Οι καιροί αλλάζουν, είχε πει ο Dylan. Στη σημερινή εποχή η φιγούρα του περιπλανώμενου κιθαρωδού είναι επιεικώς γραφική, τείνοντας περισσότερο σε μία επιδειξιμανία, παρά σε μια ειλικρινή στάση ζωής. Ναι, υπάρχουν ακόμα παιδιά που απαρνιούνται μια στρωμένη δουλειά και τη θαλπωρή του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, τραβώντας προς ένα γοητευτικότερο άγνωστο. Είναι λίγα, αλλά υπάρχουν. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται μετά. Tι έχουν να μας πουν που δεν έχουμε ξανακούσει;
Ο Cass McCombs γεννήθηκε στην Καλιφόρνια πριν από 31 χρόνια. Από τα 23 του και μετά, άρχισε να περιπλανιέται σε διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών, κυρίως στη Νέα Υόρκη και τη Βαλτιμόρη, παίζοντας σε όποιο κλαμπ έβρισκε ανθρώπους που ήθελαν να τον ακούσουν. Πέρασε καιρός από τότε και έβγαλε ένα EP και τρία άλμπουμ. Το Catacombs είναι το τέταρτο. Φωτογραφίζει τη στροφή του προς μια παραγωγή αποφορτισμένη και μια ηχητική προσέγγιση απαλλαγμένη από περίπλοκες ενορχηστρώσεις, που φαίνεται να εστιάζει στην ανάδειξη των στίχων. Συμπαθή κομμάτια όπως το “Dreams-Come-True-Girl” ή το “Harmonia” είναι ικανά να δημιουργήσουν ένα όμορφο κλίμα και ένα ενιαίο σύνολο, όχι όμως και να συγκροτήσουν έναν δίσκο ερωτεύσιμο. Οι στίχοι αντίθετα έχουν ορισμένα να πουν σε όσους ακούν: «Your uncle had an old saying/Ιf you don’t vote then you can’t complain» λέει στο “Don’t Vote”. Ακόμα, το “Executioner’s Song” είναι ένα εύστοχο κομμάτι για τους ανθρώπους οι οποίοι αγαπούν τη δουλειά τους, ανεξαρτήτως χαμηλής αμοιβής και δυσκολιών. Πάντως κανένα τραγούδι δεν ξεχωρίζει, κανένα δεν μπορεί να τρυπήσει το ταβάνι που έχει στήσει η ολοφάνερη ανεπάρκεια των συνθέσεων. Επίσης, κάθε ανάσα και κάθε όργανο διαπραγματεύεται την ίδια χαμηλοβλεπούσα μελαγχολία, με την οποία ο McComb φαίνεται απόλυτα συμφιλιωμένος. Ούτε μια στιγμή δεν νιώθεις πως θέλει να την πολεμήσει.
Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, ο συμπαθής αυτός νέος δεν ξεχωρίζει από τους χιλιάδες country-folk καλλιτέχνες που ξεπηδούν κάθε τόσο από την Αμερική, ακόμα κι αν τα NME και Pitchfork έχουν αντίθετη άποψη, βάζοντας στο Catacombs 8 και 8,2 αντιστοίχως. Αν οι περιπλανήσεις του ΜcComb με την κιθάρα ανά χείρας τον οδηγήσουν ποτέ σε κάποιου είδους Ιθάκη, αυτή η Ιθάκη θα είναι εντελώς προσωπική. Εμείς οι υπόλοιποι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να παρακολουθήσουμε το ταξίδι του πολυμήχανου Conor Oberst, περιμένοντας ταυτόχρονα έναν τραγουδοποιό ο οποίος θα πατήσει στους παλιούς, αλλά θα πραγματοποιήσει τον εαυτό του μοναδικά. Ακόμα κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως είπε o Dylan σε πιο πρόσφατο τραγούδι του, η ανάγκη για κάτι τέτοιο παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη.
