό ίσως να υπάρχει και η ηχητική συγγένεια με τους Josef K και Fire Engines, που δρούσαν την ίδια εποχή στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού (λόγω της ίδιας αγάπης για τους Velvets!). Το 1979 κυκλοφορούν το πρώτο τους single “Fa Ce La” για λογαριασμό της Rough Trade, κομμάτι που περιλαμβάνεται επίσης στο ντεμπούτο τους άλμπουμ για τη Stiff. Ένας από τους λόγους που ξεχωρίζει το Crazy Rhythms είναι ασφαλώς για τα κρουστά του – εξ’ ου και ο τίτλος! – αλλά και το φιλελεύθερό του πνεύμα. Οι κιθάρες του θα σας θυμίσουν επίσης εκείνες του Peter Buck των R.E.M., ο οποίος κρατούσε σημειώσεις ακούγοντάς το κι έχει δηλώσει μάλιστα κι εκείνος φαν της μπάντας. Το Crazy Rhythms περιέχει επίσης και μία φρενήρη διασκευή στο “Everybody’s Got Something To Hide (Except Me And My Monkey)” των Beatles, η παρούσα όμως επανέκδοση παραλείπει την άλλη διασκευή που είχε περιληφθεί παλιότερα σε μία έκδοση από τη γερμανική ετικέτα Line στο “Paint It Black” των Rolling Stones, και ο λόγος είναι ότι ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένοι οι ίδιοι οι Feelies μ’ αυτή… Σαν bonus υλικό πάντως υπάρχουν διάφορα σκόρπια κομμάτια, παλιά και καινούργια, τα οποία όμως τα κατεβάζεις χρησιμοποιώντας έναν κωδικό που βρίσκεις μέσα στη συσκευασία του cd.
Ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο άλμπουμ των Feelies μεσολάβησαν έξι χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το γκρουπ ασχολήθηκε με διάφορα άλλα project, κι επανήλθε με διαφορετική σύνθεση για το Good Earth του 1986. Ο σπουδαίος ντράμερ Anton Fier τους άφησε – για να παίξει με ένα σωρό άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως οι Golden Palominos, ο Bill Laswell και ο Bob Mould μεταξύ πολλών άλλων – και τον πυρήνα των Glenn Mercer και Bill Million πλαισίωσαν έτσι τρεις άλλοι μουσικοί. Μαζί τους επήλθε μια σχετική διαφοροποίηση στο στυλ των Feelies, για την οποία κάποιο μερίδιο ίσως έχει και ο Peter Buck, ο οποίος τους βοήθησε στην παραγωγή του δίσκου. Σαφώς λιγότερο νευρικό και περισσότερο ώριμο από τον προκάτοχό του, το Good Earth είναι πιο νωχελικό και ενδοσκοπικό, αν και η αιχμή στις συνθέσεις των Feelies δεν χάθηκε ποτέ. Προφανώς ήταν ένα προϊόν της εποχής του, τότε που όλοι προσπαθούσαν να ακουστούν σαν ένα παράγωγο των Byrds ή κάτι παρεμφερές τέλος πάντων… Οι Feelies δεν μιμήθηκαν πάντως ποτέ κανέναν, χάραξαν τον δικό τους δρόμο – που διήρκησε για δύο άλμπουμ ακόμα, ενώ πρόσφατα επανήλθαν στην ενεργό δράση με εμφανίσεις, με την αυθεντική τους μάλιστα σύνθεση! Και για τον λόγο αυτό είναι που οι δύο αυτοί δίσκοι στέκονται τόσο υπερήφανοι μπροστά στον χρόνο ο οποίος πέρασε από πάνω τους!
