Είμαι φαν των Incubus – και μάλιστα μεγάλος! Κάποιος αντικειμενικός μουσικός παρατηρητής θα μπορούσε μάλιστα να πει πως γνωρίζω τους Καλιφορνέζους παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Άλλωστε όταν κάποιος έχει πληρώσει την αξία ενός άλμπουμ συν τα μεταφορικά (από Αμερική) προκειμένου να προμηθευτεί τον (κακά τα ψέματα) αστείο πρώτο δίσκο τους, Fungus Amongus (1995), νομίζω κερδίζει επάξια τον τίτλο ετούτο. Άλλο βέβαια που ήδη από μικρός είχα επίγνωση ότι, όσο κι αν ευχαριστιόμουν τα τραγούδια τους, οι Incubus δεν ήταν δα και καμιά μπαντάρα. Δεν πρόκειται όμως και για μια γελοία μπάντα, όπως συχνά την έχουν παρουσιάσει οι ελιτιστές μουσικοκριτικοί, όσοι αντιμετώπισαν ως «εύκολα θύματα» τα συγκροτήματα τα οποία ξεπετάχτηκαν στην αρχή της δεκαετίας, με το nu metal μπαμ. Εδώ πήρε στους μεγάλους Deftones σχεδόν 15 χρόνια να τους πείσουν πως δεν είναι ένα ακόμα group του σωρού… Η παρούσα λοιπόν κυκλοφορία, δίνει την ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, με μια μεγαλύτερη δόση ψυχραιμίας.
Το Monuments And Melodies δεν είναι ακριβώς ένα best of των Incubus, αλλά μια συλλογή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους από το Make Yourself του 1999 και έπειτα – περιλαμβάνει δε και δύο ολοκαίνουργια tracks, ενώ έρχεται ενισχυμένο με ένα δεύτερο cd, γεμάτο rarities (b-sides, ακυκλοφόρητα, συμμετοχές σε soundtracks κτλ.). Απουσιάζουν δηλαδή παντελώς επιλογές από τον δεύτερό τους δίσκο S.C.I.E.N.C.E., ενώ και από το Make Yourself διαλέγονται μονάχα τα τρία πιο επιτυχημένα singles. Για κάποιον πάντως που θέλει να ακούσει όλες τις γνωστές συνθέσεις των Incubus συν κάποια ακόμα αντιπροσωπευτικά τραγούδια, η λογική της συλλογής είναι εξυπηρετική. Στο κάτω-κάτω περιέχει τη μεγαλύτερη επιτυχία των Καλιφορνέζων, το “Drive”. Τώρα το γιατί τέτοιος ντόρος με ένα απλώς συμπαθές τραγούδι, από αυτά που γράφονται κάθε μέρα από διάφορους άσημους, αποτελεί μια άλλη συζήτηση…
Εδώ βρίσκει ακόμα κανείς το πλέον αναγνωρίσιμο ίσως Incubus track, το “Love Hurts”, παρέα με το ταξιδιάρικο “Wish You Were Here”, με το αγνό σφυροκόπημα του “Megalomaniac”, με τους ηχητικούς πειραματισμούς του “Stellar”, με το funk rock του “Are You In?”, ή με τον εφηβικό ιδρώτα του “Pardon Me”. Τα δε δύο νέα τους τραγούδια (“Black Heart Inertia”, “Midnight Swim”) μοιάζουν σαν μια απόλυτα λογική συνέχεια της ορθολογικής alternative rock προσέγγισης την οποία ακολουθούν οι Incubus τα τελευταία χρόνια. Διότι καλά τα MPC και τα Sequencer αλλά και τους Pearl Jam πολλοί αγάπησαν (και μιμήθηκαν).
Για τους οπαδούς πάντως το μεγάλο ενδιαφέρον του Monuments And Melodies εστιάζεται στο δεύτερο cd. Τα εδώ περιεχόμενα δεν είναι απλά γεμίσματα, αρκετά μάλιστα από αυτά θα μπορούσαν να είχαν συμπεριληφθεί σε κανονικά άλμπουμ. Κάτι το οποίο επιβεβαιώνει ότι οι Incubus, ακόμα και στα καλύτερά τους, παραμένουν μια απλά καλή κιθαριστική μπάντα. Δεν θα σε ενοχλήσουν σε κανένα σημείο της δισκογραφίας τους (εκτός από το προαναφερθέν ντεμπούτο τους), όμως δεν θα σου αλλάξουν και τη ζωή – αν και ενδεχομένως να στη συντροφεύσουν ευχάριστα, αν σε αφορά αυτό το είδος rock. Δεν αποτελεί δα και ντροπή κάτι τέτοιο – όπως έχει πλασαριστεί από ορισμένους – ειδικά αν συγκριθούν οι Καλιφορνέζοι με διάφορα εκτρώματα που κατά καιρούς έχουν σταδιοδρομήσει στα αμερικάνικα modern rock charts. Όμως, εάν γνωρίζεις τη δυναμική την οποία είχαν επιδείξει οι Incubus στο S.C.I.E.N.C.E. (μέχρι και drum ‘n’ bass κομμάτι υπήρχε εκεί μέσα) αισθάνεσαι λίγο περίεργα που τελικά ακολούθησαν τη σίγουρη οδό…
