Τρίτο άλμπουμ και φαρμακερό για τους Αυστραλούς hard rockers, που ούτε εδώ αλλάζουν τη συνταγή της «επιτυχίας» τους, μπλέκοντας παραδοσιακές ροκιές γεμάτες ανακυκλωμένα ριφάκια και αλήτικο στυλ με μπαλάντες της κακιάς ώρας, απλοϊκούς στίχους και απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε πρωτοτυπίας. Για να καταλήξουν απλά και σίγουρα σε μια χειρότερη έκδοση του ντεμπούτο τους Get Born. Στο μεγαλύτερο μέρος του το Shaka Rock περιέχει πιασάρικο ράδιο-φονικό rock με τραγούδια όπως το πρώτο – όχι κακό πάντως – single “She’s a Genius”, κομμένα και ραμμένα ώστε να κυλάνε αβίαστα στο προεπιλεγμένο πρόγραμμα των «σύγχρονων» – ο Αλλάχ να τους κάνει – rock σταθμών κάπου μεταξύ AC/DC, Scorpions και Guns ‘N’ Roses…
Όταν η όποια στιχουργική φαντασία των Jet του Shaka Rock εξαντλείται σε εξυπνακίστικα τσιτάτα του στυλ «I wanna Kung Fu kick you in your four-wheel drive, it’s war zone, baby do you want to survive?» ενώ παράλληλα τα τραγούδια βαλτώνουν συνθετικά στα woo-hoo και yeah-yeah, δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πως γίνεσαι άδικος να ζητάς από τους Jet το οτιδήποτε ενδιαφέρον σε περιεχόμενο… Οπότε είναι ίσως σοφό να στρέψεις αλλού το βλέμμα για τα υπέρ αυτής της ηχογράφησης. Η μπάντα βέβαια δεν βοηθάει και πολύ στην αναζήτηση, καθώς το hard rock που επιλέγει να παίξει είναι το λιγότερο παρωχημένο. Και όταν τα πράγματα πάνε πραγματικά στραβά μας απομένουν «μαργαριτάρια» όπως το “Goodbye Hollywood”, το “She Holds a Grudge” ή το “Times Like This”, τραγούδι το οποίο θα κέρδιζε άνετα το πρώτο βραβείο σε φεστιβάλ…παραφωνίας – χώρια τους ερασιτεχνικούς κιθαρισμούς και την απόλυτη έλλειψη χημείας μεταξύ των τεσσάρων Jet.
Είναι γεγονός πως οι Αυστραλοί ποτέ δεν στήριξαν τις δουλειές τους σε κάτι περισσότερο από τη νοσταλγία του αρχέγονου rock ‘n’ roll και τη διάθεση να ροκάρουν χωρίς τύψεις και ιδιαίτερους προβληματισμούς. Αλλά δεν είναι τόσο οι αναφορές τους αυτό που τους καταδικάζει στο μουσικό πεδίο του σήμερα, είναι περισσότερο ο «μπαγιάτικος» τρόπος με τον οποίον τις προσεγγίζουν, με κυρίαρχο στοιχείο έναν ψευδο-δυναμισμό που καταντάει έως και εκνευριστικός (“Start The Show”). Και αν εν έτη 2003 ο αέρας του “Are You Gonna Be My Girl?” από το ντεμπούτο τους, είχε παρασύρει αρκετούς στο τριπάκι τους, πλέον ο όποιος ενθουσιασμός αποτελεί παρελθόν.
Για να κλείσουμε σε ένα πιο θετικό κλίμα, το «Σακαράκα ροκ» των Jet καταφέρνει να περικλείσει και δυο-τρεις στιγμές οι οποίες ξεφεύγουν από τη μετριότητα – όπως το χαρούμενο pop πιανάκι του “Seventeen”, το πετυχημένο πάντρεμα κουπλέ-ρεφραίν στο “Black Hearts (On Fire)” και το προαναφερθέν single. Σε γενικές γραμμές όμως, ο πήχης παραμένει χαμηλά και σαν σύνολο μετά από μερικές ακροάσεις το άλμπουμ καταντάει, το λιγότερο, κουραστικό.
