Από φωνή… φωνάρα. Αλλά μήπως χρειάζονται και τραγούδια; Αυτό το ερώτημα πλανάται πάνω από το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της Dolores O’Riordan, No Baggage. Ερώτημα που, δυστυχώς για αυτήν, συναντάει την προφανή απάντηση «σαφώς!», αποτελώντας την καταδίκη της νέας της δουλειάς. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Όσο αισθαντικά αλλά και δυναμικά μπορεί να είναι τα φωνητικά της Dolores, αν δεν ντύνουν εξίσου όμορφες μελωδίες και συνθέσεις οι οποίες να έχουν σκοπό να καταλήξουν κάπου ή να πουν κάτι, τότε… δώρον άδωρον!
Το No Baggage ξεκινάει σε mid-tempo ρυθμούς και παραμένει σε αυτούς καθ’ όλη τη διάρκειά του, χωρίς διαφοροποιήσεις – εκτός ίσως της εκάστοτε δακρύβρεχτης μπαλάντας στο πιάνο (“Stupid”, “Lunatic”), η οποία και βουλιάζει το άλμπουμ ακόμα περισσότερο. Χαρακτηριστικό δείγμα του cd το πρώτο single “The Journey”, που, παρόλη του την καλή διάθεση, καταλήγει σε άτονες και ανέμπνευστες λύσεις στιχουργικά («this is your life – this is your moment»), καθώς και σε έναν παρωχημένο 1990s αέρα. Και πέραν όμως του εναρκτήριου δίδυμου – ειδικά το “Skeleton” με το α-λα-Cranberries φωνητικό ξέσπασμα θυμίζει άλλες εποχές – το σύνολο αποδεικνύεται πέρα ως πέρα αδιάφορο. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να διαχωρίσεις την πρώην μπάντα της O’ Riordan από τη φωνή της, καθώς τα δύο αυτά στοιχεία υπήρξαν αλληλένδετα για μια δεκαετία. Ήταν αυτή η φωνή που έκανε τους Cranberries να ξεχωρίσουν, όπως και η μπάντα που έδινε σε αυτή τη φωνή το κατάλληλο πεδίο έκφρασης.
Στο No Baggage η Dolores O’ Riordan φαίνεται να αντιμετωπίζει αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Οι μουσικοί που την συνοδεύουν στα έντεκα αυτά τραγούδια αποτυγχάνουν να δημιουργήσουν το κατάλληλο φόντο ώστε να αποκτήσουν τα λόγια της το ειδικό βάρος ή την αιθέρια ελαφρότητα για τα οποία φημίζεται. Ικανή όπως είναι να εκπνέει τους στίχους της με τρόπο μοναδικό, βρίσκεται έτσι αντιμέτωπη με χλιαρά γρατζουνίσματα στην κιθάρα, με βασικές ρυθμικές γραμμές και με βαρετές ενορχηστρώσεις, οι οποίες καταδικάζουν την προσπάθειά της – πολλές δε φορές καταβάλουν και την ίδια. Το αποτέλεσμα είναι τραγούδια που αρνούνται πεισματικά να διατηρηθούν στη μνήμη και ένα άλμπουμ γεμάτο τρανταχτές αδυναμίες.
Προφανώς η Dolores θεώρησε πως με το να αφήσει πίσω της το ένδοξο παρελθόν της στους Cranberries, τις κιθάρες που της κρατούσαν παρέα και εκείνη την «υποδόρια» ένταση η οποία συνόδευε τις περισσότερες καλές στιγμές του συγκροτήματος, θα της έδινε ένα νέο δημιουργικό κίνητρο – εξ’ ου και ο τίτλος της εν έτη 2009 δισκογραφικής κατάθεσής της να δηλώνει πως δεν κουβαλάει πλέον τις αποσκευές του μουσικού της παρελθόντος. Κρίμα που μαζί φαίνεται να άφησε και όλη την έμπνευση…
