Η γενιά των groups που αναδείχτηκαν στις αρχές των ’00s από τη Βρετανία έχουν ένα κοινό σημείο. Για να το θέσουμε αρκούντως κομψά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποδείχτηκαν πολύ κατώτερα των προσδοκιών. Κυκλοφόρησαν άλμπουμ που έτυχαν τεράστιας προβολής για πολλούς και διάφορους λόγους - επιχειρηματικούς, διαφημιστικούς, ηθικούς. Η αλήθεια τελικά διέψευσε τους ενθουσιώδεις και επαλήθευσε τους υποψιασμένους.
Κάθε κανόνας χρειάζεται όμως τις εξαιρέσεις του, όπως λέει και το γνωστό κλισέ. Και το ενδιαφέρον ανεβαίνει όταν εμφανίζονται οι εξαιρέσεις των εξαιρέσεων και τελικά το όλο σκηνικό λαμβάνει, με το πέρασμα του χρόνου, νέες διαστάσεις, αναπτύσσοντας νέες αλήθειες. Τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Kasabian, μια μπάντα που προσέλαβε δυσθεώρητες διαστάσεις με το καλοστημένο ντεμπούτο της, αλλά κόλλησε στον «δεύτερο δύσκολο δίσκο» - ο οποίος, αν δεν γκρέμισε ό,τι είχε φτιαχτεί πριν, τότε σίγουρα έβαλε νέα κριτήρια για την ποιότητα τους. Αλλά να που έρχεται το τρίτο πόνημά τους West Ryder Pauper Lunatic Asylum να ανακατέψει πάλι τα πράγματα και να αφήσει ένα γενικό ερώτημα: είναι οι Kasabian μια καλή μπάντα που βγάζει και «πατάτες»; Ή άλλη μια μετριότητα με τα πάνω και τα κάτω της; Ομολογουμένως δύσκολο ερώτημα, με την πλάστιγγα να γέρνει πάντως υπέρ της πρώτης επιλογής, αφού οι Βρετανοί αποδεικνύουν εδώ ότι έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά, έχουν (και) νέες ιδέες και εν τέλει φτιάχνουν ωραίους δίσκους.
Το “Underdog”, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί με μαεστρία υλικά που περιέχονται σε όλες τις συνταγές επιτυχίας και το αποτέλεσμα είναι ένα καλό εμπορικό κομμάτι, με ένα βασικό «κολλητικό» riff και με ασυνήθιστα περάσματα – αν αναλογιστεί κανείς την τεράστια ανάγκη για απλά και μονότονα hits. Συνυπάρχει δε με το “Take Aim”, το οποίο ξεκινά με ορχήστρα και – από το πουθενά – δίνει κατόπιν σκυτάλη σε ένα γράμμα με αδιαμφισβήτητο rock χαρακτήρα, παρά τα όποια ηχητικά στολίδια. Η τρίτη πλευρά του West Ryder Pauper Lunatic Asylum τριγώνου είναι το “Happiness”, που κλείνει τον δίσκο με μια ήρεμη κατάθεση, σαν αυτές στις οποίες μας συνήθισαν στο παρελθόν οι Oasis (κληρονομώντας τις βέβαια από τους Βρετανούς τιτάνες των 1970s). Αν και η παρομοίωση μπορεί να είναι τρομώδης, ωστόσο οι Kasabian δεν φοράν ξένα ρούχα. Άλλωστε μπορείς να τους σκεφτείς να παίζουν live το κομμάτι και να σε πείθουν για τις εκφράσεις και για τις προθέσεις τους.
Το West Ryder Pauper Lunatic Asylum υστερεί μόνο σε έναν σημαντικό παράγοντα, που δεν αφορά μόνο στη συγκεκριμένη μπάντα αλλά στη μουσική βιομηχανία της Βρετανίας. Δεν κατέχει δηλαδή σε ικανοποιητικό βαθμό τα στοιχεία που θα σε πάρουν από το χέρι να σε οδηγήσουν σε νέους δρόμους, για νέες εξερευνήσεις. Ας μην γελιόμαστε, οι Kasabian φαίνεται να ζηλεύουν για το ότι οι πιτσιρικάδες Arctic Monkeys κατάφεραν να ξεκολλήσουν από την καθιερωμένη τους μορφή και να πάνε παραπέρα. Προσπαθούν το ίδιο και κατά πάσα πιθανότητα θα το πετύχουν. Εκεί ακριβώς γίνεται λοιπόν μια υπέροχη ντρίπλα. Το όνομα Dan The Automator βρίσκεται στην παραγωγή και δίνει ιδιαιτέρως αξιόλογα αποτελέσματα, όπως έκανε στο παρελθόν με τη συμμετοχή του σε δουλειές των Peeping Tom και Gorillaz. Αν μη τι άλλο η επιλογή αυτή φρεσκάρει τον υγρό βρετανικό αέρα και δίνει πιο κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στο τρίτο Kasabian άλμπουμ.
Ούτως ή άλλως, το τρίγωνο που δημιουργείται στο West Ryder Pauper Lunatic Asylum φτιάχνει έναν χώρο όπου η μπάντα παίζει περίτεχνη μπάλα. Αφενός διόλου βαρετή. Αφετέρου ένας τριγωνικός χώρος θα μπορούσε να αποτελέσει τη μέγιστη παγίδα για τους Kasabian, η οποία θα κατέληγε ας πούμε σε ένα άνισο άλμπουμ, με την επιφάνειά του να βυθίζεται προς την πλευρά εκείνη όπου το πόδι είναι πιο κοντό. Εκεί όμως φαίνονται οι καλές μπάντες με τους καλούς δημιουργούς και τους καλούς παραγωγούς. Και οι Kasabian, μετά από αυτό το άλμπουμ, βγαίνουν προς τα έξω ως μια καλή μπάντα, η οποία ενίοτε μπορεί να έχει και στραβοπατήματα…
