O Gavin DeGraw είναι μια ιδιαίτερη (αμερικανική) εκδοχή τραγουδοποιού και αστέρα. Συνθετικό ταλέντο της νέας γενιάς της σκηνής του Μπρούκλιν αφενός, μαϊντανός των βραδινών τηλεοπτικών σόου (τύπου Jay Leno) από την άλλη. Τα τραγούδια του – εκτός από τηλεοπτικές σειρές – έχουν παίξει ακόμη και ως χαλί για διαφήμιση παγωτών της…Άλτζιντα!
Πέραν του hype όμως, ο Gavin DeGraw γνωρίζει καλά από μουσική. Καλός σολίστ στο πιάνο, στο Free ξεφεύγει από το bluegrass στυλάκι των δυο πρώτων δουλειών, για να ξεδιπλώσει σε πιο πλήρη έκταση το ταλέντο του. Και του βγαίνει αβίαστα. Το άλμπουμ (σε καταπληκτική παραγωγή του βετεράνου Camus Celli – δες από Tina Turner μέχρι David Byrne) γλιστράει με την άνεση της πρωινής δροσιάς στο παρμπρίζ ενός εγκαταλειμμένου Ford Capri…
Mε το οργανικό βάθος εξαιρετικών μουσικών στην άρπα, στην ακουστική κιθάρα και στο ηλεκτροφονικό αρμόνιο και τον ίδιο τον DeGraw να διευθύνει με το πιάνο του, το Free αποτελεί ένα αξιοπρόσεχτο δείγμα δουλειάς. Η αισθητική του είναι απλή και ανεπιτήδευτη, το δε ηχητικό αποτέλεσμα ρίχνει τους τόνους της καρδιακής λειτουργίας, γεμίζοντάς σε παράλληλα εικόνες. Η αρχή του δίσκου αποδίδει φόρο τιμής στον Chris Whitley με μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή του “Indian Summer”, ενώ καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ οι στίχοι παραμένουν μινιμαλιστικοί και καλοδουλεμένοι – με κύρια παραδείγματα τραγούδια όπως τα “Mountains to Move” και “Why Do The Men Stray”, που μιλάνε απευθείας στην καρδιά.
Η τρίτη δισκογραφική απόπειρα του DeGraw προκύπτει λοιπόν αποφορτισμένη από οποιοδήποτε δημιουργικό άγχος, μεστή σε ήχο και συνθέσεις και φτιαγμένη για να επικοινωνήσει με το ακροατήριο (εντός κι εκτός βάσης θαυμαστών) άμεσα και χωρίς περιττά τρικ. Το αποτέλεσμα οδηγεί σε ένα πολύ καλό άλμπουμ, που αξίζει πέραν πάσης αμφιβολίας του χρόνου σας. Και αν ο Gavin DeGraw ξένισε κάποιους με τις κινήσεις της αρχικής του επιτυχίας, στο Free παρουσιάζεται πιο έντιμος και απλός από ποτέ. Όπως ακριβώς αρμόζει σε έναν τραγουδοποιό του παλιού καιρού…
