Ο Oliver Huntemann είναι ένας καλός, συνεπής παίκτης της παγκόσμιας dance σκηνής. Παρότι στο Η-3 βρίσκεται στο τρίτο προσωπικό του άλμπουμ, έχει γίνει περισσότερο γνωστός για τις συνεργασίες και τα remixes του. Στις πρώτες δουλεύει κυρίως μαζί με τον Stephan Bodzin – αν και το “Dios” (που περιλαμβάνεται εδώ) είναι δουλεμένο μαζί με τον Dubfire των Deep Dish κι έχει γνωρίσει τρομερή επιτυχία τον τελευταίο χρόνο στην clubland. Στα δεύτερα έχει να επιδείξει δύο ευφυείς αναγνώσεις: μια πύρκαυλη στο “Everything Counts” των Depeche Mode και μια πιο συναισθηματικά κλιμακούμενη στο “Crocodile” των Underworld.
Όλα αυτά τα λέω ακριβώς γιατί δεν προϋποθέτουν ότι μια ολοκληρωμένη δική του δουλειά θα είναι καλή. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε στη συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών οι οποίοι ξεπερνάνε το όριο του 4track EP και ανοίγονται στον ωκεανό του artist άλμπουμ – για να πνιγούν. Όμως ο Huntemann βρίσκει σωσίβιο στο μέτρο που τον διακρίνει, δίχως να παραστρατεί στη μεγαλομανία του συνθέτη. Φτιάχνει έτσι έναν τίμιο techno δίσκο με τρεις κομματάρες: το εναρκτήριο “Shangai Spinner”, το κορυφαίο ταξιδιάρικο “Senso” που θυμίζει (στο καθαρά synth τμήμα του) το αξεπέραστο “Marionette” του Matthew Jonson και το πιο σκοτεινό/«ενοχλητικό»/προσωπικά αγαπημένο/«κάντε το σάουντρακ στην ομώνυμη σειρά» “Dexter”. Κυρίως στηρίζεται στα μεταλλικά σίνθια, νοιάζεται για την επαναληπτική μελωδία (πατώντας κατά κάποιο τρόπο σε εκείνο που κάποτε λεγόταν minimal), απλώνει τη διάρκεια των κομματιών και αποφεύγει τα κατατονικά κεταμινικά διαστήματα (τα οποία αποτέλεσαν την ανίατη ασθένεια εκείνου που κάποτε λεγόταν minimal).
Όμως ο Huntemann δεν αποφεύγει τη μονοτονία στα μοτίβα του H-3. Ούτε επιφυλάσσει εκπλήξεις, αφήνοντας αυτή τη δουλειά στους remixers. Πάντως σε μια εποχή που το άλμπουμ περνάει κρίση σαν format, ακόμα και σε φιλικότερα προς αυτό είδη από το techno, ο κύριος Huntemann αφήνει τον οβολό του…
