Υπάρχει περιθώριο εξέλιξης για τους κρετίνους; Από μια άποψη, αυτό μοιάζει σαν τα πειράματα του Δρ. Isaacs για την εξημέρωση των ζόμπι στο Resident Evil 3 – αδύνατον. Από μια άλλη όμως, οι W.A.S.P. του Blackie Lawless κλείσανε 27 χρόνια παρουσίας στα hard & heavy πράγματα, υποχρεώνοντας ακόμα και τους πολέμιούς τους να παραδεχτούν ότι ναι μεν, αλλά... – ότι δηλαδή κάτι συμβαίνει με αυτή τη μπάντα, ή καλύτερα με αυτόν τον άνθρωπο, αφού ο Blackie είναι ο μόνος εναπομείναντας από την αρχική σύνθεση. Και τον Blackie θα τον έβαζα (προσωπικά) άνετα στο Top-5 των μεγαλύτερων κρετίνων της rock ‘n’ roll ιστορίας.
Το Babylon απαρτίζει λοιπόν το βήμα 2 μετά την καμπή που σηματοδότησε για τους Καλιφορνέζους η Crimson Idol περιοδεία του 2007 και το άλμπουμ Dominator, ξορκίζοντας τις γελοιότητες του Neon God. Σε ύφος δεν διαφέρει από τον προκάτοχό του, έστω κι αν αυτή τη φορά ορίζει ως χαλαρό του concept ένα θρησκευτικό/μεταφυσικό θέμα (οι τέσσερις ιππότες της Αποκάλυψης στο εξώφυλλο μιλούν από μόνοι τους), αντί για την αμερικανική εξωτερική πολιτική – όπως έκανε το Dominator. Δεν διαφέρει επίσης ούτε σε λογική παραγωγής και ήχο, με τους Doug Blair (κιθάρες), Mike Duda (μπάσο) και Mike Dupke (τύμπανα) να αποδεικνύονται και πάλι ικανοί να μετασχηματίσουν τον 1980s hard rock ήχο των W.A.S.P. σε κάτι με πιο σημερινό πρόσωπο.
Το άλμπουμ βέβαια κρέμεται από τον Blackie και τα κέφια του. Και, πανάθεμά τον, όταν έχει διάθεση δένει θαυμάσια με τη rhythm section του, πραγματοποιώντας μικρά θαύματα στις περιπτώσεις των “Crazy” και “Into The Fire” – αφήνοντάς με επιπλέον να ξύνω το κεφάλι μου με εμφανή απορία για το πώς κατόρθωσε να διασκευάσει με τόσο τσαγανό, μα και τόσο άτσαλα συνάμα, το “Burn” των Deep Purple. Ώστε υπάρχει τελικά περιθώριο εξέλιξης για τους κρετίνους; Όχι ακριβώς. Έτσι ξεγελάστηκε και ο Δρ. Isaacs της προαναφερθείσας ταινίας, πριν καταλάβει ότι υπάρχει ένα όριο σε όλα αυτά. Το υπόλοιπο Babylon περιέχει άφθονα παραδείγματα (π.χ. “Live To Die Another Day, Godless Run”) του γιατί οι W.A.S.P. παραμένουν μια μπάντα κολλημένη στην (έστω κι αναπροσαρμοσμένη) λογική ενός κακού είδους hard rock των 1980s, που περισσότερο νοιαζόταν για την πόζα και την πρόκληση, παρά για την ουσία – γι’ αυτό άλλωστε δεν το λέγαμε τότε και «metal του κομμωτηρίου»; Όταν φτάνεις ειδικά στο φινάλε και ακούς την κακοποίηση του “Promised Land” του Chuck Berry, καταλαβαίνεις ότι τα χρόνια ίσως πέρασαν, αλλά μερικά βασικά πράγματα παρέμειναν στα ίδια χάλια με εκείνα του «κλασικού» για κάποιους, κάκιστου για μένα “Animal (Fuck Like A Beast)”...
