Αρχίζω με δεδομένο ότι όλοι τον ξέρετε. Όταν μιλάμε άλλωστε για κιθαριστική ταχύτητα (shredding, στη σχετική ορολογία) όλοι, ανεξαρτήτως μουσικών γούστων, αναγνωρίζουν ότι ένας είναι ο θεός – ο Σουηδός. Λίγες μέρες μάλιστα πριν κοίταζα τη λίστα του Time με τους με 10 σπουδαιότερους κιθαρίστες όλων των εποχών και τον βρήκα κι εκεί – στην ένατη θέση. Με ενόχλησε αρχικά, αλλά το ξανασκέφτηκα έπειτα: πράγματι, η ικανότητα του Yngwie Malmsteen να συνδυάζει τα απίστευτα γρήγορα περάσματα με τα μινόρε στοιχεία που έχει αντλήσει από τις κλασικές του επιρροές τον έχουν καταστήσει έναν από τους σύγχρονους μάγους της Fender Stratocaster – ένα περίεργο κράμα μουσικού, με το ένα πόδι στον Brian May, τον Ritchie Blackmore και τον Uli Jon Roth και το άλλο στον Μπαχ και στον Παγκανίνι. Δεν τα παραγνωρίζω τα παραπάνω, το αντίθετο. Όμως με ενοχλεί η φλυαρία του Malmsteen και η επιδεικτική τάση του, όπως και η σχεδόν πλήρης αδυναμία του να αρθρώσει μια σύνθεση της προκοπής τα τελευταία 20 χρόνια – εξαιρώ το διάστημα με τους Rising Force, παρότι η εκτίμησή μου για τα δισκογραφικά τους πονήματα είναι μάλλον μικρή.
Από μία έτσι άποψη, όταν αφήνει τη Stratocaster παράμερα και πιάνει τις ακουστικές του κιθάρες – όπως κάνει σε τούτο το νέο του άλμπουμ – με ευχαριστεί περισσότερο να τον ακούω. Νέο βέβαια τρόπος του λέγειν για το Angels Of Love, καθώς ο Malmsteen δεν συγκεντρώνει εδώ παρά εννέα ήδη γνωστές του συνθέσεις (συν μία καινούργια) και τις ξαναπαίζει, με καινούργιες ενορχηστρώσεις και αυστηρώς ακουστικό και οργανικό χαρακτήρα. Με ευχαριστεί λοιπόν να τον ακούω σε τέτοιο φόντο, γιατί αφήνει τα πολλά γλου-γλου και γίνεται πιο απλός, δίχως να χάνει σε μαεστρία – χώρια ότι δεν έχω να ανέχομαι τον κάθε έναν που του έρχεται κατά καιρούς να χρίσει ως τραγουδιστή. Από μία όμως άποψη, όπως προείπα. Γιατί όταν τον πιάνουν τα ακουστικά και τα μινοράτα του ο Malmsteen γίνεται δυστυχώς αφόρητα γλυκερός, προσκολλώμενος σε έναν εμμονικό ψευδο-ρομαντισμό με υφέρποντα επικά/ψευδοκλασικά στοιχεία (κάτι πλήκτρα εδώ, ένα τσέλο εκεί κοκ), ο οποίος με κάνει να αισθάνομαι λες και πάνω στη λαιμαργία μου έφαγα το μισό ταψί με το γαλακτομπούρεκο από τον Σκιαδά.
Κάποιες από τις συνθέσεις του Angels Of Love δεν είναι κακές, στην αρχική τους μορφή – κάποιες βέβαια άλλες είναι για γέλια. Το θέμα είναι ότι στα εδώ πλαίσια ισοπεδώνονται όλες κάτω από μια εξαιρετικά μονότονη ενορχηστρωτική ματιά, η οποία τις κάνει να φαίνονται λες και είναι ίδιες, καταδικασμένες σε αέναους πτολεμαϊκούς επικύκλους γύρω από τη μεταλλομινόρε διάθεση. Μα γίνεται μουσική με τις ελάχιστες, έστω, αξιώσεις έτσι; Όχι Yngwie αγόρι μου, δεν γίνεται. Αυνανισμό αποτελεί (και) αυτό...
