Το καλοκαίρι καλά βαστάει – κι ας μπήκαμε ημερολογιακά στο φθινόπωρο. Και τα «χαουζάκια», όπως τα λέμε εδώ χαϊδευτικά, έχουν χρόνια τώρα αναδειχθεί σε κατ’ εξοχήν soundtrack τόσο των εποχιακών beach bars, όσο και των (μικρών και μεγάλων) νυχτερινών clubs. Από το Etoile λοιπόν της Καλαμάτας ως την κοσμοπολίτικη Ιμπίθα και το Priviledge η αισθητική παραμένει κοινή. Αλλάζει βέβαια το γκλάμουρ, τα χρήματα που δίνονται για όλα αυτά, το σκηνικό (τα ηλιοβασιλέματα όχι απαραίτητα) και τα ονόματα. Γιατί, πώς να το κάνουμε, άλλο να σου παίζει ο DJ Μίμης με τα προσφάτως κατεβασμένα του κι άλλο ο Robbie Rivera, σε ένα ακόμα Juicy Ibiza…
Η παρούσα λοιπόν διπλή συλλογή βγαίνει με αφορμή το Juicy Ibiza 2009 και το χρίσμα παράλληλα που ο Rivera πήρε ως πρέσβης του dance4life – έχει μάλιστα και σχετική συνεντευξούλα στο συνοδευτικό booklet, βαρετότατη. Και παρουσιάζει 24 επιλογές διαλεγμένες από τον Πορτορικανό DJ και μιξαρισμένες σε ενιαίο σύνολο, σε house κυρίως ρυθμούς. Μικρή σημασία έχει αν το ύφος γίνεται λίγο πιο progressive εδώ ή αν ανακατώνεται με δόσεις electro παραπέρα. Ασφαλώς ορισμένα από όσα διαλέγει ο Rivera είναι δικά του, είτε για προσωπικές παραγωγές μιλάμε (άλλες ατόφιες, άλλες πειραγμένες από συναδέλφους), είτε για remixes του σε δουλειές ετέρων. Προσωπικά πάντως δεν βρίσκω σε όλα αυτά παρά μια…διακοσμητική αξία. Δεν αντιλέγω ότι ο Rivera είναι τεχνίτης. Ούτε θα πω ότι δεν ξέρει τη δουλειά του: οι επιλογές του διακρίνονται από συνοχή και εξυπηρετούν άψογα τα ζητούμενα του Priviledge, του κοινού που πάει εκεί κτλ. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το remix του στο “Mon Amour” των Venus Kaly, καθώς και το remix του John Dahlback στο “Touch Me” – συνεργασία του Santiago Cortes με την πρώτη διδάξασα Samantha Fox – ή το τρισάθλιο “Hello Ibiza” των Taurus & Vaggeli.
Αλλά δεν μπορώ να δώσω στον Rivera κάποιο μεγαλύτερο credit από ό,τι δίνω στον ταπετσέρη της γειτονιάς μου: γιατί δεν αντιλαμβάνεται τη μουσική παρά ως μια «δουλειά» την οποία αναλαμβάνει να εκτελέσει σωστά και με επαγγελματισμό, αδιαφορώντας για το καλλιτεχνικό του όλου πράγματος. Δεν σημαίνει κάτι τέτοιο ότι τα όσα ακούς στο Juicy Ibiza 2009 είναι ντε και καλά για πέταμα – υπάρχουν και συμπαθείς στιγμές όπως λ.χ. το “4 Minutes 2 Late” του Cor Fijneman ή τo “Rubble And Dust” των Alkatraz. Ούτε σημαίνει ότι ενδεχομένως κι εγώ δεν θα λικνιζόμουν ευφορικά στους ρυθμούς του Rivera, αν βρισκόμουν στην Ιμπίθα και στην κατάλληλη διάθεση. Αλλά η μουσική αντίληψη του Πορτορικανού για το house είναι ως κάτι το καθαρά χρηστικό, το οποίο σε συνοδεύει ως φόντο στη ζωή σου ενώ κάνεις κάτι άλλο – χορεύεις, πίνεις, φλερτάρεις, χαπακώνεσαι. Και ως προς αυτό ακριβώς το σημείο δεν πρόκειται να τα βρούμε ποτέ εμείς οι δυο…
