Περίπου 20 χρόνια πριν έσκασε ένας από εκείνους τους δίσκους που ταράζουν τα νερά και αναπροσδιορίζουν την άποψή μας για τη μουσική: μιλάω για το Scum των Napalm Death, την ιδρυτική κυκλοφορία του grindcore – του βαβούρικου υβριδίου μεταξύ του αμερικάνικου hardcore punk των 1980s και του death metal. Στα κατοπινά χρόνια το grindcore αφενός επεκτάθηκε – τόσο χάρη στους ίδιους τους Napalm Death, όσο και σε όσες μπάντες τους ακολούθησαν επάξια – αφετέρου άρχισε να γεμίζει με συγκροτήματα-μίμους των πρωτεργατών. Σαν τους Mumakil καλή ώρα (την πιάσατε αλήθεια την αρχοντοδαχτυλική αναφορά;).
Αν και υπάρχουν συνάδελφοι (με την ευρύτερη του Avopolis έννοια) οι οποίοι κάνουν λόγο ακόμα και για «αριστούργημα» στην περίπτωση του πρώτου δίσκου των Mumakil – μην έχοντας μάλλον ακούσει αρκετά, ίσως και μην έχοντας κάποιον αρχισυντάκτη να συμμαζέψει τους αβασάνιστους ενθουσιασμούς τους – το Behold The Failure έρχεται να επιβεβαιώσει τα χειρότερα για τους Ελβετούς. Αποδεικνύοντάς τους ως μια μπάντα δίχως στίγμα και προσωπικότητα, ταγμένη στο να ακολουθεί το ήδη παγιωμένο grindcore τυπικό, που (εξίσου αναμενόμενα) προσφέρει το απαραίτητο «χαλί» για μια αναρχικών καταβολών επίθεση στο σύστημα. Μπρουτάλ φωνητικά σε πιάνουν από το μαλλί με το που πατάς το play, ενώ άγριες κιθάρες και τύμπανα σε σφυροκοπούν χωρίς έλεος (και αιτία) στην προσπάθεια του γκρουπ να φανεί συνεπές ως προς τον καλλιτεχνικό του στόχο: να κλείσει στη διάρκεια ενός άλμπουμ όλη την οργή ενός βομβιστή αυτοκτονίας.
Να καταλάβεις γρι από όσα λένε οι Mumakil στο Behold The Failure δεν παίζει, παρότι τραγουδάνε Αγγλικά. Ευτυχώς υπάρχει και η μεγάλη του metal εγκυκλοπαίδεια και διαφωτίζεσαι, αλλά τελικά περισσότερο χασμουριέσαι με την ατσούμπαλη πολεμική των Ελβετών απέναντι στο κατεστημένο, παρά βρίσκεις κάτι με σημασία. «Γάμα τα εισοδήματά σου, ας κλέψουμε λεφτά απ’ τους πλούσιους και να τα χρησιμοποιήσουμε για το καλό» λένε στο “Apathy” – και δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω... Η μελωδική δε προσέγγιση της μπάντας – πέραν του ότι κοπιάρει ασύστολα τους grindcore ηγήτορες, όπως προανέφερα – αρχίζει και τελειώνει σε τυποποιημένες συνταγές εκτόνωσης.
Δεν έχει καμία σημασία, λοιπόν, αν στο Behold The Failure η παραγωγή υστερεί σε σχέση με το Customized Warfare. Ισχύει, αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι το ερώτημα ποιος χρειάζεται (άλλο) ένα νέο group χωρίς το παραμικρό όραμα για ό,τι παίζει, αυτοπαγιδευμένο στον πρωτογονισμό και την ωμή, στείρα επιθετικότητα. Πράγματι, όπως λέει και ο τίτλος του άλμπουμ τους, οι Mumakil στέκουν μπροστά στην αποτυχία, αφήνοντας τελικά μονάχα ένα ψαρωτικό εξώφυλλο για να θυμάσαι το Behold The Failure. Φανταστείτε εντωμεταξύ ότι φέτος βγήκε ο 14ος στούντιο δίσκος των Napalm Death, που είναι κλάσεις ανώτερος του εν λόγω...
