Οι Delinquent Habits δεν θέλουν ιδιαίτερες συστάσεις και σίγουρα, στον έβδομο δίσκο τους, δεν έχουν να αποδείξουν πια τίποτα – έστω κι αν οι καιροί έχουν αλλάξει από το 1996 και την τότε τεράστια επιτυχία τους. Δεν είναι τυχαίο, με εξαίρεση το φαινόμενο των Cypress Hill, ότι η μοναδική μπάντα chicano rap (δηλ. του μουσικής σχολής του hip hop των Ισπανόφωνων της Δυτικής Ακτής των Η.Π.Α.) που έκανε τεράστια επιτυχία, είναι οι εν λόγω κύριοι…
Οι Delinquent Habits δεν απολαμβάνουν πλέον της ίδιας απήχησης, παραμένουν ωστόσο ένα αξιοπρεπές σχήμα, το οποίο κατορθώνει να ακούγεται αρκετά φρέσκο. Εμ… και ένα σχήμα επίσης που «κολλάει ένσημα» συναυλιακά στη χώρα μας – ήδη έχει ανακοινωθεί η τέταρτη εμφάνισή τους στην Ελλάδα! Το νέο τους άλμπουμ Common Man είναι, κατά πρώτον, ένα ευχάριστο άκουσμα. Σε αυτό συνηγορεί η εξαιρετική του παραγωγή από τον Andre Horstmann, γνωστού από τις πολλές συνεργασίες του με τους… Pet Shop Boys! Αλλά μην περιμένετε κάποια πρωτοτυπία. Οι επονομαζόμενοι και “Tres” (πλέον βέβαια είναι ένας) κάνουν εδώ ό,τι γνωρίζουν καλά: γράφουν δηλαδή κομμάτια τα οποία εξυμνούν τον τρόπο ζωής των chicanos και τη γενικότερη κουλτούρα του Los Angeles. Βάζουν mariachi πνευστά, κιθάρα και την αισθητική των Λατίνων για να δημιουργήσουν δυο κατηγορίες τραγουδιών: «Παρτάδικα» – που στον εν λόγω δίσκο χωλαίνουν αρκετά πάνω σε χιλιοπαιγμένες λούπες όπως αυτή των Buena Vista Social Club – αμιγώς για διάθεση κατανάλωσης τεκίλας και «Σοβαρά», όπου εμπεριέχονται αρκετά εύστοχοι στίχοι για την πολιτική κατάσταση της εθνοτικής ομάδας των Ισπανόφωνων της Αμερικής. Συγκεκριμένα το “As Long As We ’Re Together” αγγίζει σε ένταση και πάθος παλιότερες επιτυχίες τους, όπως το “Shed A Tear”.
Ο έβδομος λοιπόν δίσκος των Delinquent Habits είναι αξιοπρεπής και κινείται με σταθερότητα πάνω στον πήχη ποιότητας τον οποίον έχει θέσει το σχήμα σε όλες τις δισκογραφικές του δουλειές μέχρι σήμερα. Με εξαίρεση 3-4 κομμάτια (στα δώδεκα) κατορθώνει να κρατάει το ενδιαφέρον, οπότε οι φίλοι του σχήματος σίγουρα δεν θα απογοητευτούν, αλλά ούτε θα ενθουσιαστούν. Ωστόσο, όσοι δεν έχουν γνωρίσει το πολύ πετυχημένο συγκρότημα του παρελθόντος σίγουρα θα βρούνε στο Common Man μια ενδιαφέρουσα «πλατφόρμα» ώστε να ανακαλύψουν παλιότερες (και αξιολογότερες) δουλειές του. Εξάλλου το τόνισα εξαρχής: στο είδος τους, λίγοι κατάφεραν να απολαμβάνουν τέτοιο στάτους όσο οι “Tres” – χάρη πρωτίστως στο ταλέντο τους.
