Πριν πούμε για τον δίσκο ας ξεκαθαρίσουμε τρία πράγματα: πρώτον, όσοι γράφουν ότι ο Jay-Z είναι ο «Βασίλης Καρράς της Αμερικής» ας αναλογιστούν ότι και κάποιες από τις πολλές μπάντες με το «The» μπροστά που ακούνε/αποθεώνουν είναι οι αντίστοιχοι τάδε της ελληνικής pop/rock σκηνής. Δεύτερον, όταν κάποιοι γράφουν δισκοκριτική για τον Jay-Z (όχι μόνο στην Ελλάδα), καλό θα ήταν να θυμούνται ότι ο τύπος είναι ράπερ, δηλαδή καλλιτέχνης μιας κουλτούρας η οποία λέγεται hip hop, χαρακτηριστικό ιδίωμα της οποίας είναι το ραπάρισμα. Με λίγα λόγια: δεν κρίνουμε μόνο τη μουσική.
Τρίτον, έχει σημασία να φέρουμε στο μυαλό μας το μουσικό παρελθόν του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στο εν λόγω είδος. Στο Μπρούκλιν λοιπόν, υπήρχαν μια φορά κι ένα καιρό τρεις μεγάλοι. Ο Big Daddy Kane, ο Notorious BIG και ο Jay-Z. Ο πρώτος, θεωρείται ο καλύτερος ράπερ όλων των εποχών: τόσο καλός ώστε πέρασε και στην pop συνείδηση, είτε χαρακτηριζόμενος ως «Barry White του rap», είτε ποζάροντας γυμνός στο Book Of Sex της Madonna. Ο δεύτερος θεωρείται επίσης ως ο καλύτερος ράπερ όλων των εποχών – άποψη με την οποία και συμφωνώ. Ο τρίτος πάλι είναι ο πιο επιτυχημένος όλων των εποχών – από καλλιτεχνικής, επιχειρηματικής και εμπορικής απήχησης ταυτόχρονα. Αλλά ο Jay-Z συνοψίζει και κάτι άλλο… Το έπιασε από εκεί όπου το άφησε ο Notorious BIG, αφομοιώνοντας την εκπληκτική mainstream απήχηση του Kane. Με λίγα λόγια, συνόψισε το καθαρό, βαρύτονο και τεχνικό ραπ του Big Daddy Kane με το τρομερά εικονοκλαστικό ταλέντο της στιχουργικής ευφυΐας του Biggie. Τέλος, γεφύρωσε επίσης το mainstream με το «αλήτικο», γιατί ακριβώς αφομοίωσε το hip hop και σαν κώδικα του δρόμου και τρόπο ζωής αλλά και στο επίπεδο του καλού rap συνολικά – πριν την καλλιτεχνική εκτόξευση σε «μεγάλα σαλόνια» ή αλτερνατίβες.
Και πάμε στον δίσκο. Το Blueprint 3 δεν διεκδικεί δόξες πρωτοτυπίας για τον Jay-Z. Με τους συνήθεις βέβαια υπόπτους Timbaland, Kanye West και NO I.D. (τον νονό του hip hop των μεσοδυτικών πολιτειών, γιατί τον ξεχνάνε όλοι στις κριτικές τους;) να υπογράφουν τα παραγωγικά credits, η μουσική δεν θα μπορούσε να κυμαίνεται σε χαμηλά επίπεδα – υπάρχουν δείγματα που εκτείνονται από το ηλεκτρονικό στιλ των Justice μέχρι το ψυχεδελικό rock των Ελλήνων Τεσσάρων Επιπέδων Της Ύπαρξης (“Athens Burning”). Στα δε φωνητικά η Alicia Keys δανείζει τη φωνή της στο καλύτερο, ίσως, κομμάτι του δίσκου (“Empire State of Mind” – πάνω στο πανέξυπνο sample των ξεχασμένων Moments), ενώ η Rihanna σιγοντάρει στη δυναμική του “Run This Town”. Για τον ίδιο τον Jay-Z δεν χρειάζονται βέβαια πολλά-πολλά: όταν έγραψε το κουπλέ στο “Death Of Auto-Tune” σαρκάστηκε τη μισή μουσική βιομηχανία από το 1997 μέχρι σήμερα. Ο Jay-Z του Reasonable Doubt και του πρώτου Blueprint ηχογραφεί στο booth με το μαξιλάρι του… Και έχει ακόμη αιχμηρή θεματολογία, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να την αντλήσει από τη στερεότυπη ηθική της αμερικανικής ραπ σημειολογίας (γκάνια, κώλοι, αμάξια, λεφτά και γενικά αυτό το «αυγάτισμα» στα γένια).
Το Blueprint 3 απέχει από το να αναδειχθεί στον hip hop δίσκο της χρονιάς – η δυναμική επιστροφή του Raekwon μετά από 14 χρόνια δεν αφήνει άλλωστε και πολλά περιθώρια. Αποτελεί πάντως έναν από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους του είδους του, παρότι δεν στερείται και κακών στιγμών – όπως π.χ. το κομμάτι στο κλείσιμο, με τη χαρακτηριστική παραφωνία πάνω σε μουσική των Αlphaville από τους Mr. Hudson. Ο Jay-Z παραμένει ο απόλυτος hip hop αστέρας του καιρού του. Ένας τζέντλεμαν με mentality εμπόρου ναρκωτικών. Ένας MC με τρομερά προσόντα, ο οποίος παράλληλα διαθέτει την εικόνα αστεριού της rock. Πάνω από όλα όμως κατορθώνει, για δωδέκατη φορά, να παραδώσει μια καλή δουλειά.
