Μετά το Cafe De Los Maestros του Gustavo Santaolalla, η αύρα του τάνγκο συνεχίζεται σε άλλα εδάφη, με ανάλογη πηγή. Όνειρο του Αργεντινού σκηνοθέτη German Kral – πλέον μόνιμα εγκατεστημένου εδώ και 17 χρόνια στη Γερμανία – ήταν να γευτεί ψυχή τε και σώματι όλη τη μαγεία ενός ιδιαίτερου χώρου στην περιοχή της Pompeya (Μπουένο Άιρες), του διάσημου μπαρ El Chino. Στην ταινία του El Ultimo Aplauso: Life Is A Tango αποτυπώνει λοιπόν, με συναισθηματική ματιά, την ιστορία ενός χώρου ο οποίος χάθηκε μαζί με τους τραγουδιστές-πρωταγωνιστές του, μετά από 30 σχεδόν χρόνια. Ο δημοφιλής ιδιοκτήτης του μπαρ, ο El Chino, πέθανε αιφνιδίως – και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες – στα 2001, οπότε τη διεύθυνση ανέλαβε η χήρα του μαζί με τον συνέταιρό του, γεγονός που οδηγεί σύντομα στη πλήρη διάλυση του ιστορικού αυτού χώρου. Η ταινία ακολουθεί τους παλαίμαχους τραγουδιστές του μπαρ El Chino από το 1999 έως και σήμερα, προβάλλοντας με ευαισθησία και τολμηρότητα τη μετέπειτα ζωή τους. Μια ζωή η οποία διψάει για το «τελευταίο χειροκρότημα», για ένα παραπάνω σκίρτημα στη σκηνή, για τη μυρωδιά και τη γοητεία του ίδιου του τάνγκο. H τελευταία τους επιθυμία εκπληρώνεται μέσα από τη συνάντηση με τη νεαρή και ταλαντούχα Orquesta Tipica Imperial, καθώς τους δίνεται η ευκαιρία μιας συναυλίας μαζί με ό,τι εκείνη συμπαρασύρει. Ένα ζεστό χειροκρότημα, μία κραυγή, ένα μειδίαμα, ένα νοσταλγικό βλέμμα, μία λύτρωση.
Η μουσική επένδυση της ταινίας του Kral αφήνεται στα χέρια του Luis Borda, που αναζωπυρώνει με τις ενορχηστρώσεις του και με την επιμέλεια παραγωγής το φλογερό πάθος του τάνγκο και των «αφανών» ηρώων του El Chino. Το σμίξιμο σημαντικών παλαιών τραγουδιστών όπως των Cristina De Los Angeles, Ines Arce, Julio Cesar Fernan και Abel Frias με την Orquesta Tipica Imperial αποτυπώνεται έτσι γλαφυρά μέσα από ενεργητικές εκτελέσεις σε 18 κλασικές και νεότερες συνθέσεις (το χρονικό φάσμα ξεκινά στα 1915 και φτάνει ως το 2008), με προεξάρχουσες τις “Soledad”, “Volver”, “Verano Porteno” και “Mi Ciudad Y Mi Gente”, μεταξύ άλλων. Η διάθεση του ντοκιμαντέρ αφήνεται στα χέρια ή πιο σωστά στις φωνές και στις προσωπικότητες αυτών των καλλιτεχνών, οι οποίοι θα έλεγα πως κυριολεκτικά ζουν για να τραγουδούν τάνγκο. Από την άποψη αυτή, ίσως να έχουν δίκιο όσοι λένε ότι η ταινία του Kral είναι βασικά το soundtrack. Τα επιλεγμένα κομμάτια μπλέκουν αρμονικά σε ένα νοσταλγικό μουσικό μωσαϊκό, με το οποίο επιτυγχάνεται η καταγραφή εναλλασσόμενων εικόνων, που αφορούν στις ψυχικές διαθέσεις. Από τα “Cuesta Abajo” και “Por Una Cabeza” του Carlos Gardel, το “De Mi Barrio” του Roberto Goyheneche έως το “Ventarron” και “A Salvador Allende”, η διαδρομή του soundtrack αποδεικνύεται βιωματική, όπως την αισθάνονταν και οι καλλιτέχνες του El Chino.
Σε μια εποχή όταν το τάνγκο δοκιμάζει και δοκιμάζεται σε όλες πλέον τις δυνατές εκφάνσεις του, κυκλοφορίες σαν το soundtrack του El Ultimo Aplauso: Life Is A Tango ανακουφίζουν και εμάς, τους νοσταλγούς του Gardel και του Jose Razzano ή των Αττίκ και Σουγιούλ, για να αναφερθώ και σε κάποιους δικούς μας δημιουργούς. Το ρετρό πέθανε, ζήτω το ρετρό!
