Τι χρειάζεται για να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό ανά περιόδους; Να χαράξεις γραμμές πτήσης για εσένα και τους γύρω σου προς καινούργιες υπαρξιακές περιοχές μεγαλύτερης έντασης; Στις 6 Ιουνίου του περασμένου χρόνου, στο ιστορικό Γουέμπλεϊ, οι Foo Fighters – κάτω από μια μεταλλική κατασκευή με σφηνωμένα pixels, αφημένη προς το κέντρο του σταδίου – περιστράφηκαν 360 μοίρες μπροστά σε ένα κοινό 86.000 περίπου ατόμων. Ήταν για αυτούς το πέρασμα στο τοπίο του μεγάλου σταδίου και μέχρι να κλείσουν με το “Best Of You” ήδη φαινόταν δικαιολογημένο.
Ο Dave Grohl ήταν η αεικίνητη ψυχή ανάμεσα στους Taylor Hawkins, Nate Mendel, Chris Shifflett και Jessy Green, ενώ η Drew Hester, που συμπλήρωνε σε στιγμές με βιολοντσέλο και βιολί, η πιο σικ μουσική παρουσία. Ο Grohl, ήδη από το “The Pretender” με το οποίο άνοιξε η συναυλία, έτρεχε ακούραστος είτε στη βασική σκηνή είτε στον διάδρομο που εισχωρούσε στο πλήθος. Η διάφανη δε σκηνοθεσία του DVD επιτρέπει να παρακολουθήσουμε όλη την ακροβατική διάθεση του Grohl: στο σώμα του εκφραζόταν η ευχαρίστηση των μουσικών που τον πλαισίωναν, αλλά και ενίοτε η αμηχανία, τα πειραματικά βήματα και η κάλυψη του αχανή χώρου.
Στα πρώτα 7 τραγούδια του Live At The Wembley νιώθεις την προσπάθεια του αμερικάνικου rock των Foo Fighters να «γεμίσει» το στάδιο. Το πλήθος ανταποκρίθηκε πάντως από την αρχή και ο Grohl είχε αρκετά βοηθητικά φωνητικά – ένα δε...ρέψιμο πριν το “Long Road To Ruin” ανοίγει τη φράση του Grohl «αυτή είναι η συναυλία για την οποία θα μιλάμε τα επόμενα 20 χρόνια...». Καταλύτης στην ατμόσφαιρα της συναυλίας υπήρξε όμως το “Stacked Actors”, κάπου στα μέσα της συνολικής διάρκειας. Αρκετό τζαμάρισμα και groovy κινήσεις από τον Grohl, και τη σκηνή να περιστρέφεται για πρώτη φορά, όταν έρχεται το σόλο στα drums από τον Hawkins, προτού ολοκληρωθεί το κομμάτι λίγο αργότερα, μέσα σε αυξανόμενη ένταση. Κατόπιν οι Foo Fighters παίρνουν ακουστική κατεύθυνση με το “Skin And Bones”, στο οποίο επιστρατεύεται όλο το ανθρώπινο μουσικό τους δυναμικό. Ακολουθεί ένα φαντασματικό ίχνος από Nirvana με το “Marigold”, πάνω σε μια σκηνή η οποία κινείται πλέον εμφανώς ψάχνοντας την οικειότητα με το κοινό. Στο “Cold Day In The Sun” είναι ο Hawkins που αναλαμβάνει τα φωνητικά, ενώ οι Foo Fighters διατρέχουν τα χρόνια τους στη δισκογραφία με τα “Everlong”, “Monkey Wrench” και “All My Life”, προετοιμάζοντας το έδαφος για το encore-έκπληξη. Όπου Jimmy Page και John Paul Johnes εμφανίζονται στη σκηνή του Γουέμπλεϊ, παίζοντας μαζί με Grohl και Hawkins το “Rock ‘N’ Roll” και το “Ramble On” από τα χρυσά χρόνια του μολυβένιου ζέπελιν. Οι δύο τελευταίοι εναλλάσσονται στα drums και τα φωνητικά με το χαμόγελο στα πρόσωπά τους σταθερό.
«I’ve got another confession to make...». Τι χρειάζεται λοιπόν για να βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό ανά περιόδους; Οι Foo Fighters ίσως να μην αποτελούν νωτιαίο μυελό στη μουσική βιολογία μας, αλλά τα δάκρυα του Dave Grohl στο τέλος της συναυλίας μάλλον αξιώνουν μια τέτοια ιδιότητα...
