Αν ψάξει κανείς στη wikipedia για το Φάιφ της Σκωτίας, θα βρει μια λίστα με τριάντα διάσημους που κατάγονται από εκεί. Περιλαμβάνει ηθοποιούς, συγγραφείς, ποδοσφαιριστές, μέχρι και φιλοσόφους. Μέσα εκεί βρίσκεται και ο 38χρονος James Yorkston – ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συνεχιστές της folk μουσικής παράδοσης της περιοχής. Η folk δεν ήταν βέβαια ποτέ στο επίκεντρο της βρετανικής επικαιρότητας. Για του λόγου το αληθές, ο θάνατος του θρυλικού Mike Seeger τον περασμένο Αύγουστο πέρασε παντελώς απαρατήρητος – και κανείς δεν φαίνεται να περίμενε κάτι διαφορετικό. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι που δεν λένε να την εγκαταλείψουν, πιεζόμενοι είτε από ένα ευρύτερο περιβάλλον το οποίο τους το επιβάλλει, είτε από μια προσωπική δίψα.
Στο Folk Songs ο Yorkston επιλέγει να μην ηχογραφήσει καινούργια δικά του κομμάτια, αλλά να διασκευάσει παραδοσιακά τραγούδια, όχι ιδιαίτερα γνωστά στο ευρύ κοινό. Το υλικό του παρελθόντος αντιμετωπίζεται με προσοχή και σεβασμό και φυσικά αποδίδεται με ακουστικά όργανα. Ο Yorkston βάζει στο επίκεντρο τα ίδια τα τραγούδια και αφήνει τον εαυτό του απ’ έξω. Ταυτόχρονα όμως τα προσεγγίζει σα να πατάει και ο ίδιος στο παρελθόν, χωρίς να τον αφορά η μεταφορά τους στο σήμερα. Φυσικά, στιχουργικά δεν μπορούσε να κάνει πολλά, αφού τα κομμάτια αναφέρονται σε λόφους, ποτάμια και περιβόητα μέλη συμμοριών σαν τον Jesse James. Ούτε και μουσικά όμως φαίνεται να έχει κάνει προσπάθεια για μια πιο σύγχρονη προσέγγιση του υλικού. Ενός υλικού που, παρότι έχει μεγάλη ιστορία, βασίζεται σε επαναλαμβανόμενες μελωδίες οι οποίες συχνά καταντούν ανιαρές, σα να σου φωνάζουν να αλλάξεις τραγούδι. Βέβαια υπάρχουν και δυο-τρεις συμπαθείς στιγμές, με εξέχουσα τη γρήγορη ρυθμική εκτέλεση του “Mary Connaught & James O’Donell”.
Ίσως σαν σάουντρακ μιας ταινίας που παρουσιάζει μια παλιά Αμερική ο δίσκος αυτός να ήταν ό,τι πρέπει. Όπως έχουν όμως τα πράγματα ο Yorkston δείχνει περισσότερο διψασμένος για την αναγνώριση από τους παλιούς υποστηρικτές της folk παράδοσης, παρά για εκείνη των παιδιών που θα τον τρακάρουν στο myspace. Στο μακρινό Φάιφ τον αγαπούν πολύ, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο το παρόν cd δεν έχει να πει σχεδόν τίποτα.
