Εκεί στην Kemado αλλά και στη Νέα Υόρκη γενικότερα – για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί – έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα που λατρεύει ψυχή, σώματι, ήχος και ένδυμα τα 70s. Προσοχή: όχι τα μεταψυχεδελικά κύματα των εν Σαν Φρανσίσκο μαλλιαρών αδελφών του 1967 στη γωνία Χέητ & Άσμπουρι, αλλά το ρέμπελο rock και hard rock που αποθέωσε η βορειοαμερικάνικη επικράτεια (διότι και στον Καναδά έγιναν τότε ωραία σημεία και τέρατα), με την εισβολή – και επικράτηση – των Led Zeppelin, αλλά και με τα πατριωτάκια που ακούγανε στο όνομα Grand Funk Railroad. Δρόμο βέβαια τον οποίον είχε ήδη ανοίξει ο Καναδός John Kay (είδατε; αυτά που λέγαμε παραπάνω) με τους υπέρτατους Steppenwolf.
Και σε τι συνίσταται λοιπόν αυτό το μαγικό φίλτρο ακραιφνούς freak-out rock; Καλές κιθάρες (λίγο πριν γίνουν φλύαρες, όπως στο acid rock), καθαρόαιμη στάση αυτοδιάθεσης απέναντι στην κοινωνία και τους θεσμούς της, άκρατη συναισθηματικότητα, επιθετικότητα παρά μόνο αν στριμωχτεί ο ήρωας του τραγουδιού στη γωνία ως γάτα και παραισθησιογόνα που σε κρατούν στα πόδια σου αλλά δεν σε κάνουν έρμαιο νευρωτικών καταστάσεων (όξω δηλαδή κόκες, βελόνια κλπ). Στο Ancestor, ο TK Webb και οι Visions του, αντίθετα με τους ομόσταυλους στην Kemado Vietnam που κρυφακούνε Dylan (και του κοτσάρουν υπέροχες ασιντιασμένες κιθάρες), παίρνουν την παρακαταθήκη των Quicksilver Messenger Service και μιλούν για την καθημερινότητα. Η παραγωγή – όπως όλες της Kemado (ας θυμηθούμε και τους λυσσώδεις Sword) – είναι κρυστάλλινη (χωρίς να είναι εξευγενισμένη) και είναι από τις καλύτερες που άκουσα τα τελευταία χρόνια. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο εκπληκτικό mastering του Rick Essig, ο οποίος ανέδειξε μία ηχητική πανδαισία που, ενώ βρίθει από μηχανικούς θηρευτές υψηλών εντάσεων (λέγε με κομπρέσορα στη νιοστή), εντούτοις αφήνει το χαοτικό fuzz του Ancestor να διαρρήξει τα ιμάτιά του. Με αποτέλεσμα να διεκδικεί την απόλυτα σημερινή προσωπικότητά του παρότι οι αναφορές των TK Webb & The Vision ανιχνεύονται 40 σχεδόν χρόνια πίσω.
Πάρτε αυτό τον δίσκο συντροφιά σε παρέα με φίλους που ακούνε μουσική όταν ακούνε μουσική. Είναι από όσους απαιτούν ακρόαση για να αναδειχθούν οι παραπάνω από τις πρώτες και προφανείς αρετές τους. Πάρτε επίσης το Ancestor ως παρέα δική σας, και όταν ακούσετε τον στίχο «πώς διάολο βρέθηκα εδώ, θα πεθάνω στα σίγουρα, ακούω τον Θεό να γελάει» θα αντιληφθείτε ότι είναι ένας δίσκος με πραγματική υπαρξιακή αγωνία. Από το πώς είναι δυνατόν να αντισταθείς στην καθημερινότητα μέχρι και το πώς μπορείς να κάνεις την υπέρβαση και να δεις τη ζωή σου με άλλο μάτι. Η ερμηνεία του TK Webb θα σας μυήσει σε ένα τσαμπουκαλίδικο και απόλυτα rock ‘n’ roll σύμπαν.
